Witajcie.
Zastanawia mnie, jakie może być Wasze spojrzenie na dany problem.
Otóż, jak pisałem nie raz, najprawdopodobniej z żoną nie będziemy mieli dzieci, nigdy. I co? I nic - żona leczy się, acz niezbyt intensywnie, bo po prostu nie jest to dla nas jakieś nieszczęście.
Ale... Mamy wielu znajomych, też już w małżeństwie, często dzieciaci. I oni nie zawsze mają wiele wspólnego z Kościołem, wiedzą jednakowoż, że my jesteśmy osobami wierzącymi. I często pytają nas, kiedy my będziemy mieli dzieci itd. W zależności od stopnia zażyłości przyznajemy im się do niemożności lub nie, ale... czy nie powinniśmy w takich rozmowach (głównie chodzi o mnie, bo to ja jestem tą częścią, która rozmawia najczęściej z ludźmi udać choć trochę żalu? Czy przypadkiem osoby niewierzące wśród znajomych nie myślą sobie, że się jakoś przed tym bronimy (a nie bronimy się), czy być szczerym aż do granic ekshibicjonizmu.
Bo przyznam szczerze, że na wszystkich stronach chrześcijańskich dotyczących bezpłodności wręcz każą wierzyć, że to dramat, zmagać się z nim itd. A ja nie mam potrzeby się z tym zmagać, po prostu przyjmuję to tak jak jest, bez odrobiny smutku.

Nie być
To miał być najdłuższy post w mojej karierze, ale skuszę
się jednak na słowo wyjaśnienia...Po co miałbyś udawać coś, czego nie czujesz?
Co sobie ludzie pomyślą? A niech sobie myślą, co chcą, byle
później się za te myśli nie wstydzili...Nie robisz nic, co mogłoby
wzbudzać czyjeś zgorszenie. Wyluzuj

normalnie to jestem wyluzowany, ale ostatnio kilka wypowiedzi mnie wpędziło w lekkie wątpliwości
Skrupulantem nie jestem, nawet wręcz przeciwnie

Ludziom wydaje się, że to inni ludzie wpychają ich w kłamstwo i obłudę, bo oczekują od nich odpowiedzi na proste pytania. Tymczasem obłuda, kłamstwo i hipokryzja powstają, gdy odpowiadasz nie wprost, tylko naokoło, bo wstydzisz się prawdy. Prawdy czasem zupełnie naturalnej i nie wstydliwej, aczkolwiek bohaterstwem bywa jej wypowiedzenie.

Pamiętam jak ćwiczyłem się, jako dziecko w cnotach i ćwiczyłem prawdomówność. Pani zapytała dlaczego nie odrobiłem zadania domowego. Dłuższą chwilę myślałem, w końcu zdecydowałem, że jednak powiem prawdę, bo nie będę sobie brał dodatkowego grzechu na sumienie, a prawda wyzwoli nas wszystkich.
Powiedziałem: Nie odrobiłem, bo mi się nie chciało.
Pani dostała furii ze wściekłości. Rzucała kredą po klasie, tupała nogami, wrzeszczała straszliwie. W końcu mnie wyrzuciła z klasy i kazała przyjść z rodzicami, ale nie z matką tylko z ojcem - krzyczała. Nie wiedziała nieszczęsna, że mój ojciec pracował i mieszkał jakieś 250 km ode mnie. Telefonów nie było. E-maili też nie. Wtedy się listy pisało. Wyjaśniłem bohatersko, że ojciec nie przyjdzie. Myślałem, że mnie zabije. Potem wykrzyczała, że ona sprawi, ze ojciec jednak przyjdzie. Zacząłem zastanawiać się, jakie jest tło jej tak silnego pragnienia spotkania się z moim ojcem. Bo tata miał dużo uroku w sobie i wiele kobiet do tego uroku lubiło się lepić.
Oczywiście tata nie przyszedł, mama wpadła do szkoły i porozmawiała, po to bym mógł dalej realizować obowiązek szkolny, od którego ta kretynka mnie odsunęła.
Zysk z tego był jeden: ta kobieta więcej nie zadawała mi głupich pytań.
Mogłem dalej ćwiczyć się w tej i kolejnych, licznych cnotach.

Tobie też życzę podejmowania śmiałych i odważnych decyzji i prawdomówności.
Jednak w ramach mówienia prawdy - nigdy nie zdradzaj swych bliskich, przyjaciół i kolegów, nie ujawniaj haseł i numeru PIN.

Spoko, ja bankowiec jestem, więc danych poufnych nie zdradzam - swoich i innych.
Szczerze mówiąc, bardziej chodzi mi o poznanie opinii Waszych, bo ogólnie co robię, to robię. Ale na tym forum czasem ciekawych rzeczy można się dowiedzieć.