SweetChild musisz mieć kryształowy charakter...
A mi byłoby przykro, gdyby ktoś mi bliski nie przyszedł na mój ślub cywilny ponieważ to tylko ślub cywilny. Nawet nie z powodu zranionych uczuć, ale dlatego że zasady religijne okazują się silniejsze niż więzy przyjaźni. A to nigdy nie jest normalna sytuacja.
W pewnym sensie jest to jednak odrzucenie człowieka, ponieważ nie da się oddzielić samego człowieka od jego postawy i czynów.
Niepójście na ślub z powodów czysto światopoglądowych - to jest dopiero małostkowość...

Tam zaraz kryształowy, powiedziałbym raczej, że tolerancyjny



Mi też pewnie byłoby przykro. Ale jeszcze bardziej przykro byłoby mi, gdyby ktoś przyszedł z przymusu, wbrew swemu sumieniu, tylko dlatego, aby nie robić mi przykrości. A tę pierwszą, mniejszą przykrość potrafiłbym jakoś przeżyć, w końcu już jestem duży

Poza tym piszesz o zasadach religijnych. Ja piszę o zasadach, co do słuszności których delikwent jest święcie przekonany. Na tyle, że postępując wbrew swemu sumieniu, potępiałby sam siebie.



Też mnie zastanawia, na jakiej zasadzie oddziela się człowieka od jego czynów. Ale często stosuje się ten zabieg, więc dlaczego nie w tej sytuacji?



Dlaczego? Czy ktoś nie może być naprawdę przekonany, iż współżycie niesakramentalne jest grzechem ciężkim i prostą drogą do wiecznego potępienia? Nie może być naprawdę przekonany, że uczestnicząc w ceremonii ślubu cywilnego utwierdza małżonków na złej drodze?

Wybacz, to tylko moja mała ironia stosowana wtedy gdy ktoś argumentuje "masz przecież prawo"

Czy na zakończenie uroczystości kierownik stanu cywilnego ogłasza "może Pan współżyć z panną młodą"? Nupturienci mogli ze sobą (przynajmiej wg prawa - nikt im nie zabraniał, jeżeli skończyli 15 lat, a na pewno jeżeli są pełnoletni i nieubezwłasnowolnieni :> ) współżyć przed zawarciem małżeństwa.
Czy tolerowaniem takiego stanu rzeczy byłyby odwiedziny w ich wspólnym mieszkaniu (można powiedzieć - nie odwiedzę mieszkania w którym popełnia się grzech, byłoby to przyzwolenie nań). Co jeżeli za jakiś czas "pójdą po rozum do głowy" i zawrą małżeństwo wg prawa kanonicznego? To już katolik zaaprobuje, tylko czy nupturienci rzeczonego katolika zaproszą :>
Co z dzieckiem które narodzi się przed ślubem kościelnym? Ma otrzymać ksywkę np. Jasiu "dziecię grzechu" Kowalski? Już sobie wyobrażam takiego pogadanki "Jesteś grzecznym chłopcem i dobrym katolikiem Jasiu, mimo że poczęto cię i urodzono w grzechu cudzołóstwa".

Ja czegoś nie łapię..
Co ma wspólnego seks ze ślubem cywilnym?
Ręczę Wam, że nikt (no może ktoś się znajdzie, ale ze świeca go szukać) nie czeka z seksem aż zawrze cywilne małżeństwo. Jeśli ludzie czekają do ślubu - to czekają do kościelnego.
Jeśli biorą tylko cywilny, to jest niemal pewne, że bzykają się już od dawna.
Dlatego uważam, że ślub cywilny nie ma zupełnie nic wspólnego z początkiem życia w grzechu ciężkim.

"Jeśli biorą tylko cywilny, to jest niemal pewne, że bzykają się już od dawna." - sam bym lepiej tego nie ujął.

A gdzie ja piszę, że nie mogli współżyć przed zawarciem małżeństwa



Nie twierdzę, co obiektywnie byłoby tolerowaniem takiego stanu rzeczy. Piszę, że jeśli ktoś jest w swoim sumieniu przekonany, że postąpiłby źle, to nie zamierzam łamać mu kręgosłupa moralnego. O ile oczywiście nie wyrządza krzywdy swoim postępowaniem. Klasyka liberalizmu



Ich prawo nie zapraszać. Przecież ja nie postuluję, że nikt nie powinien się obrażać na rzeczonego katolika. Po prostu ja bym się nie obraził i zaprosił. Chociaż nieskromnie przyznam, że czułbym się bardziej tolerancyjny od tych, którzy by się obrazili i nie zaprosili.



