Jeśli mógłby ktoś tutaj poradzić mi na pewien problem przytaczając jednocześnie fragment z bibli lub pisma św...to z góry dziękuję...Ponad 4 lata temu przez zwykłą głupotę poróżniliśmy się razem ze swoi dawnym przyjacielem,kolegą...Mijając się ulicy i przechodząc obok siebie zupełnie nie reagowaliśmy na siebie były głupie uciekające spojrzenia było odwracanie głowy itd....Aż do wczoraj gdy wieczorem coś nagle we mnie "prasło"..poczułem w sobie nieodpartą chęć by wstać i pójść do kolegi by z nim powyjaśniać niejasności lub ew.go przeprosić czy w końcu zrobić tak by przyjażń nadal trwała po tych latach gniewu bezsensownego gniewu...uczucie we mnie było ciepłe i nie do zniesienia gdy chciałem sobie wybić ten dziwaczny pomysł z głowy....Dziś mam zamiar wprost pójść,wyjaśnić przeprosić,porozmawiać tylko bardzo obawiam się czy warto czy czasem nie wyjdę na głupka i czy to coś da? Łatwo jest się pogniewać o byle co ale jeszcze trudniej jest pójść i się pogodzić...Bo ludzie nie znają czegoś takiego jak ...wybaczanie...pozdrawiam

oczywiście że nie wyjdziesz na głupka. Jeśli on odrzuci Twoje przeprosiny, trudno, ale dla Ciebie liczy się krok z twojej strony. Powodzenia

Jest mi naprawdę ciężko kropeczko bo nawet nie wiem jak zacząć....ale przecież do odważnych świat należy..trzymaj za mnie kciuki....

Zwyczajnie Skoro ty czujesz szczerą chęć pogodzenia się, to niechybnie nie przejdzie to dla jego niezauważone. Czy pogodzi się z tobą, no coż nawet jeśli nie, to będziesz wiedział, że nie zmarnowałeś swojej szansy.

ja też miałam niedawno konflikt z tatą, a On ma dość trudny charakter. I abstrachując od tego kto i na ile miał rację, ponieważ jest moim ojcem i starszym człowiekiem, przeprosiłam poprostu nie usiłując żadnych racji dochodzić. Czasem tak trzeba:)

Przykład sprzed kilku dni, na Facebooku: Zdecydowanie warto