Zgoda, zresztą w ewolucji zwycięzców się nie sądzi Dlatego jeśli gdzieś dominuje poliandria, to widocznie w danych warunkach była to strategia skuteczniejsza. Generalnie jednak w warunkach normalnych (w rozumieniu "zbliżonych do naszych") dominuje poligamia, ewentualnie zachowania poligamiczne, o czym pisała Bebe. Ja jedynie chciałem dodać, że "większe szanse przeżycia dzieci w rodzinie poliandrycznej" niekoniecznie są argumentem ewolucyjnym przeciw poligamii. Tym bardziej, że nawet poligamia nie prowadzi do płodzenia dzieci w tysiącach i pozostawianiu ich na pastwę losu

Raczej nikt się nie zgodzi, że tak nie jest - w końcu to truizm.

Jeżeli wszyscy się zgadzają, to dlaczego tego nie wykonują?

bo nie mogą dać miłości (kochać) ci,
co jej sami wcześniej nie otrzymali.

No tak ogólnie, to niekochane dziecko może nie rozwijać się prawidłowo, więc wiadomo

kiedyś słyszałam taki tekst, ze "nie ma winnych, są tylko ofiary ofiar"..i jest coś w tym.


wracając do tematu..
jak mężczyzna może być "prawdziwym mężczyzną" skoro jego ojciec sam nim nie był ?
choć w sumie jest metoda, gdy mężczyzna uzna Boga za swojego Ojca,
wtedy niedoskonałości ojca ziemskiego, nie rzutują tak bardzo na osobę syna,
bo osobowość otrzymuje wtedy zdrowa bazę do kształtowania się.

Sprawy, o których piszesz są szerzej omówione w bardzo dobrej książce Johna Eldredge'a: "Dzikie serce. Tęsknoty męskiej duszy".
Jako uzupełnienie dodałbym konferencję o. Fabiana Blaszkiewicza: Wzrastanie w swietosci.

Niby tak, ale jednak ktoś musiał to zainicjować

Oczywiście! Grzech niektórych ludzi funkcjonuje na tym świecie nawet tysiące lat.
Właśnie Chrystus przyszedł na świat po to , aby przerwać ten ciąg, ale ludzie wolą w nim trwać. Pożądania cielesne są dla nich ważniejsze, więc właśnie wchodzą w początek swego unicestwienia.

Od Kaina poczynając, a może od Adama i Ewy nawet, uruchomiony jest w ludzkości proces angażujący kolejno ludzi w myśl następstw kat--->ofiara---->kat----->ofiara---->kat------>ofiara itd.
Role kata i ofiary ludzie przyjmują kolejno między sobą.
Kto uznaje prawo karmy i prawo reinkarnacji wie, że negatywną karmę zaciąga się w roli kata, i trzeba ją odrobić będąc w roli ofiary, czasem w kolejnych inkarnacjach. Prawo systemów rodzinnych z kolei mówi, że za winy katów odpowiadają ofiary rozlokowane w rodzinie.
To wszystko dość skomplikowanie brzmi, może warto zapamiętać z tego, że ludzkość jest jednością w różnorodności istnień ludzkich i dlatego w pewnym sensie jako całość odpowiada przed swoim Stwórcą rozliczając się z postawionych celów i zadań. To oczywiście nie wyklucza indywidualnej odpowiedzialności osób za swoje czyny, jednak ta indywidualna odpowiedzialność nie eliminuje istnienia i ważności ludzkości jako całości - jako pewnego rodzaju roju lub stada.

Nie ma winy bez przyczyny - gdy pracuję z konkretnymi osobami lub rodzinami i ich problemami ustalam funkcje i działania kata (ojciec alkoholik, matka utracjuszka, lekkich obyczajów, też często pijąca, upiorne dzieci , terroryzujące całe rodziny i inne) i wpływ kata na badaną osobę czy rodzinę. Sam kat jest osobą niezwykle ciekawą do badania pod kątem przyczyn jego zachowań.
Gdy prowadzi się terapię ofiar, wyjaśnia się przynajmniej śladowo, dlaczego bliska osoba zachowuje się jak kat, co sprawia, że tak jest. W istocie, są tego konkretne przyczyny albo w czasie teraźniejszym, albo przeszłym, np. w przeszłych pokoleniach.
Następnym etapem terapii jest uwolnienie ofiary od przekonania, że ona jest obowiązana ten łańcuch prowadzić dalej. Każda osoba jest wolna i może zakończyć ten łańcuch przemocy. Jeśli jest jej trudno to zrobić, zdecydowanie pomaga w tym Chrystus.
Gdy weźmiesz Chrystusa za rękę, możesz nawet po falach jeziora chodzić, a co dopiero zdystansować się od ojca czy męża alkoholika i poradzić sobie z tym problemem, a potem poradzić może także temu ojcu czy mężowi.

