Wiesz co Perseus, masz racje
Ale zaczne od tylu. W Bibli nie ma nic o klonowaniu poniewaz dawno temu nie wiedzili co to klonowanie, ale wiedziali co to wspolzycie ale pominmy juz ten fakt

Kurcze, bardzo fajnie to napisales i ja sie z tym zgadzam
Moze ja jestem zlym czlowiekiem?
Bo ja sie chyba nie zmienie.
Tzn, staram sie nie wspolzyc, staram sie spowiadac zgodnie z warunkami..
staram sie..
Ale wiem,ze pewnego dnia znowu pojde z nim do lozka i znowu bede sie usprawiedliwiac. I znowu powiem,ze "Bog mnie kocha, ze on mi tego nie zabronil".
Moj chlopak jest lepszym czlowiekiem ode mnie. To on chce isc do spowiedzi, to on chce chodzic do Kosciola w tygodniu, to on sie modli rano i wieczorem.
Wydaje mi sie ,ze nigdy nie powiem "aaa, bo myslalam,ze za niego wyjde".
Mateusz (moj chlopak) jest takim czlowiekiem,ze nie potrafi ranic.. Przeciwnie do mnie..

Zacytuję tutaj odpowiedź jaką dałem Karoli
Wiem, że już to tak argumentowałem - ale jak jest się pewnym to się bierze ślub. Widzisz - problem nie jest wcale taki łatwy - no bo jak stwierdzić ten fakt - tak to już ta jedna jedyna, tak to już ten jeden jedyny. Po prostu musi być jakiś "namacalny" dowód tego wyboru jasny dla Kościoła - bo to co Ty(czy ktoś) wewnętrzenie czujesz(czego akurat w Twoim przypadku nie kwestionuje) to trochę za mało. To by oznaczało "rozpłynięcie" się tej granicy a mnie osobiście takie "rozpłynięcia" się nie podobają - bo poźniej można by się tłumaczyć - "aaa bo my myśleliśmy, że już się pobierzemy i zaczęliśmy współżyć - czego Kościół nie zakazuje(wg nowej teorii)" - ale nic z tego nie wyszło - i właściwie każdy dłuższy związek, będzie można tak usprawiedliwiać - czyli dojdzie do "wypróbowywania się" - dlatego ja bronię tej jasnej granicy(pomijam fakt, że dla wierzącego to nie jest taka zwykła ludzka granica), którą jest ślub Kościelny - niech to jest granica "jasna jak słońce" a nie płynna - zależna od wewnętrznego poczucia, które jest ciężko zmierzyć .

Oczywiście, że nie można - ja nie kwestionuje, że ludzie, którzy są razem w jakimś nieformalnym związku się kochają i mogą nawet kochać się bardziej niż w formalnym wcale tego nie wykluczam. Ale my tu rozpatrujemy to z perpsektywy wiary.

- jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić
Ale poważnie - jak się już nad tym zastanawiasz to znaczy, że tak nie jest .

Po prostu staraj się dalej - Bóg dostrzega Twoje starania, nawet te okresy abstynencji są ważne. Zapanowanie nad swoją seksualnością tak naprawdę chyba nas przerasta, dopóki nie spojrzymy się w kierunku Boga - ale to się przyda później w małżeństwie kiedy będzie trzeba nawet z jakichś powodów wytrzymać znacznie dłużej. Proponuje również jakąś dodatkową modlitwę w intecji zrozumienia swoje sytuacji - tylko nie zrażaj się, że po kilku razach modlitwa nie skutkuje - ona może poskutkować nawet dopiero za rok.


Gratuluje chłopaka . Proponuje jeśli jest to możliwe abyście czasem pomodlili się razem.

My potrafimy zapanowac nad swoja seksualnoscia.
To nie jest tak ja myslisz. Ze sie spotykamy i ...
Po prost czasami sa chwile kiedy sie chce byc razem , kiedy sie chce byc przytulanym, calowanym. Rozumiesz o co mi chodzi?
Ponad to byl okres kiedy naprawde dlugo sie tego nie robilo.
A to czasu nie bylo, a to sie jest zmeczonym..
To nie jest tak jak myslisz..
"Para napalonych gowniarzy"


Pomodle sie w tej intencji i pomodle sie za siebie-zebym nie skusila Mateusza.

Hmm, modlic sie z nim?
Modle sie..
Ale kiedys mnie to naprawde smieszylo (sorry).
I to nie z tego,ze sie modli tylko ,ze on potrafi sie modlic przed seksem.

Nie, nie - tak to nie śmiałbym pomyśleć. Źle mnie zrozumiałaś.

Sama napisałaś

Z jakiegoś powodu idziesz z nim do tego łóżka - z potrzeby bliskości - wiem, że ona jest naturalna gdy ludzie się kochają i to bardziej miałem na myśli, że nie nie panujesz nad swoją seksualnością - a nie w sensie, że nie panujesz nad chęcią "ulżenia" sobie.


