Witam mam 24 lata i od 4 lat jestem w związku z moim chłopakiem. Na początku było super - jak to zawsze bywa w tej fazie. Po ok dwóch latach związku zauważyłam u chłopaka spadek czułości - wcześniej mógł mnie cały czas przytulac wtedy robił to coraz rzadziej a teraz doszło do tego że leżymy w łóżku to mnie nawet nie przytula a ja tego tak bardzo potrzebuje. Za to ciągle widze jego fochy i dąsanie się. Ciągle też namawia mnie do jakis zboczeństw po których źle się czuję, i nie chce ich robic - dodam że czekamy z sexem do ślubu. Na początku roku oświadczym mi sie i zgodziłam się ale teraz zastanawiam sie czy to jeszcze ma sens. Co myślicie proszę o porady


Magda

Rozmawiać, rozmawiać i jeszcze raz szczerze rozmawiać.

Żadnej innej rozsądnej rady tu nie usłyszysz.
Czas narzeczeństwa to ważny czas na dogadanie się, omówienie ważnych dla przyszłości spraw (jak widzicie małżeństwo, co z dziećmi, gdzie zamieszkacie, jak widzicie swoje kariery, utrzymanie rodziny) ale także czas na głębsze poznanie się, na poznanie swoich potrzeb (np potrzeby czułości).
Jeżeli będziesz miała wątpliwości, to nie wychodź za niego lub odłóż slub do czasu, aż nie będziesz pewna, ze go chcesz.

4 lata to dość długo. W tym czasie widzę już przeszliście z etapu widzenia u siebie "pozytywów" do kolejnego etapu, a więc widzenia samych "negatywów". Jest to zupełnie normalne. Co Ci mogę powiedzieć: jeżeli jego potrzeby mogły poczekać, to twoje potrzeby też mogą. Jeżeli będziecie w tym czasie (dostrzegania "negatywów") potrafili się dogadać to czeka was jako małżeństwo wspaniała przyszłość.

Po przejściu tej próby zwycięsko uczucia na pewno wrócą. A jak wrócą to nie czekajcie już tak długo z seksem bo nam się Polska całkiem wyludni

Magdo, kto z nas anonimowych czytelników może wam dać rady dobre i trafne konkretnie dla was? Czy znamy wasze charaktery, problemy, doświadczenia w związku? Im mniej piszesz tym bardziej ogólna będzie odpowiedz. Piszesz że leżycie razem w łóżku... Dobrze że szczerze, ale pytanie czy już tutaj pewne granice nie były przekroczone. Chłopak namawia Cie do jakichś rzeczy, których nie chcesz... Nie wygląda to dobrze. Fajnie że czekacie z seksem do ślubu, ale mam wrażenie że w nim narasta napięcie, którego nie może rozładować. Pisze to jako chłopak. Proponuję Ci zastanowić się czy zdajesz sobie sprawę z tego że Twój narzeczony to mężczyzna i leżenie z nim razem w łóżku nie wzbudza takich samych reakcji jak u Ciebie.
Już Cie nie przytula, więc pytanie jaki jest powód? Szczerze mówiąc nie zdziwiłbym się gdyby on po prostu liczył na coś więcej. I nie namawiam Cie tu do spelnienia tego czegoś, ale raczej refleksji. Leżysz z chłopakiem w łóżku i oczekujesz że on będzie zawsze zadowolony że tylko się przytulacie?
Drążąc dalej... Ty chcesz się przytulać, a może on czuje żejego pragnienia są niespełnione. Mogą być zupełnie zdrowe, ale też niezbyt dobre czyli to do czrgo namawia. On może po prostu ma poczucie że Ty masz co chcesz, a on nie. Może nieraz o tym mówił, a Ty to banalizowałaś, bo przecież Ty nie potrzebujesz nic więcej.
Nie oskarżam Cie, nie sugeruje Ci Twojej winy, ale raczej pytam, bo jak już napisałem, trudno konkretnie radzić.

