Jak to jest, jeżeli przed ślubem narzeczeni uprawiają seks i wpadną. Urodzi im się dziecko. Oczywiście chcą wziąć ślub.
Wiem że seks przed ślubem to grzech, ale czy dziecko przed ślubem to też grzech? Jeśli tak to przed ślubem z czego trzeba by się wyspowiadać?

Grzechem mogą być jedynie czynności, a nie istoty lub rzeczy, z tego powodu dziecko nie może być grzechem. Jeśli zaś chodzi Ci o samo zapłodnienie, to jest to coś niezależnego od woli człowieka i z tego względu nie może być grzechem.

Grzechem będzie uprawiane seksu przed ślubem. bez względu na to czy skończy się to ciążą czy nie. A dziecko poczęte przed ślubem nie jest. Ono nie jest winę temu, że jego rodzice poczęli go w grzechu. Gdy się jest już w ciąży z dzieckiem przed ślubem to trzeba jej urodzić i wychować. Ono nie jest winne grzechom rodziców. I nie może odpowiadać za postępowanie rodziców i nie będzie przez nie karane. Dziecko rodzi się bez grzechu (oprócz grzechu pierworodnego) be względu na to jak zostało poczęte. I z "posiadania" dziecka nie trzeba się spowiadać.

Też tak uważam.
Inna sprawa, że nie zazdroszczę dziecku mającemu świadomość iż poczęło się w grzechu....

A ja myślę, że poczęcie dziecka w miłości nie przynosi mu wstydu. Gorzej urodzić się w niekochającym się małżeństwie.

Nie można stworzenia nowego, nawet niechcianego, dziecka nazwać grzechem. Współżycie dwojga ludzi staje się jakby aktem stwórczym, w którym dochodzi do powstania nowego człowieka.

Jestem takim dzieckiem i czuję się szczęśliwy, a już na pewno kochany.

Seks przed ślubem to moim zdaniem żaden grzech. A już napewno nie jeżeli para się naprawdę kocha.

quote]Seks przed ślubem to moim zdaniem żaden grzech. A już napewno nie jeżeli para się naprawdę kocha.[/quote]

My z mężem - byliśmy przed ślubem parą- przez 6 lat. BARDZO się kochaliśmy i kochamy. NA uczelni - (te same studia) spedzaliśmy ze soba całe dnie, czesto wyjeżdzaliśmy we dwójkę na wycieczki w góry (nasza pasja), na wakacje (też tylko we dwójkę).
A mimo to - zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy - zeby seksu nie uprawiać. Mimo, ze było naprawdę ciężko. Udało nam się rodzielić duchowy wymiar miłości - od tego czysto fizycznego.
Teraz -czytajac to forum -w końcu jakby nie było katolickie forum- zaczynam wątpić czy był sens tak ze sobą walczyć??? Mimo, ogromnej miłości trwającej tyle lat, spędzania ze sobą we dwójkę tyle czasu...

Dlaczego wątpisz? To, że forum zostało założone przez katolików nie znaczy, że wszystkie osoby wypowiadające się są katolikami. I to, że nie wszyscy wypowiadający się na tym forum postrzegają wstrzemięźliwość przed ślubem (czy poza małżeństwem) jako cnotę nie znaczy że nią nie jest.

Nie wiem jak było u Was. Ale ja osobiście (jak sądzę - moja żona również) nie żałowałem, że nie zaczęliśmy przed ślubem.

Rowniez nie zaluje ze nie zaczekalem do slubu z seksem.
Samozaparcie nie oznacza to samo co milosc czy znak szacunku do drugiej osoby. W koncu co ma szacunek do ukochanej osoby z tym ze sie z ta osoba kocha z czystem milosci przed slubem?

My z mężem - byliśmy przed ślubem parą- przez 6 lat. BARDZO się kochaliśmy i kochamy. NA uczelni - (te same studia) spedzaliśmy ze soba całe dnie, czesto wyjeżdzaliśmy we dwójkę na wycieczki w góry (nasza pasja), na wakacje (też tylko we dwójkę).
A mimo to - zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy - zeby seksu nie uprawiać. Mimo, ze było naprawdę ciężko. Udało nam się rodzielić duchowy wymiar miłości - od tego czysto fizycznego.
Teraz -czytajac to forum -w końcu jakby nie było katolickie forum- zaczynam wątpić czy był sens tak ze sobą walczyć??? Mimo, ogromnej miłości trwającej tyle lat, spędzania ze sobą we dwójkę tyle czasu...[/quote]


mam dokladnie te same watpliwosci co TY!!!! tez jestesmy ze soba juz 6 lat, cale studia i rok po, moj chłopak jest wierzącym i praktykujacym katolikiem, ale mozna powiedziec ze jego wiara jest jakby bardziej pragmatyczna, nie ma tyle dylematow, co ja. Moze poprostu tak bardzo sie nie boi, ja jestem wychowana inaczej, co w polaczeniu z moja bojazliwą w kwestiach wiary i spoleczno-obyczajowych naturą daje wynik taki, ze jeszcze się nie kochalismy. Z czasem jednak dochodze do wniosku, ze niczym nienormalnym jest potrzeba fizycznej bliskosci, jest ona wrecz immanentna cecha czlowieka zdrowego psychicznie i fizycznie, dlaczego wiec ciagle mam udawac ze mnie nie dotyka, albo zmagac sie ze soba, odkladajac to na po slubie (zwlaszcza ze KK kwalifikuje petting dokladnie tak samo). Z drugiej strony czy to moja wina ze nie jestesmy jeszzce malzenstwem? w koncu to chlopak sie oswiadcza, a jemu z roznych wzgledow sie do tego nie spieszy....

Któż tak twierdzi?
Nawet nauka KK nie podaje, że potrzeba fizycznej bliskości jest czymś nienormalnym. Jedynie jej nieuprawnione uleganie jest grzechem (np poza małżeństwem).


E... i uważasz że to jest argument.
Również niektórzy uważają, że wina drugiej strony (np zbyt małe potrzeby seksualne) jest dostatecznym argumentem do zdrady. Ale czy to jest słuszne?

najśmieszniejsze jest to że moje koleżanki, koledzy którzy grzeszyli i "powpadali" przed ślubem patrzą na nas teraz z góry.... jeden nam powiedział: bo nasza miłość jest owocna, a wasza coś nie...
ksiądz też nam powiedział że nie widzi owoców naszej miłości....
tylko nie zrozumcie mnie jakoś źle... ja ufam Bogu i nie słucham ludzi ale te teksty zapadają gdzieś w sercu i w chwili załamania naprawdę różne myśli przychodzą do głowy... nawet gin mi powiedziała że trzeba wyluzować i łatwiej począć przed ślubem bo myśli się tylko o przyjemności a nie o "robieniu dziecka"...

Coś w tym jest.

Zaryzykuję stwierdzenie, że gdyby nie seks przed ślubem i te tzw. "wpadki" to mielibyśmy niż demograficzny.