Już nic nie będzie jak dawniej.

Dla zalozycielki tego watku nie jest to pocieszajace.

Dziękuję za Wasze odpowiedzi.


Jak wspomniałam w pierwszym poście, staram się tego wszystkiego unikać. Nie potrafię jednak nie reagować, gdy mąż wywołuje temat i obraża Kościół i duchowieństwo.


Ostatnio to wyartykułowałam i mąż stwierdził, że nie wiedział, że mnie to boli (?!) i że ostatnią rzeczą jakiej by chciał to zepsucie naszych relacji przez „takie błahostki” – bo dla niego to błahostki.


Pięknie powiedziane, słowa tego księdza chyba sobie gdzieś napiszę i będę na nie często spoglądać.


Dziękuję Ci za ten fragment Pisma. Przypomina mi postępowanie św. Moniki, matki św. Augustyna, która czekała kilkadziesiąt lat na nawrócenie męża i syna.
Czy mogłabyś podać "adres" tego fragmentu w Piśmie?

Dziękuję za ten link. Mimo, że mam w domu książki o. Knotza i szukałam w nich i w necie informacji na temat różnic pomiędzy małżonkami... nigdy na nic nie natrafiłam. Zaczęłam już mieć przekonanie, że chyba we wszystkich małżeństwach obydwie połówki są całkiem „za” (wierzące i praktykjujące) lub „przeciw”, a moje małżeństwo to jakiś „wyrodek”


No własnie, tylko taki argument z moim niedowiarkiem działa na moją niekorzyść – „bo skoro źródła mogą kłamać, to nic nie jest pewne”.


Masz rację. Ale dzięki nawróceniu ja go jeszcze bardziej kocham, właśnie dlatego jestem czasem na niego tak wściekła...


Masz rację z tą wspólnotą, bardzo łatwo przesadzić. Staram się o tym pamiętać.


He, he.. ja to robię w nocy. Czasem mi wstyd, że ze mnie taki tchórz... ale wiem o co Ci chodzi. Obnoszenie się z wiarą działa na innych jak płachta na byka, a w powiększonej dawce (książki, gazety, radio, tv o tematyce religijnej – wręcz „zabija”)


Nie rozumiem o co chodzi.


Moja wspólnota opiera się na rodzinach... ale mogę pomarzyć o towarzystwie męża...


Dziękuję.

To wydaje się bardzo kuszące... ale niczego nie załatwia. Przed nami życie wieczne. A wcześniej kolejne 10 czy, mam nadzieję, więcej lat. Nie wiem jakie przyniosą owoce, nie wiem co Bóg dla nas przygotował. Jest takie powiedzenie „Chcesz rozśmieszyć Pana Boga? To opowiedz mu o swoich planach...”


Dziękuję za Twoją wiarę.


Nie. Gdyby nie nawrócenie to przy pierwszej lepszej kłótni mieszkałabym już osobno. To powrót do Boga powoduje, że wiem iż nie można się poddawać. P.S. śmiesznie się czyta wypowiedzi w swoim wątku w 3 osobie


Mądrze to wszystko powiedziane.... chociaż też w 3 osobie


Racja.


Racja...na razie. Bo jak wspomniałam nie wiem co nas czeka.

Nie ukrywam, boję się przyszłości (widocznie ta moja wiara nie jest jak ze skały), staram się zawierzyć Bogu. Chociaż jak napisała wcześniej Liza „chcę natychmiast wszystko naprawić, chciałabym przeprogramować męża” już i natychmiast. Może to ze mną jest główny problem, nie z nim.

Moim zdaniem ryzykujesz bardzo duzo w imie czegos co nawet nie wiesz czy istnieje.Nie wiem czy macie dzieci one tez sa bardzo wazne i nie moge tego pojac ze zyliscie 10 lat w zgodzie i milosci a Ty nagle chcesz zmian ktore jak sama widzisz nie prowadza do lepszego.Czas leczy rany i zobaczysz bedzie tak jak bylo trzeba tylko nad tym pracowac a taki dlugi czas przezyty razem szczesliwie swiadczy o tym ze Twoj maz nie jest zlym czlowiekiem i nie potrzebujesz go nawracac.Ani Ty ani on nie zostaniecie swietymi.Szanuj jego poglady,miej swoje i nie proboj go "przerobic" jesli wszystko dobrze zrozumialem z Twojego textu to on tez nie probowal przez te 10 lat "przerobic" Ciebie na jego sposob myslenia i to wlasnie jest szacunek Twojego zdania.

