wydaje mi się, że najlepszym przykładem przekazania wiary jest przykład. Bez przykładu wszytsko będzie tylko pustą gadaniną.
Widzę, że jak powiem synkowi pięćset razy, że trzeba myć ręce przed jedzeniem, to nie odnosi to takiego skutku jak to, gdy widzi on, że rodzice myją ręce przed jedzeniem

Zgadzam się z przedmówczynią.

Jestem pradziadkiem. Prawnuki - 2 i 4 lata - siadają na moich kolanach wspólnie w komputerze rozwiązujemy puzzle i gramy w różne gry. Czy ktoś z Was wie czy istnieją gry online, bezpłatne i dotyczące zagadnień religijnych dostosowanych do takiego wieku, np: przygody Jezusa, Mojżesza, świętych, puzzle, zgadywanki moralne itp. Bardzo by mi to pomogło we wstępnej katechezie, której rodzice, praktycznie niewierzący, im nie zapewnią. Byłbym bardzo wdzięczny za jakąś wiadomość.
Andrzej.

Ech... sądzę, że wątpię, czy coś takiego w ogóle istnieje. No ale może się mylę i ktoś coś?

Osobiście, gdybym miał szczepić wiarę za pomocą gry, odstawiłbym w ogóle komputer na bok, kupił albo pożyczył podręcznik podstawowy do jakiegoś RPG, przeczytał od deski do deski i postawił sobie problem C.S. Lewisa: jak wyglądałaby Dobra Nowina w takim świecie, jaki autorzy sobie wymyślili? A więc: kim byliby Izraelici, kim byłby Jezus, kim byliby Apostołowie i Święci Pańscy, w jakiej oprawie zawarliby swoje przesłanie Miłości w takich a nie innych realiach, jak reagowali by na nie mieszkańcy jednej krainy, a jak innej, jak potoczyłaby się historia Kościoła w tym konkretnym świecie - i tak dalej, i tak dalej... a potem prowadził dzieciakom przygodę za przygodą, z turlaniem takich bajeranckich kostek niekoniecznie sześciennych.

Zresztą, jak zwykle kombinuję niepotrzebnie. Jest przecież RPG osadzony w świecie Władcy Pierścieni, a poza Narnią Lewisa trudno o bardziej schrystianizowaną fantastykę, niż ta J.R.R. Tolkiena.

Jest też Spiritual Warfale i Soterion jeśli chodzi o RPG. Ale to są gry zbyt trudne jak dla dzieciaków w tym wieku.

Nie widzę innej metody, jak od najmłodszych lat uczestniczyć z dziećmi w rzeczywistym życiu chrześcijańskim. Takie życie oparte jest na trzech filarach: Słowie Bożym, liturgii i wspólnocie.

Nie zawsze jednak odnosi to pożądany skutek, gdyż dziecko nie żyje w izolacji ale również nasiąka tym, czym żyje wokół świat. A świat kreowany jest środowiskiem mediów: telewizja, internet, radio i wreszcie prasa. Kreowany jest przez dorosłych!!!

Dlatego my dorośli, mając wpływ na kształtowanie środowiska, w którym żyjemy róbmy to w/g zamiarów Pana Boga. Kreujmy w każdy możliwy sposób życie chrześcijańskie, promujmy katolicką naukę społeczną, starajmy się zastosowywać się do nauk i wskazań naszego wielkiego świętego Jana Pawła II. Jedną z metod jest chodzenie do wyborów i wybieranie wcześniej rozpoznanych pod względem tego, co reprezentują, moich przedstawicieli do różnorakich władz.

Wychowanie do wiary musi przychodzić ze wszystkich kierunków: władza (oświata, wojsko, policja), zakłady pracy, dom (rodzina), Kościół. Wóz ciągnięty w różne strony ulega rozerwaniu.

Przykładem może być okres 20 lecia międzywojennego w ub.wieku. Jakie pokolenie wyrosło? Na czym budowali i jakie sukcesy osiągali? Na czym oparli swój patriotyzm? Na jakie narodowe hasło postawili? Czyż nie Bóg, Honor i Ojczyzna? Jak walczyli ludzie młodzi wychowani na wartościach (wrzesień 39', Powstanie Warszawskie i inne bitwy w II wojnie światowej). Jak odbudowywali ojczyznę po wojnie mimo rugowania oficjalnie wiary ze szkoły, wojska, instytucji państwowych a także z rodzin?

Dzisiaj odpowiadając na pytanie Jaki jest najlepszy sposób na przekazanie wiary dzieciom? trzeba powrócić do sprawdzonych wzorców w historii, promować je i indywidualnie w rodzinie, i w swoim środowisku. Największym wrogiem jest strach i wstyd, za pomocą których szatan trzyma nas w niewoli i nie pozwala wielu przełamać tej bariery nas otaczającej tj. bariery śmierci.

Warto to przemyśleć!

Verba docent, exempla trahunt.

Czterolatek nie wysiedzi spokojnie na Mszy Świętej...

Swoją szosą, dla dwulatka trudniej o sensowniejszą rozrywkę niż chińczyk i właśnie puzzle. Napisałem, com napisał, bo jako czterolatek miałem już pierwsze swoje postaci: samochodziki z imionami i osobowościami. I to nie był bzik - to była epoka "Piątku z Pankracym", a ja przeczytałem w "Misiu" takie opowiadanie...

