Poszukuję osób które chciałyby zabrac głos w dyskusji - nie wstydzą sie swojego zdania. Osób które rozumieją jak ważna jest w życiu bliskość psychiczna i duchowa, zrozumienie i życie w wierze. Osób które żyją w małżeństwie, ale nie uprawiają seksu gdyż obcowanie fizyczne nie jest im do niczego potrzebne... kochaja się, rozumieją, potrzebują, są dla siebie najlepszymi przyjaciółmi, wspierają się wzajemnie.

Bardzo proszę o kontakt


Pozdrawiam

Katarzyna

Trzeba być człowiekiem niezwykle doskonałym duchowo, by żyć w taki sposób. Zdażają się takie przypadki, ale niesamowicie rzadko.

Katarzyna;

Popieram ideę abstynencji.... która nie jest prohibicją.

Człowiek może robić ze swoim ciałem co chce lecz w momencie
kiedy tworzy jedno ciało z współmałżonkiem, musi liczyć się
ze swoją drugą połową.

Jeśli oboje mają dziecko(dzieci) i uznali że seks nie wnosi w ich życiu
nic dobrego,to naturalnie ich kontakty będą malały aż zanikną.

Niebezpieczna jest tylko sytuacja wymuszania (seksu lub abstynencji) na siłę, za tym zwykle kryją się problemy natury emocjonalnej, zdrowotnej a nawet duchowej.

Nie uważam się za autorytet, gdyż nie mam jeszcze zony, ale bliskość duchowa jest powiązana z bliskością fizyczną. Dla mnie jest oczywistym, jeśli kogoś kocham to oddaje mu siebie całego, ale oczywiście jeśli jest to wasza wspólna decyzja, bez nacisków, to owszem popieram. Bylebyście byli szczęśliwi!

seks jest naturalnym uzupełnieniem miłosci...razem składają się w piękna całość i dobrowolnie z tego rezygnować jest dla mnie conajmniej dziwne...może te osoby pominęły sie z powołaniem??

hmm a czy tym ludziom nie zalezy np na spłodzeniu potomstwa?
Mniemam ze wypowiadasz sie w duchu katolicyzmu wiec co z ta sprawa?

Moim zdaniem jako mężatki - obcowanie fizyczne jest ważne, jest przymiotem małżeństwa, bez tego nie jest możliwe całkowite otwarcie się męża na żonę i odwrotnie , wzajemnego poznania sie w każdej sferze życia.

Jeśli takie odrzucenie seksu nie wynika z jakiejś ideologi, czy z założeń w stylu "seks to zło" to ja bym chętnie posłuchał takich ludzi - szczęśliwie żyjąca ze sobą para małżeńska która nie czuje potrzeby kontaktów seksualnych musi mieć niezwykłą duchowość

a nie można mieć bliskości psychicznej, duchowej, zrozumienia i życia w wierze..jedynm słowem życia duchowego na najwyżym poziomie i seksu??przecież seks nie przeszkadza w rozwoju duchowym i innych rzeczach!

Za cel małżeństwa uwaza się dobro małżonków oraz spłodzenie potomstwa...Co więcej osoby, które zakładają, ze dzieci nigdy mieć nie będą nie dostaną slubu katolickiego...

Co innego, gdy np. mają juz 4 dzieci i wtedy zaprzestają współżycia - taką pare Kościoł beatyfikował...(małżonkowie Quattrocci)

Jesli ktoś od poczatku nie chce wspożyc- to czym się to rożni od przyjaźni? Moze wtedy lepiej zamieszkac z przyjaciołką? Tez będzie bliskość duchowa...

Seks nie jest potrzebny?to jak zamierzacie wypełnić nakaz Boga?samo zaadoptowanie nie wystarczy. Poza tym jeśli nie odczuwa się czegoś takiego jak pożądanie, które jest naturalnym odczuwaniem, to ma się zaburzenie - tak, tak, aseksualność to zaburzenie, choć psychiatria woli określenie "dysfunkcja seksualna".

Podstawowym zadaniem malzenstwa jest stworzenie rodziny, poprzez wydanie na swiat potomstwa. Trudno to zrealizowac, nie wspolzyjac ze soba.
Para, ktore swiadomie zaklada, ze potomstwa miec nie bedzie, nie ma szans na slub w KK.
Z tego wynika, ze malzenstwo specjalnego wyboru nie ma- musi sie postarac o dzieci, a co za tym idzie, wspolzycia nie uniknie.
Powiedzmy, ze dana rodzina jednak osiagnela zaplanowana liczbe dzieci i zaprzestaje wspolzycia. Ich wybor, ale czy jest to powod do chwalenia takich osob?!
Naprawde uwazacie, ze sa oni "niezwykle doskonalymi duchowo" ?!
Bardziej sie przychylam do opinii, ze ci ludzie pomineli sie z powolaniem.
W innym przypadku nie rezygnowaliby z czegos, co jest zarezerwowane tylko i wylacznie dla malzonkow i sluzy nie tylko prokreacji, ale takze umacnianiu ich milosci.
Uwazacie, ze oni postepuja zgodnie z wola Boga? Moim zdaniem odrzucaja oni wspanialy dar, walczac z nim, twierdzac, ze jest on im zbedny- wszak potrafia zyc bez niego.
Moge zrozumiec ludzi, ktorzy zaprzestali wspolzycia np. ze wzgledu na ciezkie warunki, chorobe, sytuacje losowa - ale to wszystko jest w pewien sposob wymuszone, a nie dobrowolne.
Podsumowujac - dla mnie malzenstwo, ktore z wlasnej woli nie podejmuje w ogole wspolzycia zlozone jest z ludzi nie tyle uduchowionych, co wymagajacych rozmowy z lekarzem - i to niekoniecznie psychologiem.

Kasia:"Osób które żyją w małżeństwie, ale nie uprawiają seksu gdyż obcowanie fizyczne nie jest im do niczego potrzebne."

Nie dość, że nie popieram takiego zdania, to uważam, że tacy ludzie są staruszkami w b. podeszłym wieku.

Hmm, skoro wybrali taki sposób na życie, oryginalny, to fakt, ja tego za bardzo nie rozumiem, ale to nie znaczy, ze od razu musze się z tym nie zgadzać.

Możesz się nie zgadzać, ale taki pogląd wyraźnie wskazuje na jakieś poważne zaburzenia w sferze seksualnej.