Karo la napisała:


No jak to kiedy ? Przed tym jak się stała brzemienna.
"Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie." ( Mt 1,18-19 )

Plus Biblia słusznie umieszcza przypis:
Zaślubiny Maryi z Józefem były rzeczywistym związkiem małżeńskim. Brak mu było jedynie zamieszkania razem, czyli przeprowadzenia Maryi do domu Józefa.

Tzn, że 80% par/rodzin nie ma sakrametnu małżeństwa? Nie wiem skąd te dane, ale ok, przyjmijmy, że są prawdziwe.
W każdym razie nie wiadomo ile z tych 80% jest szczęśliwa.
A także ile jest dzieci, które np żyją z mamusią i jej partnerem, a tatusia ma gdzieś indziej z jakąś inną partnerką.
Dlatego myslę, że małżeństwo to dobry wynalazek Kościoła.

W pewnych sprawach się zgadzam, w innych nie.

Mianowicie temat wciąż dotyczy seksu przedmałżeńskiego, po co więc wtrącać związki nieformalne? To jest już inna kwestia. Albo rozmawiamy o rodzinie chrześcijańskiej (nazwa grupy tematycznej) albo nie.
80%... hmm, chętnie bym spojrzał na te dane.

Druga sprawa. Zgadzam się co do tego, że "godne życie zapewnia dziecku kochająca i mądra rodzina".
Ok, wszystko w porządku ładnie i milusio. Jednak ja właśnie poruszyłem tutaj wątek tzw. "wpadek".
Na ile może być pewna dziewczyna, która zaszła w ciążę, że jej partner nie okaże się zwykłym tchórzem? W praktyce okazuję się, że jednak nie może być tego pewna.
Najczęściej właśnie w obliczu wydarzeń, które przerastają wyobrażenie partnera okazuje sie, ze gdzies jednak ta milosc uciekla. Uciekło także wyobrazenie o kochającej i mądrej rodzinie.
Częstym rozwiązaniem jest oczywiście małżeństwo, na które wywiera presję także otoczenie. Ale i z mojej własnej wiedzy zwykle brakuje im tego czegoś.
Są to oczywiście czarne scenariusze, ale często się urzeczywistniają.
Dziecko dla wielu moze sie okazać ciężarem, a nie darem.

Pytanie więc ciągle brzmi gdzie tu jest odpowiedzialność?
Stawiam je w świetle "wpadek" i ich skutków. I nie traktuję tego jako jakiś szczególny przypadek. Sama ilość wpadek przemawia za siebie. A co do w/w rozwiązań takich sytuacji sądzę, że przemawiają za nimi liczbowo duże procenty.

Katolicy to ok. 1.1 miliarda osób, czyli zaokrąglając ok. 20% mieszkańców planety Ziemia (za Wiki).

No a ja nie wiem ile z katolickich małżeństw jest szczęśliwych, bo że nie są to wszystkie, to raczej nie ma co dyskutować
Zupełnie nie wiem natomiast o co chodzi z tym "mamusią i jej partnerem, a tatusia ma gdzieś indziej z jakąś inną partnerką"... Z mojego doświadczenia to takie przypadki rozkładają się po równo wśród katolików i niewierzących - nie dostrzegam wpływu małżeństwa ani na plus ani na minus. Jedynie co dostrzegłem, to fakt, że małżeństwa katolickie po prostu rozpadają się dłużej i boleśniej.
A już nawiązując do tego "partnera" - pomagałem z dziesięć lat temu kumplowi, którego żona wybrała rozrywkową stronę życia i zostawiała nam dzieciaczka gdy szła "randkować" - więc tu życie pisze jeszcze ciekawsze historie niż kolega wymyśla Swoją drogą ten kumpel to święty człowiek był - zaakceptował sytuację i po prostu starał się być jak najlepszym ojcem (a ksywie miał "Jezus"). To tyle jeśli chodzi o dziwne historie z życia katolickich małżeństw, na szczęście znam i udane związki sakramentalne

Cóż, ubliżyłes i nie jest to nadinterpretacja jak wielmożny arc pisze. Skoro w seksie przedmałzeńskim jest tyle odpowiedzialności co rozumu u świni to chyba znaczy tyle co nic. Ale seks przedmałżeński sam z siebie się nie uprawia, ktoś go musi uprawiać. Więc pośrednio obraziłeś też tych ludzi. Arc pomyśl czasem, to nie boli.