Kozioł

Wiem że to ważny czas i na pewno nie zgodziła bym się na ślub, bez pewności że to on. Rozmawialiśmy już nie raz o przyszłości, nawet wybieraliśmy już imiona dla dzieci hhe

biznes-ifno

Powiedz mi czy to co napisałaś/eś płynie z Twojego doświadczenia Z dzieciakami nie ma co się spieszyc bo i warunków na to nie ma póki co


wist

To nie jest tak że nie robimy nic, może źle sie wyraziłam, dopuszczamy jakieś pieszczoty zakończone orgazmem ale bez sexu. Może Bóg nas karze za to że nie żyjemy w całkowitej czystości.

fajnie się czasem pośmiać z rana

No to zostało wam jeszcze sporo, jak choćby "przytul mnie, tak bardzo tego potrzebuję".

To nie jest tak, że Bóg za coś karze. Grzech ma swoje konsekwencje w tym, że oddziela nas od Boga. To oddzielenie może skutkować czymś dla nas złym, ale nie jest to wolą bożą. Bóg pragnie naszego dobra i zbawienia. Przemyśl to.

Jeśli dopuszczacie pieszczoty, które kończą się orgazmem (!) to można powiedzieć, że współżyjecie seksualnie. Seks to nie tylko stosunek pochwowy... A zatem trochę strzelacie sobie w kolano, że tak powiem, bo ograniczacie się pod tym względem i macie mniejszą satysfakcję, a i tak jest to tak samo (lub prawie tak samo) niebezpieczne pod względem duchowym.

Kwestia definicji co nazywamy seksem. To nie jest tu istotne. Istotne jest to że wyznaczyłaś sobie sztuczna granice, wedle której jeszcze nie robisz czegoś bardzo złego. Ale wy już granicę przyjaźni z Bogiem przekroczyliście. Czy Bóg was karze? Nie. Możliwe jednak że wasze czyny mszczą się na was. Bóg nie wymyśla sobie absurdalnych zasad, i kara złośliwie bo ktoś ich nie przestrzega. Bóg informuje co jest szkodliwe, a ignorowanie tych ostrzeżeń skutkuje konsekwencjami. Tak ja to widzę. Ale zamiast mieszać w to jakieś kary od Boga warto po prostu uświadomić sobie że macie kryzys. Tym się zajmijcie.

Zakładam że masz dobre intencje, że jakoś po swojemu chciałaś być ok, ale to już nie jest ok. I dość naiwnie zaczęłaś tutaj pisać, że czekacie z seksem do ślubu, podczas gdy to jakaś fikcja. Czekacie z pewnymi formami seksu, tak dla uspokojenia sumienia. Zanim podejmiecie poważne kroki trzeba ustabilizować tą relację. Wznieść się ponad rządze i potrzeby. Zobaczyć co nie gra i to naprawiać ale razem. Oboje musicie zobaczyć problem i oboje musicie chcieć go rozwiązać.

Tak, napewno jest to opisane w niejednej książce, ale o tym że przez pewien czas widziałem same wady w żonie (a ona we mnie), pozwoliło nam w gruncie rzeczy lepiej poznać siebie, a w konsekwencji przybliżyć sie do siebie piszę jak najbardziej ze swojego doświadczenia.

Bóg Was nie karze. Obecna rzeczywistość jest okrutna dla takich jak wy (my) ludzi. Można chcieć się dopasować: żyć jak wy teraz, potem stosować antykoncepcje itd. Można zacząć od npr-u, ale wydaje mi się że na początku związku jest to dość niekorzystne gdyż związek małżeński jest na początku typowo ukierunkowany na prokreacje ze swej natury. Można pogodzić się z tym że będzie się miało dzieci wbrew temu co jest "rozsądne".

Piszę "związek małżeński", gdyż uważam za obowiązkowe zaproszenie Boga do związku kobiety i mężczyzny który w sposób naturalny ujawniają się różne potrzeby o których piszesz. Nawet jeżeli popełniliście wiele błędów (co tak naprawdę trudno uniknąć), to i tak polecam małżeństwo i postawienie Boga na pierwszym miejscu. Trzeba się również z tym liczyć że Wola Boża różni się od ludzkiej. Jednak dopiero zawierzenie Bogu, nawet wbrew "rozsądkowi" tak naprawdę dopiero czyni człowieka szczęśliwym.

Tak, piszę to tylko ze swojego doświadczenia. Mam już 11 lat stażu małżeńskiego, 5 dzieci, okres przedmałżeński w którym nie zachowaliśmy "czystości". Uważam że Bóg jest niewiarygodnie Miłosierny i właśnie takie osoby jak Wy szczególnie Mu leżą na sercu. Bogu jednak trzeba dać trochę czasu, aby mógł działać.