Kazdy ma prawo przedstsawić własne zdanie. Najlepiej byłoby jednak gdyby kazdy pisał tylko jakich wspanialych mamy księzy, jacy są bez wad, ze kazdy kto współzyje przed ślubem to grzesznik który nie zasługuje na rozgrzeszenie, a jak już współzyc po slubie to tylko stosując npr, no i miec gromadke dzieci

Powiem więcej - ja bym nie miała nic przeciwko, żeby ktoś jasno dowiódł, że antykoncepcja jest moralnie pozytywna. Wielu by to życie ułatwiło Ale chyba nie tak należy się za to zabierać... Więc w tej dyskusji szans na to nie widzę...

to rozmowa typu galileusz i przedstawiciele kosciola w tamtejszych czasach.

definicja mowila, ze ziemia jest centrum swiata.
skoro ziemia jest centrum swiata to niema prawa krecic sie wkolo slonca.

kazdy argument galileusza byl poprostu herezja.

tak dokladnie wyglada kazda rozmowa nurtujaca dzisiejsze spoleczenstwo.

Sorry, ale ja tu czegoś nie rozumiem. Skoro mąż powinien zacumować w żonie i tam skończyć a za wszelkie inne finały powinien dostać czerwoną kartkę to co z żoną? Ona może być pieszczona bez stosunku? Bo wszędzie tylko czytam facet to, facet tamto... a co z kobietą?

dlaczego?bo nic złego nie mozna powiedzieć na księzy?

Prosiłbym szanownego Moderatora o podanie źródeł stosunku KK do seksu małżeńskiego i planowania rodziny i jak się to zmieniało na przestrzeni powiedzmy ostatnich 70 lat; pożądane są cytaty, linki, komentarze. Z góry dziękuję

MIŁOŚĆ MAŁŻEŃSKA
Ponizej pierwszy cytat to fragment z tejze encykliki podajacy charakterystyke milosci malzenskiej, drugi natomiast odpowiada na Twoje pytanie, jaki jest stosunek Kosciola do wspolzycia malzonkow.
8. Miłość małżeńska najlepiej objawia nam swą prawdziwą naturę i godność dopiero wtedy, gdy rozważymy, że początek swój czerpie ona - jakby z najwyższego źródła - z Boga, który jest Miłością (6) i Ojcem, "od którego bierze swe imię wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi" (7).
Małżeństwo bowiem nie jest wynikiem jakiegoś przypadku lub owocem ewolucji ślepych sił przyrody: Bóg-Stwórca ustanowił je mądrze i opatrznościowo w tym celu, aby urzeczywistniać w ludziach swój plan miłości. Dlatego małżonkowie poprzez wzajemne oddanie się sobie, im tylko właściwe i wyłączne, dążą do takiej wspólnoty osób, aby doskonaląc się w niej wzajemnie, współpracować równocześnie z Bogiem w wydawaniu na świat i wychowywaniu nowych ludzi. Dla ochrzczonych zaś małżeństwo nabiera godności sakramentalnego znaku łaski, ponieważ wyraża związek Chrystusa z Kościołem.

JEJ CECHY CHARAKTERYSTYCZNE
9. Gdy się te sprawy widzi we właściwym świetle, stają się oczywiste charakterystyczne cechy i wymogi miłości małżeńskiej. Ich właściwe zrozumienie jest rzeczą najwyższej wagi. Jest to przede wszystkim miłość na wskroś ludzka, a więc zarazem zmysłowa i duchowa. Toteż nie chodzi tu tylko o zwykły impuls popędu lub uczuć, ale także, a nawet przede wszystkim, o akt wolnej woli, zmierzający do tego, aby miłość ta w radościach i trudach codziennego życia nie tylko trwała, lecz jeszcze wzrastała, tak ażeby małżonkowie stawali się niejako jednym sercem i jedną duszą i razem osiągali swą ludzką doskonałość. Chodzi następnie o miłość pełną, to znaczy o tę szczególną formę przyjaźni, poprzez którą małżonkowie wielkodusznie dzielą między sobą wszystko, bez niesprawiedliwych wyjątków i egoistycznych rachub. Kto prawdziwie kocha swego współmałżonka, nie kocha go tylko ze względu na to, co od niego otrzymuje, ale dla niego samego, szczęśliwy, że może go wzbogacić darem z samego siebie. Prócz tego miłość małżeńska jest wierna i wyłączna aż do końca życia; to znaczy jest taka, jak ją rozumieli małżonkowie w tym dniu, w którym wolni i w pełni świadomi, wiązali się węzłem małżeńskim. Choćby ta wierność małżeńska napotykała niekiedy na trudności, to jednak nikomu nie wolno uważać jej za niemożliwą: wręcz przeciwnie, jest zawsze szlachetna i pełna zasług. Przykłady tak licznych w ciągu wieków małżonków dowodzą nie tylko tego, że wierność jest zgodna z naturą małżeństwa, lecz ponadto, że stanowi ona niejako źródło, z którego płynie głębokie i trwałe szczęście.
Jest to wreszcie miłość płodna, która nie wyczerpuje się we wspólnocie małżonków, ale zmierza również ku swemu przedłużeniu i wzbudzeniu nowego życia. "Małżeństwo i miłość małżeńska z natury swej skierowane są ku płodzeniu i wychowywaniu potomstwa. Dzieci są też najcenniejszym darem małżeństwa i samym rodzicom przynoszą najwięcej dobra".

