Prowokacyjny temat. I aż dziwnie od takiego zaczynać swą obecność na forum. Jestem zakochana w mężczyźnie, dla którego byłam przelotnym zauroczeniem. Teraz jest klerykiem w seminarium. Oboje wierzymy. Wiem, że nie mogę ale nie potrafię nie myśleć o nim. Patrzę jak powoli mnie zapomina i tylko jego podekscytowanie na pierwszym roku seminarium trzyma mnie jakoś. Ciężko mi jako odrzuconej kobiecie, która zawsze pragnęła stworzyć chrześcijański dom pełen ciepła i Jezusa. Ciężko jako przyjacielowi, którego on już nie potrzebuje. Pewien ksiądz powiedział mi na spowiedzi, że jeśli to prawdziwe powołanie, nawet gdyby M. został ze mną, ja czułabym, że nie jest w pełni mój. Teraz jednak nie potzrebuję tego czuć, nie musi być mój w pełni, niech tylko będzie. Proste powiedzieć, że zapomnę. Bardzo trudno zapomnieć.

znam podobną historię tyle że w tej mojej, dziewczyna również została osobą konsekrowaną i teraz wspiera modlitwą swojego ukochanego brata który stał się apostołem Bożego Miłosierdzia, oboje są PIĘKNI BOGIEM.

Nazwij uczucie, które sprawia, że jest Ci ciężko...

Wiesz pewne rzeczy musimy przepracować sami...

To tak jak przychodzisz do psychologa- to on choć z dużym prawdopodobieństwem wie, co jest twoim problemem, to nie mówi tego, tylko czeka aż sama do tego dojdziesz...

Tak musi być...bo to jedyna droga...[/b]