Przygotuj sobie standardowe odpowiedzi: (+uśmiech)
1.masz rację (zgadzam się z Tobą, ale ...i tu możesz coś delikatnie dopowiedzieć
2.masz racje, ale ja widzę też inna stronę...
3.masz rację, Bóg ich osądzi. I tak Cię kocham.
4.masz rację, ale jest mi przykro jak tego słucham
5.masz rację, ale wiara i religia to nie to samo, wiarę ludzi trudno ocenić
6.eeeee, sam mówiłeś..to tylko błahostki
Przyznaj mu rację, nigdy nie stosuj ataków personalnych: jak możesz! Nie rozumiesz, że idziesz do piekła prostą drogą?! Nie pozwól jednak, by wypowiadał swe kwestie przy dzieciach. To z nim załatw, najlepiej jak będzie w dobrym nastroju, szczegółów nie będę podawała. Wyjaśnij, że oboje możecie stracić autorytet jak będziecie mówili inaczej. Znasz go.
W końcu powinno mu się znudzić. Ile można gadać do ściany.

To ważne. Zależy mu. Nie chodziłam dwa lata do kościoła, bo się obraziłam na Pana Boga. Mąż nie wiedział jak do mnie dotrzeć, nic nie pomagało. W końcu powiedział: przyszli do parafii dwaj mądrzy wikariusze. Jestem ciekaw Twojej opinii o nich. Nie dojrzałam podstępu (może nie było), bo mąż jest prostolinijny. Przeszło mi. Oni byli naprawdę wspaniali.

To ciężki przypadek antyklerykała. Czeka zawsze jak przychodze do nich, by ze mną dyskutować a żona go wyrzuca z pokoju. Co chwilę wchodzi by sprawdzić jak pali się w kominku i przygląda się procesowi spalania drewna. Podsuwa mi książki i pyta szelma czy przeczytam. Potem chce dyskutować. Jego żona boi się, że pokłócimy się (tu jej nie rozumiem, bo grzecznie sobie gadamy) i przestanę do nich przychodzić. Komedia.

To mądre słowa. Rozmawiaj więcej z Bogiem o synu niż z synem o Bogu.
Powodzenia. Nie zniechęcaj się.

Ja bym Ci radził zastanowić się nad tym co on mówi, bo coś za szybko chyba uwierzyłaś że masz we wszystkim rację.

Witaj,
Na pewno nie będzie Ci łatwo. Szatan wie, ze traci Ciebie więc będzie walczył o duszę Twego męża. Wczesniej mieliście spokój bo po co miał walczyć skoro byliście oboje daleko od Boga?
Pięknie opisał to crus i inni. Warto walczyć o męża. Wiem bo o mnie walczyła żona i teraz nasza miłość jest o wiele głębsza niż kiedyś. Wcale nie jest łatwiej ale jest pięknie.
Co mogę polecić? Przede wszystkim modlitwa. Prosta, zwykła, codzienna. Nie nachalna, na pokaz ale zwykła modlitwa.
Co do wspaniałych książek to polecam Ci z mojej stopki albo CS Lewis-:List starego diabła do młodego".
No i pamiętaj, że najważniejszą Twoją "wspólnotą" i najważniejszym "Kościołem" niech będzie mąż i rodzina.
Ciepło pozdrawiam.
Będzie dobrze.
mariusz

Nie wiem czy jesteś wierzący/a, ale jeśli tak, to pewnie wiesz, że z Bogiem się niczego nie ryzykuje. Jeśli nie, to i tak się nie zrozumiemy, ale dziękuję za to, że próbujesz mi pomóc.