Ponieważ jednak nie miałem rodzeństwa, układałem sobie wszystko w mojej głowie sam i kiedy przyszło się zmierzyć z prawdziwymi RPGami rozgrywanymi w towarzystwie, poniosłem porażkę - i jako gracz, i jako opowiadacz.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
Dziękuję wszystkim za mądre uwagi, choć żadnego adresu do gier nie otrzymałem. Znalazłem sam. www.grypuzzle.pl .Kilka puzzli ciekawych, ale to za mało. Nadal proszę o adresy do gier religijnych, jeśli ktoś je zna. Wycofuję warunek "bezpłatne" dwa pozostałe "religijne i online" pozostają.
Andrzej

Małe dziecko na Mszy św. Gdym miał ten problem, brałem dziecię na ręce i opowiadałem. Co ksiądz robi, co ludzie robią, i po co to robią. Czasem opowiadałem o witrażach, ołtarzu i całym wystroju. Wiem, że drażniło to ludzi, choć starłem się nie przeszkadzać. Najważniejszym celem było utrzymanie uwagi dziecka na tym, co się wokół niego dzieje. Dodatkową przyjemnością dla dziecka było to, że wszystko robiliśmy razem. Razem klękaliśmy, razem czyniliśmy znak krzyża, razem podchodziliśmy do szafarza Najświętszego Sakramentu. Syn wprawdzie dostawał tylko "krzyżyk" na czole, ale to wzbudzało jego głód pełnego uczestnictwa.
Jeszcze wcześniej. Modliłem się zawsze przy łóżeczku niemowlaka. Na głos.
Sądzę, że ślady zostały i są trwałe.

Teraz jest bardzo trudno o takie wychowanie. Nawet jeśli rodzice coś zaszczepią to potem szkoła i otoczenie wypleni to łatwo. Dzieciaki chcą być akceptowane, ich rówieśnicy są dla nich najważniejsi, rodzice to zgredy które nic nie wiedzą.
I czasem może przyjść bunt, że po co mi ta wiara. Czasem nawet niechęć do Kościoła i wszystkiego co jest związane z wiarą. Trzeba się z tym liczyć. Ponieważ dziecko wychodzi w świat i tam odczuwa wielkie zderzenie.

No to świat trzeba zmieniać! Zaczynać trzeba od siebie i najbliższego otoczenia. Okazja jest już w tym roku - wybory!!!

Szanowny Panie Andrzeju, problem polega na tym, że jeśli nawet ktoś coś takiego napisał, to prawdopodobnie byli to amerykańscy protestanci i gra jest po angielsku... a na ile się orientuję, odbiorcami gier online są najczęściej znudzeni studenci i pracownicy biurowi, i dlatego o grę o takiej tematyce, jaka Pana interesuje, będzie trudno. Osobiście trafiłem kiedyś na grę online pisaną przez kilkoro mormonów, ale była to normalna strategia kosmiczna, bez żadnych elementów religii.

Myślę że nie do końca. Tzn wiem że w tej chwili odzywam się z poludniowo-polskiego podgórskiego oszołomowa więc zdaję sobie sprawę że wokół was mogą być inne klimaty....
My za cel postawiliśmy sobie kiedyś jak to powiedział mój brat, wychować lidera, nie służącego Mój starszy syn ma zadatki, jest bardzo zdolny a przy tym silny, sprawny i ma skłonności przywódcze. Staram się go wychowywać do samodzielnego myślenia i własnej oceny rzeczywistości. Nie boję się mówić z nim otwarcie o różnych sytuacjach jakie widzi i się spotyka. Z młodszym zobaczymy, on ma inny charakter. Efekt jest taki że starszy ma duży wpływ na inne dzieci. W klasie jest lubiany, bo na szczęście jest przy tym charakterze wrażliwy i koleżeński, nie lubi kłótni, nie prowokuje konfliktów. Kiedy on zgłosił się na ministranta (dla niego nie stanowi problemu zgłosić się jako pierwszy do czegoś) natychmiast za nim poszło 6 kolegów- taka akurat silna grupa z klasy, sami bardzo dobrzy uczniowie, w tym chłopiec z którym siedzi w ławce a którego rodzice specjalnie nie praktykują co ciekawe.
My w domu żyjemy wiarą, dzieci tym przesiąkają. Jest codzienna modlitwa całej rodziny, jest w sobotę wieczorem czytane im Pismo święte, są rozmowy na wszelkie tematy , jest wspólna Msza, są wyjazdy na rekolekcje. Ale nie ma żadnego przymusu. Zawsze wchodzę i pytam "chcecie się razem pomodlić?" Mówią zawsze że chcą, ale ja i tak pytam. gdyby nie chcieli nie powiem słowa, tylko dobranoc i wyjdę. Do przedszkola chodzili (mlodszy chodzi ostatni rok) katolickiego, więc tu mieliśmy całkowitą spójność wychowania w wierze. Ale do szkoły- publicznej, rejonowej . Nie zdecydowałam się na prywatną szkołę katolicką, widząc że to głównie szkoła dla bogatych dzieci i większe znaczenie ma tam ile kto ma tabletów i jakie gadżety a nie wychowanie w wierze. No i jest daleko:) I w tej publicznej, rejonowej szkole (zaznaczam że to podstawówka , w gimnazjum będzie pewnie gorzej ) jest całkiem dobrze pod tym względem. widzę że wychowawczyni podziela nasz system wartości, że dzieci szanują siostrę katechetkę, że bycie ministrantem czy śpiewanie w scholi albo branie udziału w teatrze parafialnym imponuje wielu dzieciom i jest uważane za "fajne". Ciągle jeszcze w naszych podgórskich miasteczkach bycie wierzącym jest "normalne". I oby tak zostało....
tylko najważniejsze jest to że to co przekazujemy, ma być autentyczne. jeśli rodzice każą iść na mszę, a potem skaczą sobie do oczu i wyzywają się, czego mają się spodziewać jak nie buntu..?