Jak pogodzić pracę zawodową kobiety z macierzyństwem?
Zastanowić się chciałam jak we współczesnych realiach można realizować macierzyństwo, gdyż te realia społeczno-gospodarcze tak naprawdę zniechęcają do posiadania dzieci i uniemożliwiają realizację macierzyństwa przez co jest niski przyrost naturalny.

Zastanawiam się jak to zrobić by nie wypaść z życia zawodowego po urodzeniu 1-2 dzieci, a próbują narzucic by współżyć kiedy ma się ochotę i być otwartym na przyjęcie nowego życia. Wspólczesne realia społeczno-ekonomiczne uniemożliwiają rodzenie większej liczby dzieci, bo nie będzie chleba i dachu dla rodziny, skończy się z chodzeniem dzieckiem na ręku do Urzędu Pracy.

Dla mnie dwie skrajności są złe: kobieta ma siedzieć tylko w domu i rodzić dzieci rezygnując z pracy zawodowej a druga skrajność kobieta realizuje swe ambicje zawodowe rezygnując z macierzyństwa. Dla mnie potrzeba zmienić system społeczny by opłacało się rodzić dzieci, powinno dowartościować się pracę kobiety w domu która realizuje macierzyństwo przez wysokie zasiłki rodzinne. Nie chcę tu prowadzić kampani wyborczej ale te refleksje skłaniają mnie ku temu by w I turze głosować na Marka Jurka który w swej polityce ma"politykę która zlikwiduje materialne bariery zniechęcające do posiadania większej liczby dzieci" a w II turze na Komorowskiego który jest doświadczonym ojcem 5 dzieci.
Potrzeba więc zmiany współczesnych realiów przez odpowiednią politykę prorodzinną, ale jak we współczesnych czasach realizować macierzyństwo godząc to z troską o utrzymanie rodziny?

Normalnie. Miliony kobiet w Polsce godzą pracę zawodową z macierzyństwem. Posiłkują się babciami, opiekunkami lub (rzadziej) same zostają z dziećmi. Choc moim zdaniem kobieta zamężna i do tego obarczona dziećmi ma znacznie mniejsze szanse na zrobienie sensownej kariery w firmie; chyba że sama jest sobie szefem. Większość kobiet jest "rozdarta" między domem a pracą, niezwykle trudno jest pogodzić te opcje w taki sposób, aby dobrze wypełniać wszystkie swoje obowiązki i względem pracodawcy i względem rodziny.
Na dobrą politykę prorodzinną nie liczyłabym w tym kraju zbyt szybko...

Jak będziesz w pierwszej turze głosować na Jurka to w drugiej możesz nie mieć szansy oddać swój głos na Komorowskiego ... Ale to tylko taka dygresja.
Nie rozumiem sformułowania "współczesne realia". Zawsze jest jakaś rzeczywsitoś i zawsze jest ona trudna. Pytenie jest tylko jak my się w niej zachowujemy, jakie są nasze wybory i wartości. Ja mam i dzieci i karierę zawodową, i jestem kobietą. Oczywiście bez dzieci miałabym prawdopodobnie lepszą karierę, a bez kariery pewnie więcej dzieci. Ale to jest stwierdzenie raczej trywialne.
Inna sprawa co ja uznaję za karierę, ile mi starcza i czy ciągle nie chcę więcej - to dzieci zaczynają przeszkadzać. W każdych realiach , nie tylko "współczesnych".
Nigdy się nie zastanawiałam czy "opłaciło mi się mieć dzieci". Jak ma sie opłacać? Mam na tym zarabiać czy może mam byc szczęśliwa w rodzinie. Dzieci opłacają się same przez siebie.
Dla mnie to ja buduje swoją rzeczywistość, a jeśli to co mnie otacza mi się nie podoba, to próbuję to zmieniać. Nikt za mnie tego nie zrobi. Moim zdaniem "współczesne realia" nie mają nic do moich dzieci i mojej decyzji czy ja je chcę mieć czy nie. To moje dzieci ...

Wrócić do pracy jak najszybciej, np. na 80% etatu. Mleko odpompowywać lub podawać sztuczne. Dzieci do babci lub do żłobka.


Jeśli Twoim mężem nie jest Bill Gates, lub nie odziedziczyłaś fortuny, nie da się.


Polska jest krajem rozwijającym się i niebogatym. Na zaproponowaną przez Ciebie politykę mogą sobie tylko Francja, Niemcy, czy np. Szwecja. Polska nie ma czego w ten sposób "przejadać", inaczej skończyłaby jak Grecja.


