Zgadzam się z Tobą trb, choć mam pewne ale. Ludzkie charaktery są różne. W przypadku uzależnienia chyba nie zawsze chodzi o logiczne argumentowanie. Ludzie nieraz zdają sobie sprawę z problemu, ale mimo to nie radzą sobie z nim. Być może ostre postawienie sprawy zmobilizuje go do działania, a być może wpędzi w nowy problem jakim jest strach przed utratą tej relacji. Każdy jest inny. Pełna zgoda jednak że z tym problemem trzeba się uporać i co ważne - da się. W związku i małżeństwie nie ma miejsca na nic innego jak na drugą osobę. Żaden nałóg nie może zastąpić ukochanej osoby, ani tym bardziej współmałżonka.

Oczywiście uświadomienie sobie problemu i jego wagi to tylko pierwszy krok. Później pomimo szczerych chęci mogą pojawiać się porażki, pierwsza, druga, setna... Dlatego tak ważne jest wsparcie i okazanie miłości, co nie wyklucza ultimatum postawionego na początku. Dla mnie najlepsze było właśnie twarde postawienie sprawy, bez wymówek, wyjątków i poddawania się, które szło w parze z miłością Boga i kobiety. Dobrze gdyby ten chłopak znalazł też (a raczej głównie) oparcie w Bogu, bo to największa siła, ale to też może nie być takie szybkie i proste. Im bardziej jesteśmy świadomi i wolni, tym bliżej Boga, jedno wpływa na drugie, a miłość między ludźmi może być dobrym "katalizatorem" i nieocenioną pomocą w tym procesie.

Wszystko można powiedzieć dobrze i źle. Dla mnie inaczej brzmi stwierdzenie, że jestem z tobą, ale jeśli nic się nie zmieni to w pewnym momencie koniec, a inaczej jestem z tobą i będę, ale jeśli się z tym twoim problemem nie uporamy, to nam się może nie udać. Jedno jest postawieniem sprawy na ostrzu noża, które może wiele utrudnić, gdy przyjdą kolejne klęski i stres, a drugie jest zupełnie uzasadnioną oceną jak być może, niezależnie od samego faktu że się kogoś nigdy nie zostawi i to pociągnąć może obudzenie się odpowiedzialności, a nie strachu. Jak pisałem, moim zdaniem autorka sama powinna ocenić jak mówić do swojego chłopaka aby ten słuchał.

Dzięki za wszelkie wskazówki. Od miesiąca nie oglądał podobno żadnego filmu pornograficznego. Czyli od naszej poważanej rozmowy na ten temat. Myślę, że mówi prawdę. Tylko czy to właśnie nie jest ze strachu przed zakończeniem znajomosci przeze mnie? Czy przyzna się do upadku? Męczy mnie to bo boję się popełnić błędu... jestem wierząca i małżeństwo na próbę to nie dla mnie. A mieszkac z facetem bez ślubu nie mogę aby go sprawdzić bo sumienie mi nie pozwala... Chciałabym rozeznać czego Bóg ode mnie oczekuje? Czy On chce abym z X ułożyła sobie życie? Czy to będzie trwałe? Najgorsze jest to, że praktycznie nie mam porównania do innych facetów bo własciwie spotykałam się tylko z jednym facetem ale nasze relacje nie były tak bliskie jak z X. Pomódlcie się abym znalazła mądrego kierownika duchowego i aby mój chłopak chciał mieć czyste serce bo do spowiedzi ze mną nie poszedł

koala
Masz rację że motywacja Twojego chłopaka jest tutaj bardzo ważna. Jeśli zrobi to ze strachu to moim zdaniem będzie się z tym męczył bo raz że nałóg, a dwa że strach. Dlatego nie popierałem twierdzeń mówiących o takim rozwiązaniu sytuacji. Człowiekowi trzeba pomóc, a nie stawiać ultimatum.

I druga sprawa, strach, ultimatum, to nie sprzyja szczerości w relacji.

Z tym sprawdzaniem przed ślubem to nie za bardzo rozumiem tej mody. Albo się kogoś poznało i mu ufa, albo nie. Rozumiem że sytuacja gdy się mieszka razem jest nieco inna, ale znam pary które mieszłay razem przed i mimo to już razem nie są. Za to pokolenia ludzi tego nie robiły i są razem. Zresztą jak znam przypadki rozpadu rodzin to nie wiem jak to się ma do tej nieznajomości i nie mieszkania razem przed ślubem.