Nie, to już tylko Twoja ekstrapolacja



Nikt nie twierdzi (a przynajmniej ja nie twierdzę i nie zauważyłem, aby ktoś twierdził), że ślub cywilny jest początkiem życia w grzechu ciężkim przeciw VI przykazaniu. Jest jednak formalizacją tego stanu i jego utwierdzeniem.

Nie twierdzę też, że moim zdaniem ślub cywilny na tyle istotnie zmniejsza szanse na zejście z drogi grzechu, aby nieobecność katolika w USC była wskazana. Piszę jedynie, że jeśli ktoś inny uważa przeciwnie, to jestem w stanie go zrozumieć (w znaczeniu nie obrażać się o to).

Szkoda że wybiórczo tolerancyjny.


Łatwo się teoretyzuje. Prawda jest taka że w własne dobro stawiamy na pierwszym miejscu, zwłaszcza gdy chodzi o bardzo ważną dla nas rzecz, jaką na pewno jest ślub.


Bez przesady. Nikt normalny nie stoi przed takim dylematem w obliczu ślubu cywilnego przyjaciół. Jeśli ktoś potępiłby siebie z powodu obecności na takim ślubie, oznacza to że ma spory problem ze swoja religijnością. Taka postawa nie ma nic wspólnego z miłością Boga i miłością bliźniego.


Można być o tym przekonanym.
Utwierdzanie kogoś w grzechu? Nie. Sadzę, że to co ty myślisz ma mały wpływ na tego, kto bierze ślub cywilny. A obecność na tej uroczystości nie musi być równoznaczne z akceptowaniem sposobu życia tej pary. Zawsze można powiedzieć: nie zgadzam się z tym co robicie, ale jesteście mi bliscy, życzę wam szczęścia i dlatego tu jestem.

Może, ale przecież grzechem jest cudzołóstwo a nie ślub.

Dlaczego wybiórczo? Pytam serio i liczę na konstruktywną krytykę.



Pewnie że tak, ale przecież nieobecność jednego z gości nie oznacza, że ślub się nie odbędzie.

Natomiast uważam, że moje dobro polegające na maksymalnej frekwencji zaproszonych gości nie jest ważniejsze niż prawo znajomych do postępowania zgodnie z własnymi przekonaniami. Teoretyzuję, ale jestem naprawdę mocno przekonany, że wolałbym przeboleć czyjąś absencję niż mieć na sumieniu jego wyrzuty sumienia.



Ja nie mam pojęcia, ile wspólnego ma taka postawa z miłością Boga i miłością bliźniego. Dlatego jej nie oceniam, tak jak nie oceniam zawierania ślubu cywilnego. Niech Bóg ma co robić na Sądzie Ostatecznym

Ale nawet jeśli jest to nienormalne, to uważam, że dość nieszkodliwe. Dlatego uważam, że nie miałbym problemów z tolerancją dla tego dziwactwa.

Podobnie, jeśli ktoś nie chce zaprosić na ślub kościelny osoby, która nie była na jego ślubie cywilnym, to też uważam, że ma do tego prawo. Chociaż odbieram to jako nietolerancyjność dla fundamentalizmu religijnego, to jednak też bym się nie obraził.



Można. Przecież nie twierdzę że nieobecność katolika na ślubie cywilnym jest postawą słuszną, ani tym bardziej jedynie słuszną. Prywatnie nie zgadzam się z nią, nie zamierzam stosować, ale też nie uważam z szkodliwą na tyle, aby nie można było jej tolerować.



Ale ślub cywilny utwierdza małżonków na drodze cudzołóstwa. Oczywiście to tylko moje zdanie, a nie żadna obowiązująca wykładnia. Myślę jednak, że podobnie zdanie ma osoba, która nie chce uczestniczyć w ceremonii w USC.

