Rozwine posta...

Uwazam, ze rodzice wspaniale przekazali mi wiare. Bo oprocz niej przekazali mi szacunek dla innych ludzi i nie zamkneli mi oczu tez na inne poglady. Nie protestowali tez kiedy w koncu sam podjalem decyzje.

Crosis

No i widać, bo jesteś rzeczywiście spokojnym i nastawionym życzliwie do katolików człowiekiem, przynajmniej takie wrażenie odniosłem.



Często się zastanawiam, co bym zrobił, gdyby moje dziecko w przyszłości (odległej, nie mam dzieci nawet na horyzoncie) zrobiło coś takiego... Na pewno trudno byłoby mi się z tym pogodzić, na pewno potwornie bym siebie obwiniał... Ale jeżeli już miałoby zrobić... To niechby jego podejście, motywy i przyczyny tej decyzji były podobne do Twoich, Crosis

No chyba odniosles dobre wrazenie

A jestem nastawiony zyczliwie do ludzi, niezaleznie czy sa katolikami czy sa jakiegokolwiek innego wyznania. Grunt, to to, ze sa ludzmi.

A generalnie, sam podziwiam swoich rodzicow

Crosis

Trudno w ogóle odejmować dyskusję z tak prymitywnymi wypowiedziami, których autor aż krzyczy, wydziera się w niebogłosy [...]

Albo zarzuca, że metody stosowane przez wychowawców są o kant d... rozbić.

Tak więc rozmowy z Panem Beli zakończyły się. Jak będę chciał poprzeklinać to pójdę pod budkę z piwem.

Ciekawe, bo oststnio zostałem pouczony przez Szanownych Moderatorów, kiedy posty są usuwane (jako wyjaśnienie, dlaczego moje posty znikają zanim je napiszę).
Pan Beli może obrażać wszystkich dookoła używając niewybrednego słownictwa i nikogo to nie wzrusza.

Więcej z ParaKatolikami, którym się wydaje, że można pobić kogoś w imię miłości oraz zbluzgać, wyzywając od d... i [...] rozmawiać nie będę.

Jak wspomniałem, kiedyś prawo i w tym nienormalnym kraju zostanie dostosowane do cywilizowanego świata i wtedy może się znowu spotkamy. W zakładach karnych też są wychowawcy.

[...] - jo_tka

mamy trójkę dzieci - starsze bez problemu chodziły z nami na niedzielne Msze święte, najmłodsza - nie, kiedy miała trzy lata stwierdziliśmy z mężem, ze nie bedzie chodziła do kościoła, aż nie będzie miala 5 lat - na zmianę zostawaliśmy z nią w domu, a druga osoba w tym czasie szła z pozostałą dwójką do kościoła... przez cały ten czas wyjście do kościoła było prezentowane córce jako coś wielkiego i wartościowego
kiedy skończyła 5 lat zaczęła z nami chodzić do kościoła...
skończyły sie problemy z jej zachowaniem, mimo że bardzo żywa, potrafiła sie opanować, bardzo zależało jej, by wraz z dorosłym pojść do Komunii św.
Weronika sama chętnie sięga po Pismo świete dla dzieci, nawet chętniej niż starsze dzieci, w tym roku przystąpiła do I Komunii św.

ktoś może powiedzieć, żeśmy zrobili źle - być może - to już Pan oceni, ale taką decyzję podjęliśmy

poza tym, to "tylko" jedna msza w tygodniu - myśle, że najważniejsze było wspólne modlenie sie całej rodziny, odmawianie różańca w październiku, Droga Krzyżowa czasem w domu

sama msza, mimo że to centrum życia duchowego, bez tych codzienności może być "niczym" - ot, byle sąsiedzi nie gadali

[...] - angua

Hmmm


Czekajmy wiec na "wybitnie inteligentnych" naprawiaczy świata, którzy beda wsadzac rodziców do wiezienia, za danie dziecku klapsa.....a dziecko umieszczą w placówce opiekuńczej, gdzie bedzie z radościa przezywało swe dzieciństwo w błogim spokoju, otoczone miłościa przez wychowawców.

Po co w koncu rodzice.....przecież to zbedny element, a w dodatku daje klapsy.
To jednak nie wasz pomysł...Stalin był pierwszy, on tez wychowywał dzieci w sposób zespołowy i zgodny z "duchem"......

[...]



Do wszystkich zaangażowanych ;)

Uwagi odnośnie moderacji umieszczajmy może w przeznaczonym do tego dziale, dobrze?