Moim zdaniem jedynie rozmowa ma sens. Jeśli masz obawy, jeśli chcesz aby on robił coś z dobrej woli to musisz mu to powiedzieć. A jeśli to ma przynieśc skutek to on musi rozumieć potrzebę takiej szczerości i chcieć jej sprostać.

Nie mam nic przeciw pisaniu w necie, nawet przweciw poradzie, bo to zawsze jest kwestia tego cczego się oczekuje od czytelników. Natomiast od początku mam wrażenie - być może mylne - że źle kierujesz pytania. To są pytania do Twojego chłopaka. Rozumiem te obawy, rozumiem że w związku przychodzą chwile gdy człowie zadaje sobie pytania jak przejśc do kolejnego etapu, czy to się uda. Być może to takie podświadome pytanie innych aby uzyskać nie tyle odpowiedz co wsparcie, zrozumienie, akceptacje.

A że nie poszedł z Tobą do spowiedzi to jego wybór. Wolałabyś aby to zrobił bez przekonania i bez poczucia sensu? Z tym trzeba się liczyć jeśli oboje nie jesteście głęboko wierzący. Źle robisz jeśli oczekujesz że on będzie robił wszystko tak jak Ty byś chciała. Oczekuj raczej szczerości. Tak mnie się wydaje. Natomiast jeśli zależy Ci na kimś kto będzie super religijny to być może tutaj od niego tego nie uzyskasz.

A jakie jest jego podejście do wiary, Kościoła itd ? Jeśli jest na NIE to raczej ciężko CI będzie zbudować z nim chrześcijańskie małżeństwo. Co po ślubie wychowanie dzieci, kwestia antykoncepcji itd bo pewnie sie nie będzie godził na NPR a Ty się będziesz gryzła z własnym sumieniem.

Jest wierzący, chodzi co niedzielę do kościoła ale do spowiedzi tylko dwa razy do roku. Wstępnie zgodził się na NPR...

A to nie jest taka wyuczona wiara, z przyzwyczajenia, bo tak mnie nauczono? Nie oceniam, nie jestem tutaj sędzią, ale osobiście po części rozumiem, a po części współczuję. Co to znaczy że jest wierzący i chodzi dwa razy w roku do spowiedzi? Bo jeśli naprawdę jest prawie bezgrzeszny to nie mam pytań, ale takie coś sugeruje raczej brak zainteresowania wiarą, brak refleksji. Co niedziele do kościoła to chodzą miliony, a to o niczym nie świadczy. Ja wam życzę jak najlepiej, ale myślę że większy problem macie z jasnym określeniem swoich przekonań, celów, oraz jak to wszystko ma wyglądać we wspólnym życiu. Moim zdaniem opcje są dwie, albo się wierzy i zwyczajnie chce się praktykować, albo robi się to z przymusu i przyzwyczajenia i wtedy lepiej sobie odpuścić. I myślę że lepiej Ci żyć z człowiekiem który jest ateistą, ale nie udaje, niż udającym wierzącego. I nie jest to pretensja ani wyrzut, ja po prostu współczuje ludziom którzy marnują swój czas bo życie jest za krótkie, aby je marnować.

Niestety nie dostąpił łaski doświadczenia żywego Jezusa. Jezus jeszcze go nie pociągnął do siebie tak, by miał z Nim żywą relację... Cóż, ja też przed swoim nawróceniem chodziłam do kościoła z przyzwyczajenia...

no a jak chcesz z nim brac slub majac az tyle watpliwosci?

ile wątpliwości mam?

Te wszystkie które opisałas

ale czy on jest bardzo uzależniony? tzn. czy ogląda naprawdę twarde porno ? czy ma mus żeby oglądać codziennie czy od czasu do czasu? tzn jak bardzo siedzi w tym nałogu?
Bo chyba wiesz że nigdy nie trafi Ci się ideał, wszyscy jesteśmy grzesznikami, a jeżeli twój chłopak chce wyjść z tego i na dodatek nie usprawiedliwia się tylko wie że jest to chore i złe, to myślę że powinniście wspólnie zawalczyć, najgorzej jak będziesz go potępiać i osądzać, traktować z góry a nie wspierać
PS. małżeństwo też jest krzyżem a nie samymi przyjemnościami i trzeba to sobie uświadomić
Tu ciekawe świadectwo, możesz chłopakowi podsunąć http://www.youtube.com/watch?v=pqFeBwtuEyY

oglądajcie razem W sam raz jako element gry wstępnej. Sprawdzone w praktyce na przestrzeni ostatnich ośmiu lat