Utracone dziewictwo a rozpad związków, małżeństw.

Co o tym sądzicie, czy ma to jakiś związek. Ja uważam że tak.
Powołuję się na dziewictwo dlatego że w Piśmie Świętym na to jest położony że tak powiem nacisk.
Upatruję wśród przyczyn obecnego rozpadu związków, małżeństw, to że partnerzy będąc w związku współżyli z poprzednimi partnerami. To co jest zarezerwowane dla małżeństwa, dla małżonka, zostało skonsumowane przez innych partnerów bez małżeństwa, z innymi.

Dla przykładu. Para planuje ślub. Partnerka mówi przyszłemu mężowi że już współżyła z innym, innymi. On jej mówi że to nie ma dla niego znaczenia. Może w tej chwili tak uważa, może kłamie, ale uważam że to jednak siedzi w podświadomości faceta i w przyszłości rzutuje na rozpad związku i nie jest to bez znaczenia nawet kiedy partner przekonuje że nie miało to znaczenia.

W Starym Testamencie dziewictwo kobiety było warunkiem, czymś istotnym i ważnym. Dzisiaj w dobie promowania seksu przekonuje się że to nie ma znaczenia. Jednak uważam że jest to tak samo ważne jak kiedyś. Mimo że temu się zaprzecza to uważam jest to coś wciąż ważnego choćby w podświadomości i istotnie rzuca światło na obecny rozpad małżeństw, związków i na udany związek.

Ciekawe czy owo utracone dziewictwo może być wystarczającym powodem do unieważnienia małżeństwa?

Nie.

A jeśli jedno z małżonków zataiło to przed ślubem i drugie odkryło to po latach i doznało szoku?

Znaczy przez te lata nie współżyli?

Współżyli, ale odkąd jedno się dowiedziało o nieczystości drugiego, nie może już współżyć, co prowadzi do faktycznego rozkładu małżeństwa (o czym wspomina quas).

zatajenie faktu nie-bycia dziewicą/prawiczkiem nigdy nie jest powodem do unieważnienia małżeństwa

Hm, myślę że rzeczywiście, nie jest to tak że to nie ma absolutnie żadnego znaczenia dla faceta. Ale nie koniecznie musi rzutować na przyszłość związku. Jednak, ważna rzecz, skoro mężczyzna wymaga dziewictwa od kobiety i ma to dla niego znaczenie, zwłaszcza kiedy to ma kluczowe znaczenie, to również sam powinien prezentować podobną postawę.
Bo nie może być tak że facet może sobie folgować, mieć partnerki przed, a oczekiwać dziewictwa od swojej wybranki.
Ona równie dobrze może oczekiwać tego samego od niego, zwłaszcza kiedy sama jest dziewicą i może to mieć dla niej także znaczenie.
Bo w innym razie jest to jakiś rodzaj hipokryzji, ponieważ skoro męzczyzna ma zdobywać doświadczenie z innymi partnerkami, to w sumie skąd brać potem te dziewice? Które zresztą są chyba już gatunkiem wymierającym i rzadkim. Bo teraz nawet dwunastolatka wstydzi się że jest jeszcze dziewicą.

Znam osobiście przypadek dokładnie odwrotny.
Ona poznała go jako dziewica i wyszła za niego. Przez całe małżeństwo, które już trawa ponad 20 lat, ona myśli jakby było z innym. I cały czas chodzi jej po głowie jak "smakuje miód z innego ula".
Może nawet już spróbowała i go zdradziła.

Kolega przyznał, że teraz żałuje teraz że nie miała nikogo przed nim. Na początku wydawało się mu to bardzo dobre ale teraz już tak nie twierdzi.

Wszystko zależy od ludzi, i od tego czy się kochają. Seks to sprawa wtórna.

1. Ano właśnie. To druga strona medalu - małżeństwa, które rozpadły się z powodu zdrady umotywowanej chęcią spróbowania tego, czego się nie spróbowało, tudzież z powodu odkrytego poniewczasie niedopasowania seksualnego.

2. Przypuszczam, że zasugerowany przez quasa związek może istnieć, ale z większym prawdopodobieństwem wśród katolików i innych grup, które wysoko wartościują dziewictwo przed ślubem.

3. ...choć jeszcze jednym czynnikiem, który może wpływać na korelację utraty dziewictwa z przyszłym rozpadem małżeństwa może być to, że ponoć sporą część zdrad zarówno mężczyźni jak i kobiety uskuteczniają z poprzednimi partnerami seksualnymi. Jeśli takowych nie ma - przynajmniej ten problem odpada.

To chyba dlatego, że: stara miłość nie rdzewieje. I coś w tym powiedzonku jest.

Parentofilia (skłonność seksualna do dziewic), hymenofilia (fetyszyzm błony dziewiczej); psychoterapia może to wyleczyć... albo i nie.

W Starym Testamencie było to powodem, a dowodem było prześcieradło. A teraz to nie wiem.

Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że związek jest ogromny, tylko ja widzę to trochę inaczej niż inni forumowicze. Kiedy miałam dwadzieścia lat, poznałam marzenie mojego życia, chłopaka dokładnie takiego, o jakim marzyłam będąc dziewczyną. Zakochałam się totalnie swoją pierwszą miłością. Byłam pewna, że będziemy razem przez całe życie. Prze dwa lata był moim chłopakiem, moim mężczyzną i przyszłym mężem. Oddałam Mu sie cała z dusza i ciałem. On uczył mnie mojego ciała, moich potrzeb, seksualnych, z nim tworzyłam intymną jedność. A potem było rozstanie. Dla mnie tragedia na lata.Cały mój świat budowany z Nim runął. Zostałam sama ze swoją niepotrzebną już miłością, ale także z pobudzonymi zmysłami. W takiej sytuacji wpada się zwykle w przypadkowe związki oparte głównie na seksie. Zranione serce nie chce już angażować się w związek, a ciało szuka choć chwilowej ulgi, która zwykle jest bardzo krótkotrwała i rozczarowująca, bo ciało wciąż pamięta dotyk ukochanego, Jego zapach, Jego pieszczoty. Po tamtym rozstaniu byłam jeszcze w czterech związkach, żaden nie przyniósł trwałej więzi. Ukojenie znalazłam dopiero teraz, w ramionach Jezusa, w ramionach Maryi.

A nie-dziewicę kamienowano. Jak omal tego nie zrobiono z Maryją.