Nie chcę mieć dzieci, najprawdopodobniej zostanę starą panną, a nawet jeśli nie potomków nie mam zamiaru wychowywać. I oto moje pytanie - czy bezdzietność jest grzechem? Czy jest z punktu widzenia Kościoła czymś złym? Pytam się ogólnie, zdanie Kościoła na temat antykoncepcji znam, ale chodzi mi o ogół problemu

Jako panna jesteś wręcz zobowiązana, by nie mieć dzieci.
Jako mężatka powinnaś je mieć.
Jeśli definitywnie wykluczasz posiadanie dzieci, to ewentualne małżeństwo byłoby nieważne.

Pytanie było bez sensu, fakt. Chodziło mi o bezdzietność w małżeństwie.
Myślałam, że małżeństwo to sakrament nie istniejący po to, żeby "oficjalnie" dzieciaki płodzić, lecz po to by wiązać ze sobą ludzi, naprawdę się kochających..

Naprawdę się kochający naturalnie chcą tę miłość 'przekuć' na dzieci.
Więc, owszem, jest to sakrament dla osób naprawdę się kochających.

A czy dobro dziecka nie jest wartością nadrzędną przypadkiem? Dla dziecka najwyższym dobrem jest urodzić się tam, gdzie jest upragnione i oczekiwane z miłością, a nie spłodzone z obowiązku.
Nie wydaje mi się żeby osoba która nie lubi dzieci i nie chce ich mieć była niedojrzała do małżeństwa.

jest niedojrzała do miłości //typ[owy egoizm,i skoncentrowanie na sobie własnej wygodzie i przyjemności..ale ma do tego prawo ..jej wybór--i nie nam oceniać

Typowy egoizm?
A skąd wiesz?
na jakiej podstawie tak twierdzisz?
Bardzo łatwo oceniać, mówić kto dojrzał, kto nie dojrzał do miłości...
Bardzo łatwo przychodzi pisać takie rzeczy, prawda?

Jesteś kolejną osobą, którą tu spotykam, która kieruje się stereotypami.
Był już wątek - "nie żeni się, a ma już swoje lata = nie chce podjąć odpowiedzialności, tchórz, egoista itd"

To jest dużo bardziej skomplikowane.

dzieci też można mieć z egoistycznych pobudek
lub ogólnie niewłasciwych pobudek

(dalekich od : "kochamy się i chcemy powołać na świat nowego człowieka jako owoc naszej miłości")

Przykład takich motywów:

_ bo inni mają dzieci
_ bo będą wytykać palcami
_ bo kobieta musi mieć dziecko
_ bo chcę mieć się kim opiekować
_ bo dzieci zapewnią sens mojemu życiu
_ bo nie będzie się mną kto miał opiekować na starość
_ bo to zatrzyma przy mnie wpółmałżonka (tzw. cementowanie rodziny)
_ bo trzeba coś (!) po sobie zostawić

Szumi, wybacz, ale to co piszesz jest cholernie irytujące. Nie wiem czy do tego nie jesteś klerykiem czy księdzem, jeśli tak, to jest to już irytujące do potęgi. Jak możesz dyktować ludziom co to znaczy "naprawdę kochający" a co nie? Jak możesz sugerować, że ludzie, którzy nie chcą mieć dzieci nie kochają się naprawdę? Jeśli Twoja religia nakazuje małżonkom posiadanie dzieci, to napisz po prostu, że tak nakazuje Wasz Kościół. Ale przestań się wymądrzać co jest dowodem prawdziwej miłości, zwłaszcza, że banialuki piszesz.

Jeśli ktoś przyjmuje naukę Kościoła za prawdę,
to dlaczego nie miałby jej przekazywać współbraciom w wierze jako prawdy
(tym bardziej w dziale 'Żyć wiarą')?
Przypomnę pytanie:i tytuł tematu: Bezdzietność z punktu widzenia Kościoła i religii.

Elbrus, czy Ty przeczytałeś dobrze mój post? Przecież napisałem - jeśli szumi uważa, że nauczanie Kościoła nakazuje posiadanie dzieci, to niech tak napisze. Ale szumi napisał, że ludzie kochający się naprawdę pragną dzieci a do takich stwierdzeń chyba nic go nie uprawnia.

Też tak uważam.
Nic nie uprawnia do takich stwierdzeń.
Nikt nie jest jasnowidzem i nie wie co się w człowieku dzieje.
Nikt nie wie naprawdę jak to w konkretnym przypadku jest.


Ale teza o tym, że wszyscy kochający się naprawdę ludzie pragną potomstwa pojawia się w katolickiej literaturze (pisał o tym nawet Jan Paweł II w "miłość i odpowiedzialność' oraz w 'mężczyzną i kobietą stworzył ich" - formułował to tak "prawdziwa miłość zawsze jest płodna"),

pytanie: czy pisma papieża stanowią nieomylne nauczanie papieża?
Myslę, że raczej nie.
A encykliki? (ten temat pojawiał się też w encyklikach)
Może ktoś wie jak to jest dokładnie?

Z Twojego pytania wynika, że albo nie znasz jednego z celów i dóbr małzeństwa, albo że zapomniałaś o nim, a jest nim właśnie dziecko. Ono jest owocem miłości małzonków, jako że miłość małzeńska jest ofiarnicza i ukierunkowana na dobro drugiego człowieka.
Jak już szumi wspomniał, wykluczanie potomstwa jest jednym z powodów, dla których małżeństwo może być zawarte w sposób nieważny. W trakcie ceremonii zaślubin kapłan wyraznie pyta, czy przyszli małżonkowie chcą przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym Bóg ich obdarzy.

Stwarzając mężczyznę i kobietę, Bóg obdarzył ich seksualnością, by właśnie dzięki niej stali się jednym ciałem. Ale seksualność człowieka, to nie tylko dar, to także misja, która powinna być wypełniona zgodnie z zamysłem Bożym:
“Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną.” (Rdz. 1: 28).
Tak więc małżonkowie mają być otwarci na przyjęcie i przekazywanie daru nowego źycia. Poprzez prokreację i wychowywanie dzieci czynnie uczestniczą w stwórczym dziele Boga i realizują w sobie zamysł Boży odnoszący się do stworzenia człowieka na Jego obraz i podobieństwo.

Ludzie bezpłodni też mogą brać ślub, nie ma problemu. Można również odkładać poczęcie z ważnych przyczyn i też nie ma problemu. Dobrze byłoby porozmawiać z jakimś sensownym księdzem o Twoim konkretnym przypadku.

Moim zdaniem wystarczyłoby przyjąć, że wspomniane ważne przyczyny mogą kiedyś ustać i wtedy małżonkowie zdecydują się na dziecko.

z punktu widzenia Kościoła rzymskokatolickiego i religii rzymskokatolickiej jedynie.


Takie cele małżeństwa nakazują kanony Kościoła rzymskokatolickiego, zawarte w CIC i w CCEO. Nie jest to wymóg uznawany ani przez innych chrześcijan, ani przez polskie prawo obowiązujące w RP.

ja napiszę krótko- nie oceniając motywów niczyjej decyzji- nie można zawrzeć ważnie małżeństwa w Kosciele jeśli się z założenia nie chce mieć dzieci. Małzeństwo takie jest od początku nieważne. Oczywiście inaczej jest w przypadku osób które nie mogą mieć dzieci z różnych przyczyn, nie z własnego wyboru.