Ja się staję lepsza. Potrafię wybaczać i walczyć o swoje małżeństwo (jakkolwiek by to dziwnie nie brzmiało w świetle tego wątku). Gdyby nie wiara, poszłabym na łatwiznę.


Szanuję mojego męża. Nie szanuję jego poglądów. Tu nie chodzi o „przerobienie”, tu chodzi o życie wieczne.

Liza dzięki za pomysły.


Dziękuję, że zechciałeś zabrać głos w mojej sprawie. Mam jednak wrażenie, że „coś za szybko oceniłeś moje wierzenie, że mam we wszystkim rację”.


Dokładnie, to była sielanka jak zauważył to też RED. Tym bardziej trzeba się zawierzyć Bogu.

Jeśli możesz to sprecyzuj co to oznacza dla Ciebie?


Zaskakuje mnie tytuł tematu. Dla nas brak Boga był przyczyną kryzysu. Kiedy Bóg pojawił się w naszym małżeństwie skończyły się problemy, a były dużo większe niż u Ciebie.

Zastanawia mnie co to za wiara, co to za nawrócenie jeśli owocem jego jest kryzys. Bóg chyba tak nie działa. Ciekawa dzisiaj była ewangelia - polecam do rozważenia - Jezus nakazuje uzdrowionemu zostać tam gdzie jest, a nie iść za Nim. Zostać wśród tych, którzy nienawidzą Jezusa.
Prośba jak możesz podaj na priva w jakiej jesteś wspólnocie. Coś mi tu nie pasuje.

Nie jestem pewien czy zrozumiałaś. Pisałem z punktu widzenia tej drugiej strony.

Moim zdaniem podjelas juz dawno decyzje i szukasz tylko potwierdzenia.Stawka jest Twoja rodzina ktora stracisz.Entuzmiazm do Boga po jakims czasie minie lub stanie sie codziennoscia a mysli ze stracilas rodzine nigdy Cie nie oposzcza.

Dla mnie to oznacza, że jestem bezradna wobec sytuacji jaka jest w moim małżeństwie (brak jednośći w wierze) i powinnam całkiem świadomie zawierzyć/polecić nawrócenie męża Bogu... bo moje ludzkie wysiłki nic nie dadzą.


Pewnie Twoje małżeństwo należy do wielu, o których słyszałam lub z którymi mam kontakt. W nich właśnie jest JEDNOŚĆ, była jedność niewiary, teraz jest jedność wiary...
Znam taki schemat: większość znanych mi małżeństw miała jakiś kryzys (zupełnie nie związany z wiarą) i udała się na rekolekcje / do kościoła itd. I wszystko zaczęło się zmieniać...wcześniej lub później happy end.



Może się zapędziłam ze słowem "kryzys" Pewnie może mieć wiele znaczeń. Chodzi mi o to, że "wszystko" niby jest OK. Brakuje jedności w wierze i te rozbierzności są przyczyną kłótni np. podczas dyskusji na tematy religijne, na temat Kościoła itd.

Nawet patrząc na to w ten sposób, efekt jest taki jak napisałam.

Dla mojego męża to nie są WAŻNE sprawy. To znaczy: wg niego można podyskutować na temat tych "czarnych s....", poemocjonować się kolejnymi skandalikami w Kościele i na tej podstawie wysnuwać wnioski o istnieniu bądź niestnieniu Boga (jakie to łatwe, a ludzie się głowią nad tym 2 tys lat ) No i przede wszystkim poprzeżywać "ile to oni mają pieniędzy, ja na tacę nie daję, ale z moich podatków im państwo płaci" itd. itp. zwykłe banały powielane w TV. Jednak to nie są kluczowe dla niego sprawy, bo on tak w sumie ma to w d.... On nie jest jakimś nawiedzonym Palikotowcem, który mierzy linijką czy krzyż ma tyle, lub mniej cm co godło w Urzędzie lub szkole.

To wszystko są sprawy dla mnie ważne. Dotykają mnie do żywego, bo dotyczą mojego Kościoła, mojego Boga.