Kościół nie da się nikomu prześcignąć w chwaleniu i zalecaniu korzystania z rozumu w działaniu, co człowieka jako rozumne stworzenie tak ściśle zespala z jego Stwórcą. Stwierdza wszakże jednocześnie, że winno się to dokonywać z poszanowaniem ustalonego przez Boga porządku. Jeśli więc istnieją słuszne powody do wprowadzenia przerwy między kolejnymi urodzeniami dzieci, wynikające bądź z warunków fizycznych czy psychicznych małżonków, bądź z okoliczności zewnętrznych, Kościół naucza, że wolno wówczas małżonkom uwzględniać naturalną okoliczność właściwą funkcjom rozrodczym i podejmować stosunki małżeńskie tylko w okresach niepłodności, regulując w ten sposób ilość poczęć, bez łamania zasad moralnych, które dopiero co wyłożyliśmy (20). Kościół jest zgodny z samym sobą i ze swoją nauką zarówno wtedy, gdy uznaje za dozwolone uwzględnianie przez małżonków okresów niepłodności, jak i wtedy, gdy potępia, jako zawsze zabronione, stosowanie środków bezpośrednio zapobiegających poczęciu, choćby nawet ten ostatni sposób postępowania usprawiedliwiono racjami, które mogłyby się wydawać uczciwe i poważne. W rzeczywistości między tymi dwoma sposobami postępowania zachodzi istotna różnica. W pierwszym wypadku małżonkowie w sposób prawidłowy korzystają z pewnej właściwości danej im przez naturę. W drugim zaś stawiają oni przeszkodę naturalnemu przebiegowi procesów związanych z przekazywaniem życia. Jest prawdą, że w obydwu wypadkach małżonkowie przy obopólnej i wyraźnej zgodzie chcą dla słusznych powodów uniknąć przekazywania życia i chcą mieć pewność, że dziecko nie zostanie poczęte. Jednakże trzeba równocześnie przyznać, że tylko w pierwszym wypadku małżonkowie umieją zrezygnować ze współżycia w okresach płodności (ilekroć ze słusznych powodów przekazywanie życia nie jest pożądane); podejmują zaś współżycie małżeńskie w okresach niepłodności po to, aby świadczyć sobie wzajemną miłość i dochować przyrzeczonej wzajemnej wierności. Postępując w ten sposób dają oni świadectwo prawdziwej i w pełni uczciwej miłości.

Metody naturalnego planowania rodziny nie są ekologiczną odmianą antykoncepcji. Są czymś więcej, bo angażują małżonków na różnych płaszczyznach wzajemnych relacji. Dlatego w ich przedstawieniu nie ograniczamy się jedynie do zagadnień "technicznych", lecz staramy się pokazywać pełny wymiar odpowiedzialnego rodzicielstwa.

Powiem więcej - ja bym nie miała nic przeciwko, żeby ktoś jasno dowiódł, że antykoncepcja jest moralnie pozytywna. Wielu by to życie ułatwiło

To już zostało zrobione (w przypadku tzw. antykoncepcji barierowej). Ci, którzy dowód uznali już mają łatwiejsze życie, a niedowiarki są sami sobie winni