To był sarkazm? Bo to chyba oczywiste że a.) prezydent w Polsce nic nie może b.) Jurek nigdy nie wygra c.) w budżecie nie znajdą się na to pieniędze.


Jego żona realizowała właśnie opcję "kobieta ma siedzieć tylko w domu i rodzić dzieci rezygnując z pracy zawodowej".


Jeśli małżeństwo nie zarabia za wiele i jego sytuacja jest niepewna, NIECH NIE PŁODZI DZIECI.

Sytuacja nigdy nie jest na 100% "pewna", chyba że ktoś - jak sam napisałeś jest spadkobiercą fortuny, a małżeństwo katolickie w każdych realiach ma realizować powołanie do zrodzenia i wychowywania dzieci. Pojawia się natomiast inne pytanie: W jaki sposób pracująca matka ma dobrze wychowywać (nie chować!) dzieci, jeśli ze względu na obowiązki zawodowe nie jest w stanie poświęcić dziecku wystarczającej ilości czasu?

eee wysmarowalam wielkiego posta i wszystko mi sie skasowalo

Ale jest problem, gdy na pół roku wypadło się z życia zawodowego ciężko do pracy wrócić, dostać jakąś posadę, bo pracodowcy obawiają się że taka kobieta będzie ciągle miała opiekę nad dziećmi



Nie ma głosów straconych. W polityce nie ma osób reprezentujących wartości chrześcijańskie. Jeśli kierując się sondażami swój głos oddamy komuś innemu straci nad tym wizja wartości chrześcijanskich. Jeśli dużo osób odda głos na Jurka będzie liczącym się kandydatem do tworzenia koalicji.



Ale prawo kanoniczne stanowi że małżeństwo zawiera się po to, żeby płodzić dzieci, żeby zrealizować cel prokreacyjny.

Pracodawca nie ma prawa pytać Cię ile masz dzieci i czy planujesz następne.


Nawet jakby został wybrany nie mógłby jako prezydent zrobić nic. Poza tym koalicję zawiązuje się z partią reprezentowaną w Parlamencie a nie z prezydentem. Poza tym Twój głos nijak nie pociąga za sobą głosów innych, jest grubo poniżej błędu statystycznego. Nawet jakbyś przekonała do zagłosowania na Jurka 1000 osób - to w skali kraju byłoby nadal nic.


Wyjścia:
- miej jedno dziecko najpóźniej jak się da (35 lat) i na tym zakończ realizowanie celu prokreacyjnego
- zapomnij o karierze i zostań w domu
- znajdź sobie pracę w której dają roczny bezpłatny urlop macierzyński ale stanowisko na Ciebie czeka (nie wiem - może administracja państwowa ?)
- stwierdź że Twoje obawy podpadają pod "ważne przyczyny" z powodu których Kościół zezwala na odkładanie poczęcia - i odkładaj to poczęcie w nieskończoność

Przede wszystkim nie ma co stawiac sobie wyboru praca-dziecko. Jesli ktos mysli na powaznie o dzieciach, to o prace nie bedzie sie martwil. No chyba, ze dziecko to kolejny gadzet do zdobycia we "wspolczesnych realiach".

A mnie pracodawca pytał jakiego jestem stanu i czy mam dzieci. A dostałam pracę dlatego że jestem stanu wolnego.



Tak nie można myśleć. To są wybory powszechne. Każdy głos jest ważny. Jeśli tak myśli się dojdzie do rozproszenia w środowisku chrześcijańskim bo każdy będzie myślał, że głos jego jest stracony. Srodowisko chrześcijańskie powinno głosować na Marka Jurka, aby pokazać że jesteśmy i że się liczymy.


Dziękuję za konstruktywne podejście do tematu

Ale narzeczony chciałby mieć więcej dzieci. Ja też chciałabym mieć dwójkę dzieci, by nie skazywać dziecka na syndrom jedynactwa.


To wykluczone. Mąż nie da zarobić na całą rodzinę.

Dość trudno coś takiego znaleźć.

Ale odkładać poczęcie można gdy już zrealizowało się cel prokreacyjny. Gdy będę miała dwójkę dzieci, wtedy uznam, że są ważne przyczyny, które pozwalają na unikanie poczęcia. Prawo kanoniczne nie zezwala na odkładanie poczęcia w nieskończoność.

Jeśłi ktoś myśli poważnie o dzieciach musi poważnie pomyśleć o utrzymaniu rodziny. Dziecko trzeba ubrać, nakarmić, wychować a to kosztuje.