Najlepiej nie raz czy dwa tylko ciągle - "naprzykrzaj" się Bogu - Ten się w końcu "zdenerwuje" i stwierdzi - a masz czego chcesz tylko "daj" mi spokój .


Najlepiej, żebyście razem pomodlili się w intecji zrozumienia waszej sytuacji - właściwej jej oceny.

WITAM WSZYSTKICH po dłuższej nieobecności!

Chciałem tylko napisać że
PROBLEM CZYSTOŚCI PRZEDMAŁŻEŃSKIEJ JUŻ MNIE NIE DOTYCZY!!

Teraz zaistniał "problemem" czystości małżeńskiej

Karo la! Skoro jesteś pewna swojej miłości do chłopaka (tak go nakreśliłaś że już go lubię) oraz jego miłości co ciebie, to nie zwlekajcie z małżeństwem.
Nie rozumię twojego głupiego <sorry> honoru. Moja narzeczona i ja pracowaliśmy przez 2 lata studiów, potem jeszcze ok. pół roku po studiach, a i tak rodzice nadal nam pomagają i będą pomagać.
Skąd pomysł że obowiązkiem rodziców jest wyedukowanie dzieci? O ile wiem to obowiązek szkolny istnieje do 18 roku życia. Wg mnie twoi rodzice nie mają żadnego obowiązku wspierać cię na studiach. Robią to, bo Cię kochają (i chcą byś dużo zarabiała abyś była dla nich pomocą na stare lata )
I skąd drugi pomysł że rodzice nie mają obowiązku pomagać dziecku po ślubie? Jasne że nie mają, ale nikt im tego nie może zabronić. Wiadome jest że prawie żadnemu młodemu małżeństwu się nie przelewa i każda pomoc ma dla nich duże znaczenie.

Moi teściowie i rodzice podeszli do tego w ten sposób, że nie tracą córki/syna, tylko przybywa im jeszcze jedno dziecko (teściu powiedział jeszcze że ma nowe dziecko, a do tego już wyuczone - więc koszty edukacji już odpadają). I "dziecko" nie oznacza tu kogoś nie w pełni rozwiniętego. Po prostu tato w końcu ma córkę, którą zawsze chciał mieć, a teść ma większą rodzinę, bo zawsze żałował, że ma tylko dwoje dzieci.

Jasne jest że nie można żądać pomocy od rodziców, ale nie warto jej odrzucać jeśli sami ją oferują.

Myślę że kiedy ty będziesz miała dzieci to będziesz im chciała pomagać w miarę swoich możliwości i w pewnych granicach bez odczucia że to co robisz jest dla ciebie wyrzeczeniem.

Zgadza się, też tak odbieram Twoje stanowisko. Mnie ta logika dmuchania na zimne nie przekonuje.



Powiedziałbym, że nawet nie tyle z perspektywy wiary, co z perspektywy konkretnych przepisów ustalonych przez KK.



Niech Ci żona lekką będzie

Ja tego po prostu nie oddzielam , jestem członkiem Kościoła katolickiego, czuje się za niego odpowiedzialny;ufam, że im bardziej sam będę wierzył jako Jego mała cząstka podniosę Jego jakoś jako całości. Modlę się za Kościół, który jest wspólnotą wierzących w najszerszym rozumieniu - wierzę, że Jego przedstawiciele podejmują decyzję zgodnę z wolą Boga.

Ja też nie oddzielam, ale też nie zakładam równości "wiara w Boga == katolicyzm". Przyjmuję, że można wierzyć w Boga, nie będąc katolikiem. Co więcej, można wierzyć w Chrystusa, nie będąc katolikiem (stąd szersza nazwa chrześcijanie, obejmująca również prawosławnych czy protestantów).

Poza tym, jeśli przyjmiemy, że przedstawiciele Kościoła zawsze podejmują decyzję zgodną z wolą Boga, to oczywiście temat się zamyka. Tyle, że jak wówczas wytłumaczyć, że np. przedstawiciele Kościoła upierali się przy płaskiej Ziemi? O inkwizycji czy krucjatach nie wspominając... A jeśli przyjmiemy, że te decyzje nie były zgodne z wolą Bożą, to czy lepiej służymy Kościołowi, gdy się im podporządkujemy, czy też może wówczas, gdy dołączymy do "ruchu oporu"?

Ale oczywiście ja też nie zakładam, że "wiara w Boga == katolicyzm". Ale jak już się katolikiem jest to trzeba być nim porządnie .


Właśnie spodziewałem się takiego argumentu - i dopisałem nawet "...wierze że Jego przedstawiciele podejmują decyzję zgodnę z wolą Boga - nawet jeżeli okaże się ona niewłaściwa to robią to w dobrej wierze" - ale ostatecznie to pogrubione zdanie usunąłem, czego teraz żałuję .