Rozumiem, że odpowiedzialność ta pojawia się z magicznym momentem zaślubin? Nieważne, że para nie ma własnego lokum, zarabia 1500PLN razem i ledwo wiąże koniec z końcem? Wtedy ta odpowiedzialność się pojawia ajt? Bo jest ślub? Śmieszny jesteś.

A jeśli zamierzasz napisać coś o tym, że rodzice pomogą itp. to przepraszam, bez ślubu nie pomogą?

A może po prostu chodzi o to, że jak to można mieć dziecko bez ślubu?! Co sąsiedzi pomyślą no nie?

Tzn. że jak już jest małżeństwo to tatuś mamusi dla innej nie opuści? Wy otwieracie czasem oczy na świat?

No niestety, tak pewnie jest. A mnie chodziło o to, że związki sakramentalne są jednak trwalsze przez sam fakt sakramentu (taki jest mój punkt widzenia). Nie o to mi chodzi, że ślub załatwia wszystko i od tej pory zawsze będzie miłość - bo tak można by mnie pewnie zrozumieć.
Uwazam natomiast, że ślub jest takim jakby uporządkowaniem i decyzja o nim i fakt, że mozna tylko raz determinuje odpowiedzialność.

Zresztą.... chyba namieszałem



Twierdzisz, że nie myślę. Obrażasz mnie!
P.S.Przeczytaj jeszcze raz, co napisałem wczesniej, a jeśli nadal twierdzisz, że źle napisałem, to czekam na PW. Chętnie to wyjaśnię jeszcze raz A tymczasem nie zaśmiecajmy forum

Chodzi o to, że jeśli zanika coś takiego jak małżeństwo, to takie sytuacje są bardziej prawdopodobne.

Na Twoje drugie pytanie też mam odpowiedzieć? Nie wiem, po co tak zapytałeś, ale było to zbedne.

Już ta kwestia była w tym temacie poruszana x razy... a Ty nadal swoje

Zacytuję rozalkę:

To, że tego nie rozumiesz - nie oznacza, że my nie myślimy,czy też nie otwieramy oczu - daruj więc sobie obrażanie...
Jeżeli Bóg jest na właściwym miejscu w życiu człowieka - oczywiście życie nie jest przez to prostsze czy latwiejsze, jednak wiadomo (wtedy) że nie ja jestem najważniejszy, nie moje szczęście (często wynikające z wlasnego "widzimisia"), ale drugi czlowiek. To, że mam walczyć o czystość, małżenstwo, milość, że mam dotrzymywać słowa - chociażby swojej przysięgi przed Najwyższym. Mam o to walczyć, mam być odpowiedzialna, być wierna sobie i swoim wyborom. Chociaż w dzisiejszym świecie jest to bardzo trudne.
Bardzo utkwily mi w pamięci te słowa :
"Dopóki walczysz - jesteś zwycięzcą".

Każdy człowiek ma niejedno oblicze.
"Prawda" to bardzo subiektywne i płynne pojęcie, zależne od m.in światopoglądu, religii, etc.


Z dystansem. Nie jesteście grupą ludzi, z którymi na co dzień obcuję, a nie obcuję z ludźmi religijnymi, co najwyżej katolikami na papierku.


Ciekawe czym jest u Ciebie spowodowane to nieuczenie się na błędach w tej kwestii?


To nie tylko płytkie wnioskowanie, ale też kompletnie nieanalogiczne.


Żeby było 100% to się nie da bez szczegółów technicznych
A co byś konkretnie chciał wiedzieć?


Nie, nie mam kompletnie z tym kłopotu. Doskonale wiem, że żadnego boga ani bożków nie ma. Mogę napisać - nie wierzę w boga. Równie łatwo mi to przychodzi co "nie wierzę w bożków". Być może "bożki" są bardziej dosadne i być może poniżające dla katolików. Tego nie wiem.


Możesz sobie tak mysleć. Nie wyśmieję Cię, pomimo, że jest to śmieszne - dla mnie jest to śmieszne, natomiast co kto robi i w co wierzy i jakie miłości między kim a kim uznaje to już nie moja broszka.


Co za dyskryminacja homosksualistów!
Ich wykluczach z wzajemnego "przyciągania się"?
Poza tym to strasznie stereotypowy facet jesteś.