Ja myślę poważnie o dzieciach (za rok zaczynamy starania), a mój narzeczony już poważnie myśli o dodatkowej pracy, bo zakłada opcję, że ja mogę nie pracować, a dziecko kosztuje.

Nie napisalem, ze nie bedzie sie martwil o pieniadze czy utrzymanie rodziny, lecz o prace. Jesli ktos chce sobie wszystko podporzadkowac co do milimetra i zaplanowac kazdy dzien z rocznym wyprzedzeniem, to moze mu sie swiat na glowe zawalic gdy trzeba bedzie z dzieckiem pol roku w szpitalu posiedziec.
Mam nadzieje, ze wyrazilem sie jasno co do tego,ze dzieci sa najwazniejsze i powinni je miec ludzie odpowiedzialni.
Po drugie, dziecko to nie tylko ubranie czy karmienie. Akurat to jest tzw pikus. Trzeba wziac pod uwage to, ze wydatki rosna razem z dziecmi i trwaja zwykle 25lat/os.

Uważam, że życia nie da się zaplanować. Że można tylko odpowiedzialnie do niego podejść, ale także trzeba zaufać. Zrobić tyle ile się da, a resztę powierzyć Bogu. Właśnie tam, gdzie jest to najtrudniejsze i gdzie najbardziej się boimy - czyli macierzyństwo, wychowanie i utrzymanie dzieci. To nas nie zwalnia od podejmowania czasami heroicznych wysiłków, by móc dobrze i odpowiedzilanie zająć się naszymi dziećmi. Ale to Bóg jest Panem naszej rzeczywistości.
Gdzieś na tym forum była anegdota, co najbardziej śmieszy katolika?: jak ktoś opowiada, że palnuje swoje życie.
Uważam, że dzieci trzeba mieć, kiedy się do tego dorosło wewnętrznie, a nie finansowo czy zawodowo.
Uważam także, to co już napisałam w poprzednio, macierzyństwo nie należy łączyć z karierą zawodową. Oczywiście ją spowalnia, ale brak dzieci nie gwarantuje nam ani pracy ani kariery. W odróżnieniu chyba od większości z Was, mogę poprzeć własnym życiem to co mówię. Mam i dzieci i karierę. I mnóstwo wysiłku i kompromisów za sobą

Potrzebna jest zmiana systemu społecznego. Ale głosowanie na Bronka nic tu nie da bo tyo liberał a liberałowie mają jedną receptę na życie "sam się o sobie zatroszcz.. Nie masz...? To nie moja sprawa." Gdybym zarabiał tyle co on tez pewnie miałbym pięcioro dzieci...

Powinna być lepiej doceniana praca wychowawcza kobiet w domu. To też praca a nie wielu ludzi tak uważa. Pewnym rozwiązaniem jest tu system wychowania przedszkolnego. Uważam, że każde dziecko powinno chodzić do przedszkola - to zawsze lepsze niż najlepsza babcia. Czasami dziecko już od 3 r.ż może być zapisane do placówki przedszkolnej...

Kobiety powinne mieć prawo i możliwość realizowania się w macieżyństwie i pracy zawodowej, ale dla polityków a do nich zalezy tu najwięcej to jedynie slogany wyborcze. Nie ma co tłumaczyć, że Polska to biedy kraj. Może trzeba poszukać w wypłatach prezesów ZUSu, NFZtu i innych kur znoszących złote jaja tym którzy są w kierownictwie w/w instytucji.

W latach 50-tych, 60-tych, 70-tych poprzedniego stulecia i w w innych czasach także kobiety jakoś godziły swoją pracę w systemach brygadowych, 3-zmianowych, pracując bez pominięcia sobota-niedziela (fabryki, huty, szpitale) z rodzeniem i wychowaniem dzieci.
Kto chciał - miał 1 dziecko, kto chciał - decydował się na większą gromadkę i nie dyskutowało się o niżu demograficznym. Przyszły lekarz, doktor nauk politycznych rósł w podobnych warunkach, jak fryzjerka czy pracownik fizyczny.
Nie gloryfikowałabym przedszkola jako coś lepszego niż babcia, ani nie liczyłabym na cud, że praca kobiet będzie lepiej doceniona i to w Polsce. To tak "przy okazji" do mojego przedmówcy.
Decyzja o macierzyństwie czy karierze zawodowej to indywidualna decyzja i bardzo brzemienna w skutki.