Ciekawa ta teoria.
Mój mąż jest DDA i często mam wrażenie, że nawet w relacji ze mną stawia się w roli ofiary. Nie wiem, czy to nie zabrzmi głupio, ale chwilami wręcz mnie to prowokuje do agresji. Wkurzam się, że nie jest silnym, twardym facetem - tzn. może jest, ale czasem jego zachowanie temu bardzo przeczy.
Pewnie przydałaby nam się terapia?

A wracając do tematu - myślę, że "prawdziwy mężczyzna" to pojęcie teoretyczne - coś jak "gaz doskonały" w fizyce.

To jest nie tyle teoria, Szarotko, co pewien rodzaj terapii duchowej, jaką można stosować w uzależnieniach od przemocy w rodzinie i w innych uzależnieniach, uzupełniona o wiarę w to że Jezus Chrystus jest Bogiem.


Skoro mąż jest historycznym Dzieckiem Alkoholików i jak widać z opisu, ma nie przerobiony syndrom DDA, to może oddziaływać na siebie, na swoje otoczenie, na swoją rodzinę, na Ciebie - w sposób niezdrowy - a może i toksyczny. W wyniku niezdrowych akcji DDA powstają chore reakcje ludzi w otoczeniu takiej osoby, zwłaszcza osób bliskich, które przebywają z DDA stale i nie bardzo są świadome jak działa ten syndrom i że to jest swoista choroba.

Mąż jest przecież taki jaki jest i takiego go pokochałaś kiedyś. Jeśli nie jest twardym facetem, to może wybrałaś właśnie go na męża, by realizować swoje ukryte marzenia o przywództwie.


Bardzo dobrze, że użyłaś słowa "nam". Terapie w tego typu syndromach oddziaływających na rodzinę, powinny uwzględniać rodzinę, a zwłaszcza osoby najbliższe. Nie tyle po to by koniecznie kogoś leczyć na siłę, tylko po to, by uświadomić tym bliskim, że nie ma w syndromie DDA żadnej winy osoby dotkniętej syndromem. Syndromu nabywa się od rodziców lub starszych w otoczeniu, którzy mają chorobę alkoholową.
Dlatego dobrze co najmniej skonsultować się z psychoterapeutą lub terapeutą duchowym by porozmawiać o tych sprawach uświadomić sobie i przyczyny i mechanizmy.
I jeszcze coś. Agresja nie jest jedynym negatywnym efektem syndromu DDA. Jest takich efektów więcej. Jednym z groźniejszych jest przewlekła depresja. Ta może prowadzić do manii samobójczych i w tym sensie jest bardzo groźna.


Oczywiście, podobnie jak pojęcie "prawdziwej kobiety".

Trudno nawet powiedzieć skąd wzięło się to seksistowskie pojęcie, nie przystające do współczesności XXI wieku. Prawdopodobnie pochodzi sprzed około 100 lat, z czasów gdy kobiety walczyły o swoje prawa, aby były symetryczne z prawami mężczyzn. To wtedy narobiło się dużo bzdurnych skutków, na przykład taki, że kobiety usiłując dorównać mężczyznom zaczęły palić papierosy, zażywać tabaki i upijać się alkoholem.
Mamy dziś czasy wielkiego wzrostu świadomości i ogólnospołecznej i indywidualnej. Warto korzystać z tego i pozbywać się seksistowskich i innych społecznych i psychologicznych zniewoleń.
To takie proste, każdy człowiek, mężczyzna i kobieta i dziecko jest Dzieckiem Boga. Jako Dziecko Boga, każdy jest w pełni wolny i każdemu człowiekowi należy się szacunek dla jego odrębności i praw i miłość do jego osoby, jako bliźniego.

Podsumowując, chciałbym by to nie był offtop, więc dodam komentarz na temat męskiej natury.
Z moich obserwacji, a także z pewnych doniesień nauk psychologicznych, wynika, że mężczyźni często są i wrażliwsi w sferze duchowej od kobiet i po prostu słabsi - łatwiej ich zranić i zabić poprzez tę sferę. To przecież mężczyźni częściej wpadają w najróżniejsze nałogi i uzależnienia - bo nie radzą sobie psychicznie z zagrożeniami w ich życiu i z problemami, jakich nie da się łatwo rozwiązać. Nadrabiają srogą miną, agresją, jednak to nie zmienia faktu, że w środku są często przestraszonymi dziećmi, w dodatku dziećmi, które zmusza się do bycia twardymi samcami, skutecznie walczącymi i z innymi samcami i z problemami życiowymi.
Warto mieć to na uwadze.

tak.
brałam udział w tej terapii parę tygodni temu, jest super,
ale najlepiej to łączyć ze Spowiedzią sw., bo powinno być odpuszczenie grzechów,
a dopiero potem przerwanie łańcucha.

Zaraz... w takim razie dlaczego nadal jest przemoc itd., skoro Jezus to przerwał?

Co do prawdziwego mena jeszcze - weźcie też pod uwagę, że w różnych kulturach i społecznościach będą różne definicje.

Cieszę się i serdecznie gratuluję



Jestem zdecydowanie za, oczywiście dotyczy to katolików. Innym trzeba dobrać środki, przez nich zrozumiałe i akceptowane.