Wiesz ale pracę to ja rozumiem na umowę o pracę i chociaż na 1/2 etatu, żeby mi leciał staż pracy i składki do emerytury - a taką pracę to ciężko znaleźć. Inaczej wg mnie nie ma to sensu takie dorabianie byle grosze wpadły, bo potem kompletnie nic z tego nie ma, tak jakby tej pracy wogóle nie było wcześniej. Poza tym ja mogłabym pracować w domu dopiero gdy dzieci idą spać (młodsza zasypia na noc dopiero ok. 21,30). A poza domem to mogłabym dopiero od 17,30, bo wcześniej męża nie ma w domu a ja nie mam z kim zostawiać dzieci. Tak więc jak widzisz nie zawsze jest łatwo pogodzić te rzeczy.

Fajnie masz że możesz sobie napisać "'nie ma sensu dorabianie byle grosze wpadły" chciałabym tak:) Bo z tych moich groszy co wpadają spłaca się co miesiąc rata hipoteczna, w tym miesiącu mam jeszcze jedną ekstra fuchę i już się cieszę że będzie na buty jesienne dla dzieciaków- emerytura odległa rzecz a te grosze co miesiąc jakoś tak koniecznie potrzebne są...zresztą ja mam etat i staz pracy, nie wypowiem się na temat czy trudno pracę znaleźć czy nie. Wszyscy wokół mnie ją mają. Myślę że zależy jakie mamy kwalifikacje, jak dobre to znajdziemy.

Generalnie ja póki co ja nie mam konieczności iść do pracy za wszelką cenę, gdyż pensja męża na styk - ale wystarcza na nas czworo. A gdyby była sytuacja podbramkowa i musiałabym koniecznie wrócić do pracy, to musielibyśmy zatrudnić opiekunkę do dzieci - a to du,zy wydatek. Poza tym planując drugie dziecko planowaliśmy również, że będę w domu do 3-go roku życia tegoż malucha, a potem się pomyśli co dalej Inaczej nie mielibysmy drugiego dziecka wogóle. Dlatego napisałam wcześniej, że dla mnie pogodzenie pracy z macierzyństwem nie jest możliwe.

W tym temacie: http://www.katolik.pl/forum/read.php?f= ... 5&t=265965 autorka
wpada w jedną skrajność, że praca to ambicje zawodowe kosztem macierzyństwa, odpowiadający w drugą skrajność, że macierzyństwo to priorytet negując pracę zawodowę. Jakoby nie było pośredniego rozwiązania. A gdy próbuje się znaleźć złoty środek: praca służy utrzymaniu rodziny i zabezpieczeniu przyszłości, autorka wpada w kolejną skrajność, że myśli się o bogactwie i dobrobycie. Gdy próbuję zwrócić uwagę, że wpada się ze skrajności w skrajność moderator usuwa takie posty.
Ja stawać będę w obronie mojego miejsca pracy, bo pracę teraz trzeba szanować. Nie dam sobie wmówić,- jak czynią to na forach ultrakatolickich- że mam rzucać pracę, na szybko brać ślub, by realizować cel prokreacyjny. To skończy się klepaniem biedy i nędzy. Czyli wpadnie się w kolejną skrajność. A jest też złoty środek: praca może służyć dobru rodziny i należy rzetelnie wypełniać swoje obowiązki.

