Dziękuję. Przydałoby się, by owy cud był jeszcze szybki i bezbolesny, to wtedy byłby prawdziwy cud

Istnieje w większych porodówkach coś takiego - o ile dobrze pamiętam jest to "znieczulenie ogólne" - czujesz wszystko, lecz bez bólu

Tak, zzo. Teraz juz jest prawie wszedzie (oczywiście płatne), ale i tak bólu całkowicie nie eliminuje

Wando sprowadzasz cud narodzin do czynnosci czysto mechanicznej, a o tym bólu szybko sie zapomina... potem jest radość z posiadania tego maleństwa...
rodzice potem ciesza sie z kazdego kroku, ząbka, uśmiechu...

To jak się boisz bólu Wando to strzel sobie cesarkę.
Znam osobę, która raz rodziła w ten sposób bo musiała...a za drugim razem chciała bo bała się bólu komplikacji itp...

pzdr

bol bolem, to mija, ale jaka radosc jest pozniej. warto troche pocierpiec, zeby potem miec tak wiele radości... a ta radosc jest niewspolmierna do bolu....

Wanda poruszyła bardzo ciekawy problem:



wando kiedy urodziłam syna - nie kochałam go opiekowałam sie nim z obowiązku - był moim dzieckiem, był malutki i już... do czasu, aż na mnie nie spojrzał w miarę świadomie nie uśmiechnął sie... i wtedy poczułam tę miłość - po prostu zakochałam sie w nim
a moj mąż po porodzie [bo był ze mną] wrócił do domu - i jak mi potem opowiedziala mama - usiadł przed domem i płakał

pierwsza córka - a drugie dziecko - po urodzeniu położono mi ją na brzuch, a ona spojrzała na mnie wielkimi granatowymi oczami - i obsiusiała mamę :D:D być może właśnie te spojrzenia moich dzieci trafiały mnie w serce

druga córkę rodziłam w szpitalu klinicznym, wiec asystował przy porodzie młody lekarz - który sie popłakał... okazało sie, ze to był jego pierwszy poród...

życzę ci z serca dziecka, wando
to naprawdę wielki dar i wielka łaska... i ogromny trud i obowiązek ale warto, gdy sie dostaje od kilkulatka laurkę i napisane koślawo DLA TATY, DLA MAMY

ps, a w oczach belizariusza jestem "nienormalną feministką" :D:D

elka widzisz, serce matki... matka kocha swoje dzieci, chociaz nie zawsze do konca zdaje sobie z tego sprawe...
a te łzy, to raczej chyba nie byly z rozpaczy, ale ze szcześcia...

takie opowiadanko znalazłam w miesięczniku W drodze

Opowiadał mi frater Adalbertus:

„Zawędrowałem kiedyś do pewnego sławnego sanktuarium, w którym obiektem kultu był cudami słynący obraz Matki Boskiej. Na dziedzińcu kłębił się tłum pielgrzymów pochodzących z niskich warstw społecznych: babuleniek zakutanych w chustki, kiepsko ubranych mężczyzn, niesfornych dzieciaków. Słychać było jazgot, kłótnie o drobne sprawy i opowieści o cudach dotyczących zupełnie cielesnych aspektów życia. Wewnątrz sanktuarium atmosfera była bardziej przyciszona, ludzie z uwielbieniem wpatrywali się w obraz. Wszyscy zachowywali się na pozór pobożnie, mi jednak przyszły do głowy wątpliwości. Jak to jest, pomyślałem sobie, to wystarczy tu przyjść, pomyśleć sobie coś i to coś w cudowny sposób się stanie? Czy nie jest to przypadkiem pogański kult, który za obiekt uwielbienia wybrał sobie postać z historii chrześcijaństwa? Większość przybyszów składa milczące prośby dotyczące najzupełniej materialnych spraw! Tym bardziej dotyczy to ludzi, którzy nabierają sobie do butelek wody w źródełkach, nad którymi ktoś kiedyś miał jakąś wizję. Ta woda ma następnie służyć za lekarstwo. Ciekawe, że takie wizje zależne są od wyznania: katolikom ukazuje się Matka Boska, hindusom Kriszna, a Japończykom zwykle postać z panteonu Shintô. Muzułmanie twierdzą nawet, że w Fatimie ukazała się naprawdę córka Mahometa, która miała na imię właśnie Fatima. Nagle usłyszałem stojącego obok mnie pielgrzyma mówiącego przyciszonym głosem:

— Oto sanktuarium kobiety, która zaszła w niezaplanowaną ciążę.

Te słowa podziałały na mnie jak szpilka wbita w nieodpowiednie miejsce: omal nie podskoczyłem. Jazgot jazgotem i źródełka źródełkami, ale ten jegomość pozwala sobie chyba na zbyt wiele. Spojrzałem na niego, był to brodaty obdartus z zielonymi sznurowadłami w butach. On tymczasem kontynuował półgłosem:

— Zaszła w niezaplanowaną ciążę i zaakceptowała ją. Mogła się spodziewać negatywnej reakcji otoczenia, choć nie miała sobie nic do zarzucenia. To się nazywa odwaga. Dzięki temu sama stała się sanktuarium: nosiła w sobie Tego, który słusznie miał na imię Bóg– –z–nami. Potem Go urodziła. Urodziła Boga–z–nami.