"Musi to na Rusi"
Absolutnie nie uważam, aby seks musiał koniecznie i bezwzględnie wynikać z miłości. Obecnie u mnie nie wynika z miłości, a z potrzeby fizjologicznej, którą mnie twój bóg obdarzył Więc z niej korzystam
Przyjdzie czas na miłość to będą seksy z miłości.


Możesz nazywać to jak chcesz. I tak sprowadza się to do popędu, który cię napędza. Ty robisz z tego otoczkę miłości i boga, a tak naprawdę jedynym inicjatorem jest tutaj popęd seksualny, bez którego nie uprawiałbyś seksu i żaden bóg ani miłość ani ta cała twoja filozofia by ci nie pomogła.


Uszanować mogę - u innych, ale nie u siebie. Jak już pisałem nie zamierzam się nikomu "ofiarowywać" - jest to wg mnie pogięte i negatywne słowo. Mogę się co najwyżej dzielić emocjami i przeżyciami z drugą osobą, ale nie "ofiarowywać"...


I dlatego jest nieobiektywne i wyssane z palca, oparte bardziej na twoich mylnych wyobrażeniach wg twojego takiego a nie innego światopoglądu, a mniej na faktach.


Znowu jakieś wg mnie głupie pojęcie - "wyróżnić". Kompletnie mi to nie pasuje. "Wyróżnić", "ofiarowywać" - zupełnie nie moja filozofia, ale co kto lubi


Przede wszystkim, jeśli ktoś mi coś takiego powie lub wyczuję takie podejście to od razu wypad i papa.


Bez obaw i proszę bardzo Dla mnie to nie jest gorszące
Choć nie czuję się "łatwy", bo uważam się za atrakcyjnego faceta i mam duże powodzenie i to ja mogę wybrzydzać i przebierać jak w ulęgałkach
Trochę to bezwzględnie i chamsko brzmi, ale taka jest prawda.


Bo nie pytałeś.

Inni mogą to i ja mogę.

Asienkka: wszystko fajnie i pięknie, ale nawet jeśli, nie daj Boże, w Twoim małżeństwie kiedyś w dalekiej przyszłości będą ostre kłótnie, mąż zacznie pić, bić, cokolwiek, to nadal będziesz się przy nim trzymać bo dałaś kiedyś przysięgę?

A są takie "małżeństwa", która nie rozchodzą się właśnie dlatego bo "przysięga". To normalne?

Nie nie są bardziej prawdopodobne. Jeśli ktoś się będzie chciał rozwieźć to i tak się rozwiedzie.

Doprawdy ciekawe uzasadnienie. Ale... jak wolisz...



Achaaaa...



Ale złamie obietnicę. Postąpi wbrew temu, co wcześniej uważał. Zależy też, jak wcześniej traktował małżeństwo i sam ślub. itd... itp... wiadomo.
Oczywiście nie generalizuję. Mówię o prawdopodobieństwie.

Zaiste dziwna logika.
"Obietnice", zwłaszcza daną na lata, można zmienić i wszystko się może zmienić do tego czasu. Przyrzeczenie małżeństkie traktowałbym raczej jako pewny rytuał ślubny, a nie bezwzględnie dane słowo raz na zawsze, bo rzeczywistość potem pokazuje coś zupełnie innego. Ludziom trudno dotrzymać obietnicę złożoną nieraz na miesiąc, czy dwa, a co dopiero mówić o małżeństwie. Poza tym nie można obiecać i zagwarantować, że się będzie kogoś dozgonnie kochało. Nikt ani nic nie jest w stanie dać takich gwarancji. Związek może upaść z bardzo wielu przyczyn. Dla mnie formułka ślubna jest tylko elementem tradycji, folkloru, uroczystości, a nie jakieś wielkiej "obietnicy" której "broń panie boże" nie można złamać, ani uwstecznić. Nikt nie wie co będzie za tydzień, za miesiąc, a co dopiero dawać obietnice na całe życie i jeszcze je traktować poważnie, zwłaszcza w takich kwestiach jak miłość, jak uczucie. Jest to po prostu złudne i śmieszne.

No aha, cieżko Ci pojąć, że tak właśnie jest?



Złamie obietnice, ojej na pewno będzie się tym przejmować. Poza tym nie no, lepiej żyć w małżeństwie dającym pełno cierpienia niż się rozwieźć. Słodko.