Tak, praca zawodowa służy dobru rodziny, tylko że w praktyce mając rodzinę, to musisz albo zatrudnić dziadków do opieki przy dzieciach żebyś mogła chodzić do pracy - albo (jak kropeczka tu pisała) coś wymyśleć aby pracować w domu (i to wg mnie wieczorami jak dzieci już śpią)

To o czym piszesz to jest właśnie dorabianie na bieżące wydatki - a nie praca na etacie w takim sensie jak ja to rozumiem. A o emeryturze trzeba mysleć zawsze i zbierać lata pracy, bo mówienie "odległa rzecz" to zamiatanie problemu pod dywan. Z takiego dorabiania szyciem całe życie moja ciocia na starość nie miała NIC. Zresztą potem przyznałaś, że Ty masz etat - więc dorabianie jest dla Ciebie kwestią poboczną.
Aby znależć pracę na etacie przy dwójce dzieci i nie brać co chwila zwolnień gdy chorują, trzeba mieć do opieki babcię lub płatną opiekunkę, wtedy można sobie chodzić do pracy a jakże! Ja tego luksusu niestety nie mam.

Ja np. godzę jedno z drugim, z tym, że mam "szczęście" do możliwości pracy popołudniami. Kiedy mój mąż wraca z pracy, bierze dzieciaka, a ja robię lekcje (języki obce). Czasem robię je nawet przy małym. Spodziewam się drugiego i myślę, że dalej tak się da. Zarabiam w ten sposób ok. 40zł na godzinę, więc wystarczą mi 3, 4 godz pracy dziennie i jest ok. Minusem jest, że mało widzimy się z mężem, ale jak maluchy podrosną, mam zamiar pójść do "normalnej" pracy. Zus sobie opłacam, bo mam swoją działalność. Tak więc spokojnie można mieć dzieci, spędzać z nimi większość dnia i normalnie zarabiać, tylko że tutaj trzeba mieć w ręku odpowiedni fach, kogoś do malucha na chwilę i, oczywiście, trochę szczęścia.

dziewczyny jak ktoś jest głównym żywicielem rodziny to poprostu nie ma dyskusji, nie ma innej opcji. Mam kolezankę która sama musi utrzymać dzieci i spłacać kredyt, mam znajome gdzie mąż jest kierowcą no i jedzie w trasę na tydzień i więcej a żona zostaje sama z pracą, małymi dziećmi itp- jak się nie ma innej opcji to się lubi co się ma i cieszy się że jest praca. Moje dzieci odpukac nie chorowały jakoś bardzo ale jeśli są chore zwykle kombinujemy po 1-2 dni opieki każde z nas i muszą szybko zdrowieć. Ja pracuję w tygodniowym systemie (zwykle) tak : 8- 24- 3 (po dobie mam tylko popołudnie)-8-8+3 . Nie mam nikogo do sprzątania i prasowania, sporadycznie na godziny opiekunka- uczennica więc tylko jeśli może i tylko popoludniu. Dzieci w przedszkolu, jak starszy pójdzie do szkoły bedzie świetlica. Dla mnie to jest normalne życie i nie znam innego. Wprawdzie staram się o tyle sprawnie podnieśc sobie kwalifikacje żeby móc zarobić tyle ile muszę w mniej godzin i liczę że to uda - jakiś cel trzeba mieć:)

Kropeczka zapewniam, że dzieci nie zawsze chorują 1-2 dni - moje chorują po 2 tygodnie czasem więcej. Tak więc masz dużo szczęścia.
Poza tym jak jeszcze pracowałam i mieliśmy 1 dziecko, to umówiliśmy się, że mąż nie będzie brał wolnego na dziecko, żeby utrzymać pracę, bo on zarabiał więcej niż ja - a u niego nie da się dostać wolnego też tak od ręki. Dlatego wolne na dziecko brałam tylko ja - ale tych zwolnień na dziecko tyle wtedy było, bo dziecko chorowało, że zanim mnie wylali - to poszłam na urlop wychowawczy:-)
My też wychodzimy z założenia, że skoro mąż jest w stanie utrzymać rodzinę, to nie będziemy się "zarzynać" żebym ja pracowała za wszelką cenę ganiając od świtu do nocy, zwłaszcza, że nie mamy z kim zostawiać dzieci (musiałaby młodsza iść do żłobka albo opiekunka na cały dzień do dwójki - żeby też starszaka z przedszkola odbierać).