Patrzyłem na niego ze zdumieniem. On tymczasem mamrotał dalej:

— Nigdy nie wiadomo, w kim, kiedy i co posieje Święty Wiatr. Wiadomo, że odrzucenie tego nieplanowanego błogosławieństwa jest odrzuceniem najcenniejszego skarbu. Jakież to błogosławieństwo: nosić w sobie Boga– –z–nami! Choćby nie wiem, jak otoczenie wydziwiało nad niezaplanowaną ciążą! Nosić w sobie Światłość, która przyszła do ludu kroczącego w ciemności! Nosić w sobie Słowo, które było na początku! Czyż może być skarb cenniejszy niż to? I pomyśleć, że każdy człowiek jest do tego wezwany!

Nagle spojrzał w moim kierunku i zapytał:

— Co się tak gapisz? Nie rozpraszaj się, patrz na obrazek.

Odezwałem się:

— Kim ty jesteś, nicponiu, że w sanktuarium Najświętszej Panienki tak obrazoburcze głosisz teksty?

On mi odpowiedział:

— Och, ja jestem tylko Szuszwolem ze Swarzyndza — po czym wmieszał się w tłum i tyle go widziałem”.



Włodzimierz Fenrych

Elka, ciekawa jestem tylko jak teraz sobie radzisz z ich wychowaniem i czy masz dla nich wystarczająco dużo czasu. Jeśli pracujesz, to pewnie masz nielekko i jeszcze obsługa forum, tu jako moderator. Trudno jest pogodzić dom i pracę, nieprawdaż?
Pozdrowienia. NIkita

to juz one ocenią, czy tego czasu miałam dla nich wystarczająco dużo
ja sie moge tylko starac - i z tego co widzę i co mi mówią inni , chyba jako tako mi wychodzi łączenie tego

a najważniejsze, że bardzo wiele pomaga mi mąż bez niego i jego pomocy wszystko wygladałoby zupełnie inaczej

ps. swego czasu spiewałam w chórze to tak a'propos ilości zajęć

Dzieci to najprawdziwszy skarb, mimo bólu rodzenia (poród moze byc pięknym i mistycznym przeżyciem), mimo poświęcania się 24 h na dobę. Ale to tylko może zrozumieć kobieta, która już urodziła.

Wyciagnęłaś akurat teraz wątek sprzed pół roku, by mi dokopać, czy coś udowodnić? Nie udało Ci się ani jedno, ani drugie

Dzielę się po prostu swoim doświadczeniem

Hej Wanda!
Odwiedź koniecznie te stronę: http://polki.wp.pl/wiadomosc.html?wid=2 ... %3C%2Fb%3E

Chyba bardzo męczą Cię Twoje wątpliwości...Powiem tylko że doskonale Cię rozumiem! Nie martw sie! To można pokonać, tak albo inaczej. Pogadaj z mężem, mamą, przyjaciółka - niech ktoś Cię zrozumie i nie ocenia!!!!i wspiera!!!
Porozmawiaj z madrym ginekologiem - nie pozwól się zbyć, znajdź takiego który potraktuje Cie poważnie i całościowo, a nie na odczepnego (wszystkie rodzą to i pani urodzi, albo inny ich ulubiony tekst: od tysięcy lat kobiety...)i jeśli trzeba to skontaktuj sie z psychologiem.
Bo szkoda rezygnować z czegoś tylko dlatego że paraliżuje strach...Strach zniewala i nie możesz podjąć decyzji takiej jak byś chciała. Jeśli nie chcesz dziecka teraz czy wogóle - to niech to będzie racjonalna decyzja a nie pod wpływem emocji których nawet Ty sama nie możesz do końca zrozumieć.
Masz prawo do tego, zeby układać swoje życie tak jak jest to odpowiednie do Twojej sytuacji - przestań zadręczać sie ciągłym poczuciem winy!!! Masz prawo do swoich emocji i przeżyć, nie jesteś wcale gorsza od fanatyków "sił natury" i "cudu narodzin"...
Pewnie to jest cud - ale zostawmy dyskusje o tym na inny wątek.

I nie myśl za dużo na ten temat - lęk wyobrażony jest zazwyczaj potworny i wszystko wygląda zupełnie inaczej kiedy przeżywasz sytuację której sie boisz.
Nie słuchaj takich "Teofilów" bo on w życiu swoim żadnego dziecka nie urodzi (he he) i takie mądrzenie się na ten temat z książek i katechizmów nie jest żadnym sensownym wyczynem a tylko świadczy o tym że ktoś ma okropnie twardą głowę...
Wybacz Teofil...
3maj się!!!!