Co do inkwizycji, krucjat, płaskiej ziemi - nam jest to teraz bardzo łatwo oceniać kiedy nie żyliśmy w tamtych czasach, to były inna rzeczywistość - ludzie wierzyli w czary, zabobony(jeszcze te z czasów pogańskich) - żeby tak naprawdę ocenić tamte czasy trzeba by w nich żyć. To jest tak jakby człowieka z tamtych czasów przenieść do dzisiejszych - do centrum dużego miasta - on by myślał, że zwariował - taka nas dzieli przepaść miedzy tamtymi czasami a teraźniejszymi.
Ale to temat na odrębny wątek.

Zapewne, zresztą te tematy były już N razy wałkowane na Forum. Mi chodzi tu o fakt, że trudno definitywnie przesądzić, czy lepiej służyli Kościołowi rycerze, którzy ruszali na krucjaty, czy też ci, którzy się takiej formie ewangelizacji sprzeciwiali. I czy ci, którzy nie chcieli nawracać innowierców razem z krzyżowcami, powinni konsekwentnie opuścić szeregi Kościoła, czy też raczej dążyć do zmiany tych fragmentów nauczania KK, które uważali za niesłuszne.

Nie chcę robić offtopica i głębiej roztrząsać tych pytań, a jedynie zwrócić uwagę, że odpowiedzi na nie wcale nie są takie proste. A dobrymi chęciami (dobrą wiarą?) podobno piekło jest wybrukowane

Heh no ale widze, ze znowu czytasz pomiedzy wierszami, wycinasz sobie nie pasujące ci wyrazy.
Ja wyraźnie napisałem, że wg Biblii współżycie przedmałżeńskie to rozpusta. Przykład zawiera się chociażby w postawie Maryji i Józefa. Gdy Józef zauważył, że Maryja jest brzemienna chciał od niej odejść, aby ją chronić. Tak bardzo ją kochał, że chciał odejść i tym samym zwalić na siebie całą winę.
Ale o czym ja tu wogóle pisze? Ano o tym, że ówczesne prawo skazywało (na ukamienowanie, ale moge sie mylic) kobiety, które zaszły w ciążę przed zawarciem małżeństwa. Odejście mężczyzny od kobiety sugerowało, że padła ona ofiarą gwałtu lub nadużycia i wówczas, prawo chroniło ją przed konsekwencjami.
Tak więc jak widzisz... współżycie przedmałżeńskie w tamtych czasach było grzechem tak cieżkim, że podlegało surowej karze. Rozpusta była karana.

Czy znowu napiszesz, że nie ma o tym mowy w Biblii ?
Czy po prostu nie chcesz, aby było coś o tym napisane w Biblii?
Bo takie rozróżnienie to zasadnicza sprawa.

I nie przyjmij mnie Karolciu aż tak źle, jak to przemawia przez moje wywody.

Czytając powyzej zauwazam, ze intencje z pewnoscia masz dobre. I samemu mi czasem brak spojrzenia z innej strony. To jest tak rzeczywiscie, że jestesmy bezsilni ze swoja grzeszna, czlowiecza natura.
Bez ufności w Pana, lekarza serc i dusz, nic nie możemy uczynić, ponad mniejsze lub większe zło.
Niektóre sprawy, a moze nawet i wszystkie trzeba sobie wymodlić.

Bo inaczej, gdy sobie odpuszczamy i zniechecamy sie, to wszystko sie spłyca .
Wówczas skonsumowanie związku podczas nocy poślubnej jest już tylko pewną formalnością, nie ma w sobie tego piękna.
A droga do okazania pełnego wymiaru miłości powinna prowadzić właśnie przez wyrzeczenia, poświęcenia i ofiary. Czyż nie tak nam okazał miłość Bóg, że poświęcił Syna swego? Czyż nie tak nam okazał miłość Syn Boży, że wyrzekł się tronu niebieskiego by zostać umęczonym i wzgardzonym?

Przemyśl sobie w sercu wszystko, w modlitwie .[/i]

Dokładnie o tym pisałem
Wtedy był to występek wobec porządku publicznego i zasadom na których było zbudowane społeczeństwo żydowskie. Dziś już nic takiego nie ma miejsca. Seks jest grzechem w wypadku sprawiania sobie nim przyjemności, tak jak grzechem jest obżeranie się czekoladą bo jest słodka, czy upijaniu się na umór bo tak jest weselej. Seks pomiędzy kochającymi się ludźmi jest bezgrzeszny, jeśli społeczeństwo uważa to za bezgrzeszne, a tak już jest w tych czasach.
PS: miłość oczywiście musi być dojrzała i odpowiedzialna

A raczej sprowadzanie seksu tylko do przyjemności. To jest duża różnica.



Ja obżeram się czekoladą bo jest słodka i mi smakuje. Oczywiście do momentu, aż mnie zamuli
W każdym razie nie widzę tu grzechu.



Zależy jakie społeczeństwo. Można też powiedzieć, że w tych czasach seks dla sportu jest "bezgrzeszny".