Pozdrawiam :)
angua

Elka moja córka tez zaczęła chodzić na mszę około 5 roku życia. Wczesniej z niezrozumiałych dla nas powodów wybuchała żałosnym płaczem jak tylko organy zaczynały grać na rozpoczecie i jedno z nas musiało się ewakuować. Dlatego na pewien czas dalismy sobie spokoj.
Dziś razem z nią smiejemy się z tego.potem jeszce kilka razy mieliśmy zagwozdki.Przykladowo po zapoznaniu sie z opowiescia o potopie pytala czemu Pan Bóg potopil zwierzatka one nie grzeszyly?
Jest wrazliwym dzieckiem i dlugo to przezywala a ja tak naprawde nie wiedzialam co jej odpowiedziec.
O nauce katechizmu przed komunią to juz nie wspomnę.Chyba nawet autorzy tegoz mieliby problemy z prostym i jasnym wytlumaczeniem o co chodzi w niektorych pytaniach.

Też bym nie wiedział. Czy niektóre fragmenty Starego Testamentu w ogóle są odpowiednią lekturą dla małego dziecka??

Ja jako malutki chłopczyk byłem bardzo militarystycznie nastawiony - uwielbiałem bawić się żołnierzykami, rysowałem na całych blokach papieru rysunkowego czołgi, samoloty, plany kampanii, mapy (to później już)... Mojej mamie zaś kazałem czytać sobie prawie codziennie fragment ze Starego Testamentu o wojnie Żydów z Amalekitami - to był zdecydowanie mój ulubiony fragmencik (i zachował swoje piękno do dzisiaj, po wysłuchaniu cudownej interpretacji bitwy Jozuego w Wieczorze Ignacjańskim Radia Józef) Mama jednak (chyba widząc moją fascynację) stwierdziła, że coś jej tu się nie podoba i w ten sposób czytanie mi Biblii się skończyło

A morał z tego taki, że (powtarzam) nie ma co dziecka od razu na głęboką wodę rzucać i o karzącym Bogu (potop) nauczać.

Jak można przekazać wiarę dzieciom??? Jak w ogóle można przekazać komuś wiarę??? Przecież to nie choroba zakaźna.

Fakt, wiara to nie choroba zakazna, a jak ja przekazac dziecku, to kazdy rodzic musi sobie sam na to odpowiedziec. Jako wierzacy, powinienes wiedziec, ze do tego przekazywania wiary rodzice i rodzice chrzestni zobowiazuja sie wobec Boga i Kosciola w dniu chrztu dziecka. A wiec, mimo ze to nie wirus, jest to mozliwe, a co wiecej, nalezy to czynic. Za to kazdy rodzic odpowiada w swoim sumieniu i przed Bogiem.

A co, jeśli dziecko samo pyta? Bo np. słyszało na mszy o "wiecznym potępieniu", "ogniu piekielnym" czy "płaczu i zgrzytaniu zębów". Co dopowiedzieć na pytanie "czy my się tam nie znajdziemy?"...

w kwestii potopu raz jeszcze.Z potopem dziecko styka sie stosunkowo wcześnie:bajka video,ilustrowana biblia dla dzieci-gdzie wzrok przyciagaja zwierzatka,piosenki o Noe,bajka telewizyjna -swego czasu.
Dzieci sa bardzo dociekliwe i stawiaja zaskakujace pytania nawet w stosunkowo bezpiecznych tematach.

W kwestii potopu zgoda. Ciężkie pytania nieuniknione.

Jeżeli moje dziecko pytałoby się o to wydarzenie opowiedziałbym mu o nim zgodnie z własnym sumieniem. A (nie wchodząc w szczegóły) moje sumienie mówi mi, że ta biblijna opowieść nie jest dokumentalnym reportażem, ale przypowieścią symboliczną.

Powiedziałbym więc mu, że to się nie działo tak naprawdę, to tylko taka piękna legenda, baśń, jaką Żydzi opisywali Boga... Na dokładniejsze objaśnienia i zmierzenie się z tą (i innymi starotestamentowymi) kwestią przyszedłby czas później, jak sądzę...

Funerał, cała odpowiedź zawiera się w powyższych słowach, które cytuję, bo nie chcę powielać.

Dodam tylko jeszcze, że to rodzice mają dawać przykład i od najmłodszych lat dziecka wpajać mu wiarę. A, jak wpajać?

Na swoim przykładzie powiem ci, że mama brała mnie co wieczór na swoje kolana, modliłyśmy się razem: ja miałam złożone małe rączki do modlitwy, mama mnie trzymała, żebym nie wypadła z jej objęć.
Tata modlił się z boku, widziałam jego spojrzenie, jak bacznie obserwował nas, a szczególnie mnie. Byłam taka dumna, że się ładnie modlę do Bozi.
Niedziela to był dzień święty, odpoczynek po całym tygodniu. Zrozumiałam to szybko, najpierw msza św, potem obiad, który długo "degustowałam", potem spacery po lesie itd.

A więc przykład i jeszcze raz przykład, dzieci to szybko "wchłaniają".