Zastanawiam się, gdzie w miłości małżeńskiej jest w ogóle miejsce na duchowość. Nauka twierdzi, że te wszystkie piękne aspekty związku to w zasadzie działanie jednego czy drugiego hormony.

Nasza tęsknota za współmałżonkiem, poczucie bliskości, jedność czerpiąca z aktów seksualnych, wierność zależy w dużej mierze od oksytocyny.









W jaki sposób miłość małżeńska miałaby być odbiciem miłości Chrystusa do Kościoła, skoro w zasadzie szczęście w rodzinie, poczucie bliskości, przywiązania, wierność zależy głównie od wpływu jednego czy drugiego hormonu? Gdzie jest więc to miejsce na tą "miłość duchową" pomiędzy małżonkami? Czy ona kończy się wraz z wyczerpaniem hormonu przywiązania?

Co jest w tym wszystkim takiego pięknego?

Jak pokochasz to zrozumiesz.

Kocham. Ale wcześniej nie patrzyłem na to z tej strony.

Jestem pewny swojej miłości, ale zastanawiam się, czy ona faktycznie, obiektywnie rzecz ujmując, jest faktycznie taką wielką wartością, skoro cała ta sympatia, przywiązanie, pragnienie bliskości, uszczęśliwiania drugiej osoby jest w dużej mierze zdeterminowane przez jakiś hormon.

Skoro całą relację pomiędzy kobietą a mężczyzną można sprowadzić do reakcji chemicznych zachodzących w naszym mózgu, gdzie w takim razie umiejscowić tą duchowość.

Oprocz hormonow, ktore maja pomagac, jest jeszcze swiadomy wybor i wola. Myslisz, ze hormony zastapia wysilek zwiazany z zyciem z druga osoba? Troske o nia? Wspolna prace? Przyjazn? Zrozumienie? Trwanie w kryzysach i trudnosciach?

Jeżeli naukowcy tak stwierdzili to trzeba teraz dbać o dobry stan techniczny małżonki i cały czas utrzymywać ten wysoki poziom oksytocyny.

Bądź konsekwentny w tym co piszesz i nie mów że kochasz tylko że masz hormony i zachodzą w Tobie reakcje chemiczne, a swojej kobiecie powiedz że Twoje reakcje chemiczne do niej wcale nie są piękne i w ogóle zastanawiasz się czy Twoja rekcja chemiczna do niej jest jakąś wielką wartością itd.
Po co aż tak się odczłowieczać i obdzierać z wartości i uczuć dla walki z Jezusem.

Twierdzić ze nie ma miłości bo to chemia. To tak jakby twierdzić ze nie żyjemy, gdyż atomy z których się składamy są takie same jak atomy rzeczy martwych.
Czujemy się żywi, czujemy miłość i tylko to się liczy.

Po co w takim razie to gadanie o duchowości? Jedność jaką czujemy podczas fizycznej bliskości, radość i szczęście kiedy osoba jest obok nas oraz tęsknota za nią to tylko obecność lub brak oksytocyny. Pragnienie szczęścia drugiej osoby też z tego wynika.

"Oksytocyna to hormon uwalniany przez przysadkę mózgową. Wydzielanie oksytocyny w mózgu powoduje uczucie radości i szczęścia, wytarza przywiązanie oraz gotowość do poświęceń.

Szczególnie obficie oksytocyna wytwarzana jest podczas porodu, głaskania, przytulania i… orgazmu.

Oksytocyna sprawia, że człowiek staje się bardziej sympatyczny, uczuciowy, romantyczny, otwarty i wierny. To właśnie ten hormon skłania do wierności w monogamicznych związkach."

O co ci chodzi? Ze Pan Bog tak stworzyl swiat i czlowieka, ze sa np hormony ktore steruja fizjologia? Ze jest testosteron, progesteron, estrogeny, oksytocyna ktore reguluja i wspomagaja pewne zachowania? Bo ty bys zrobil wszystko mechanicznie sterowane programami czy jak?

Owszem oksytocyna pomaga w przywiazaniu i w naturalny sposob wspiera i wzmacnia wiezi np miedzy matka a dzieckiem. Uwazasz to za zle? Moze dzieki temu przezyles....

Zapewniam ciebie ze gdyby byl to tylko instynkt i chemia to w ktoryms momencie rozsadek by i tak powiedzial : dosc i wypchnal dzieciaka na mroz.
Jak moze wiesz, sama oksytocyna nie wystarcza zeby np nie bylo porzucania noworodkow.


Do sfery fizjologicznej dochodzi takze sfera duchowa. I tu juz sa inne zaleznosci. Tu sa wolne wybory, ponoszenie konsekwencji, trwanie przy drugiej osobie czy sie dostanie zastrzyk oksytocyny czy nie.
I ta wiernosc jest moze bardziej wazna dla istoty czlowieka niz prawidlowo dzialajace hormony.