Czy wg Ciebie, SweetChild, osoba nie spełniająca warunków ślubu kościelnego (np. nie chcąca mieć dzieci - w ogóle), powinna do śmierci (lub do zmiany poglądów) żyć samotnie (choć znalazła miłość swojego życia i np. chce, żeby ów miłość mogła się z nią wspólnie rozliczać z podatków, dziedziczyć po niej itd..)? Czy też lepiej, żeby skłamała i wzięła ślub w kościele?

My bierzemy teraz szybki ślub cywilny (kościelny w przyszłym roku). Swoim katolickim przyjaciołom postanowiliśmy w ogóle o nim nie mówić.

Parafrazując Voltaire'a („Nienawidzę Twoich poglądów, ale oddałbym życie za Twoje prawo do ich głoszenia”) napisałbym: Poglądy prezentowane przez AHAWĘ są mi obce, ale bronię jego prawa do ich głoszenia i manifestowania (np. poprzez nieobecność na ślubie cywilnym).

Osobiście nie bojkotowałem ani nie zamierzam bojkotować niczyjego ślubu cywilnego. Nie chciałbym też brać na siebie odpowiedzialności za udzielanie rad w sytuacjach podobnych do Twojej, Szarotko. Nie słyszę nieomylnego głosu Ducha Świętego i mam dość dylematów moralnych w swoim życiu, więc nie czuję się uprawniony do pouczania innych. Nie jestem też przekonany, jakie jest stanowisko KK w takim wypadku.

Na koniec pozwolę sobie po raz kolejny zauważyć, że zdecydowana większość katolików wypowiadających się w tym wątku nie podziela poglądów AHAWY. Być może więc Wasi katoliccy przyjaciele liczbie stawiliby się na uroczystości w USC.

Wiesz SweetChild, chyba za bardzo starasz się być w porządku wobec wszystkich dookoła i jest w tym jakiś fałsz. Tak to odbieram.
Tolerancja to przereklamowane słowo i zdecydowanie za blisko mu do obojętności. Ja bym wolała żebyśmy rozmawiali o szacunku i zrozumieniu, nie o tolerancji. Tolerować można zakładanie skarpetek do sandałów. Ale czyjeś poglądy i decyzje życiowe...? Jakoś mi to nie pasuje.
Co do fundamentalizmu religijnego - uważam że staje on się zbyt często przyczyną potępienia i odrzucania człowieka z powodów nieprzestrzegania zasad religijnych. I w takiej formie jestem mu przeciwna. Nie mieszając w to tolerancji.

Nie zapraszamy żadnych gości (ani katolickich, ani żadnych innych) poza rodzicami i rodzeństwem.
Po prostu reszcie świata powiemy, że wzięliśmy teraz ślub cywilny, a szczególnie gorliwym katolikom (mamy też takich znajomych) o tym nie powiemy.

Po prostu jeśli uważam jakieś zachowanie za nieszkodliwe, to staram się je tolerować, nawet jeśli mi się nie podoba. Nie wydaje mi się, że to zbyt wiele. Ale oczywiście masz prawo do własnego odbioru ("jest w tym jakiś fałsz") i chociaż się z nim nie zgadzam, to się nie obrażę



Szacunek i zrozumienie to co innego niż tolerancja. Moja logika jest trójstanowa:
1. akceptacja (szacunek i zrozumienie) dla zachowań i poglądów, które uważam za słuszne
2. tolerancja dla poglądów, które uważam za nieszkodliwe
3. brak tolerancji dla poglądów, które uważam za szkodliwe



Dla mnie odrzucenie człowieka z powodów nieprzestrzegania zasad religijnych to za niska szkodliwość czynu, aby nie tolerować fundamentalizmu religijnego. Co innego ekstremizm, czyli zabijanie grzeszników, niewiernych, dokonywanie zamachów terrorystycznych itp. Temu też jestem przeciwny i przyznaję, że nie wyobrażam sobie przyjaźni z ekstremistami (podpada pod punt 3. mojego wyliczenia).

W takim razie tu się różnimy. Dla mnie postawienie zasad religijnych ponad dobrem drugiego człowieka jest złem. I świadczy o kompletnym niezrozumieniu nauki Chrystusa.
O "szkodliwości" mogłabym podyskutować. Najsmutniejsze jest to że taki fundamentalista szkodzi sam sobie, ponieważ religia (a nie Bóg) daje mu poczucie tożsamości i wyższości nad innymi ludźmi. To straszne zaślepienie.