Wszysko zależy jak to nazwałeś "od hormonów" nie tylko miłość między małżonkami.
Funkcjonowanie ludzkiej psychiki jest zakorzenione w biologi, duchowość także i to nie podlega dyskusji.
Gdzie w tym miejsce dla Boga? Bóg stworzył nas właśnie takimi, z takim funkcjonowaniem psychiki,
taką duchowością.

Pewnie zapytasz o wolną wolę.
To trudniejszy temat.

W każdym razie wiedz, że nauka dawno (kilkadziesiąt 6 lat temu) porzuciła model deterministyczny
- tzn. przeświadczenie, że jest łańcuch przyczynowo-skutkowy zdarzeń z przewidywalnym skutkiem.
Więc trudno mówić, że jesteśmy zdeterminowani przez biologię.

" Mężowie powinni miłować żony tak jak własne ciała. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. Wiadomo przecież, że nikt nigdy nie ma w nienawiści własnego ciała; przeciwnie, karmi je i otacza troską, jak Chrystus Kościół. Wszyscy bowiem jesteśmy członkami Jego Ciała. Dlatego [mówi Pismo]: Opuści człowiek ojca i matkę i przejdzie do swojej żony, i odtąd będą stanowić jedno ciało. Chodzi w tych słowach o wielką tajemnicę, a ja wam mówię, że to tajemnica Chrystusa i Kościoła. [Lecz odnosi się również do każdego z was]. Niech więc każdy miłuje swoją żonę, tak jak siebie samego, a każda żona niech okazuje szacunek mężowi. "
[Ef 5;28-33]

Jak bardzo Bóg kocha gszesznika. Nigdy go nie odrzuca. Nawet jeśli Jego dzieci, ludzie wierzącyw jakimś momencie swego życia zapomną o Bogu. To On zawsze ich przyjmuje i obdarza Miłością... Podobnie też powinno być między małżonkami. Lecz niestety nie jest tak zawsze nawet w przypadku kiedy obydwoje są wierzący.
Piękne jest to że za młodu kiedy były siły, oraz gdy zaczyna ich brakować. Nadal jest uczucie miłości...Uważam że chemia to wtedy gdy rozpatrujemy pod kontem seksu. Ale seks to nie miłość.

Ciekawy temat, też się kiedyś na tym zastanawiałem. Odniosę się może do kilku wypowiedzi.


Chyba nie do końca zrozumiałaś. Te koncepcje które w centrum (albo w bardzo ważnym punkcie) stawiają teorie zawężające bycie człowieka do jego biologii bardzo często wykluczają istnienie takiego zjawiska jak wolna wola. W związku z tym wszystkie, dosłownie wszystkie zachowania ludzi można wyjaśnić na poziomie biologii bardziej lub mniej szczegółowo, a kwestia Twojego wolnego wybierania jest tylko iluzją. Jednym z bardziej znanych naukowców, który proponuje taką koncepcję jest Sam Harris. Sam jakoś specjalnie nie popieram wszystkich jego teorii, ale myślę, że warto zajrzeć do jego kilku pozycji/ artykułów, czasami daje do myślenia .


W pewnym sensie zgoda. Raczej większa cześć naukowców unika sprowadzania konkretnego mechanizmu do jednego procesu, genu, czy hormonu. Rzetelna wiedza najczęściej zakłada, że na dane zachowania składają się dziesiątki, setki,... procesów, niemniej są też badania, które w jakiś sposób zaprzeczają temu o czym piszesz. Tzn. na przykładzie narkomanek, które zaszły w ciążę i urodziły dzieci szybko je porzuciły. Częśc naukowców zwraca tu uwagę właśnie na działanie narkotyków w produkcji, a raczej hamowaniu produkcji oksytocyny co bezpośrednio przekłada się na inne procesy związane z gospodarką hormonalną, a w konsekwencji mamy do czynienia z brakiem więzi między matką a rodzącym się dzieckiem.
Oczywiście znowu trzeba pamiętać, że nie wolno sprowadzać wyników jednych badań do ogólnej zasady obowiązujących wszystkich. Na świecie jest wiele matek, które z narkotykami nigdy nie miały nic wspólnego, a jednak dzieci porzuciły...

Myślę, że wskazówką w tym temacie (na gruncie chrześcijańskim) może być dogmatyka. Hormony powiązane są z ciałem, raczej nie z duszą. Bóg ciała nie ma, a jednak kocha, więc trudno sprowadzić miłość do równań chemicznych i zachowań o podłożu biologicznym . To co dzieje się wewnątrz Trójcy nie ma w ogóle takich podstaw a jest najdoskonalsze w całej istocie słowa "miłość".

Ja gdzieś czytałem, że wszystkie nasze procesy myślowe, rozumowanie i wnioskowanie to także zywkłe procesy elektro-chemiczne w mózgu.
Po co w takim razie tworzyć posty a zwłaszcza takie posty jak wyżej?

Sama chemia drogi @R10, a do chemii nie będę się odnosił