A na powaznie: papieze nie mowia, ze nalezy pochwalac antykoncepcje, prezerwatywy, wspolzycie bez zakonczenia w pochwie itp itd, ale ze nie jest wyjsciem szantaz poboznego i wiernego nauce Kosciola malzonka: albo seks jak Kosciol naucza, albo zero seksu.
To poczatek konca praktycznie kazdego malzenstwa.
Dlatego malzonek chcacy zyc w zgodzie z sumieniem i moc przystepowac do Komunii sw nie musi, a wrecz nie powinien odmawiac wspolzycia z prezerwatywa/pigulka czy jak druga strona to ogranicza, tylko dbajac o malzenstwo, starac sie druga strone przekonac do zmiany, ale nie na sile czy szantazem.

Chwat, wlasnie za to co mowisz jestes odpowiedzialny

Używanie w celach leczniczych (terapia hormonalna, regulacja cyklu miesiączkowego) środków farmakologicznie uznanych za antykoncepcyjne nie podpada pod definicję grzechu antykoncepcji. Dzieje się tak dlatego, że mogący wystąpić wówczas efekt antykoncepcyjny jest efektem ubocznym i nie jest chciany przez osobę, która się leczy. Paweł VI przypomina, że Kościół „uważa za moralnie dopuszczalne stosowanie środków leczniczych, niezbędnych do leczenia chorób, choćby wynikać stąd miała przeszkoda, nawet przewidywana, dla prokreacji, byleby ta przeszkoda nie była z jakichś motywów bezpośrednio zamierzona” (HV, 15).

W odniesieniu do narzuconego grzesznego współżycia Pius XI w encyklice Casti connubii uczy: „Wie również doskonale Kościół święty, że nieraz jedna strona znosi raczej aniżeli popełnia grzech, zezwalając z ważnego na ogół powodu, wbrew własnej woli, na naruszenie właściwego porządku. Strona ta jest w takim wypadku bez winy, byleby nie zapomniała o obowiązku miłości bliźniego i drugą stronę starała się od grzechu powstrzymać” (rozdz. II: Poniżenie małżeństwa, sekcja Nadużycie małżeństwa w stosunku do potomstwa).

Tytuł artykułu jest skrótem nazwy dokumentu, który został ogłoszony 12 lutego 1997 roku przez Papieską Radę ds. Rodziny. Pełna nazwa tej publikacji, która ukazała się na wyraźne życzenie Jana Pawła II, brzmi: Vademecum dla spowiedników o niektórych zagadnieniach moralnych dotyczących życia małżeńskiego. Vade mecum znaczy "pójdź ze mną" – a zatem kapłani całego Kościoła otrzymują do rąk przewodnik, informator zawierający podstawowe wiadomości, praktyczne wskazania z dziedziny spowiedzi małżonków. W Kościele polskim taka instrukcja istnieje od wielu lat. Została wydana na polecenie Episkopatu Polski w 1971 roku pod nazwą Wskazania dla spowiedników w zakresie spowiedzi małżonków. Obecnie jest w przygotowaniu najnowsza wersja tej instrukcji.
[...]
W przypadku antykoncepcji w ścisłym sensie, jest od początku wiadome, że działanie jest grzeszne, dlatego na akt antykoncepcyj-ny nie można się zgodzić. Wtedy zachodzi bowiem nie tylko materialne, lecz także formalne współdziałanie, gdyż od początku jest zgoda na grzech.
Współdziałanie może być godziwe, a zatem dopuszczalne tylko wtedy, gdy, jak przypomina dokument, zachodzą równocześnie trzy następujące warunki:
- działanie małżonka narażonego na współdziałanie w grzechu nie jest samo w sobie niegodziwe (istnieje po jego stronie dezaprobata wobec grzechu);
- istnieją proporcjonalnie poważne motywy dla współdziałania w grzechu współmałżonka (obawa zdrady, nieporozumień między małżonkami a nawet rozbicia małżeństwa i rodziny);
- próbuje się pomóc współmałżonkowi upominając go, aby zaprzestał takiego postępowania (z cierpliwością i miłością, przez modlitwę i dialog, niekoniecznie w tym momencie ani przy każdej sposobności).

Vademecum zwraca także uwagę na fakt, że motywy podjęcia współdziałania, nieuporządkowanego moralnie powinny być proporcjonalnie poważne. Stwierdzenie to oznacza, że nie każda sytuacja pozwala na wyrażenie zgody na współżycie ubezpładniające akt seksualny. Bez tego kryterium każda usilna prośba odbycia nieuporządkowanego moralnie stosunku seksualnego byłaby usprawiedliwiona.

Byłoby szkodliwe sporządzenie listy «poważnych motywów», wystarczających dla podjęcia zgody na czyny nieuporządkowane moralnie. Niektórzy by chcieli sięgać po taką instrukcję dotyczącą wszystkich małżeństw bez wyjątku, która byłaby maksymalnie obiektywną wskazówką moralną. Kościół daje drogowskaz: małżonkowie powinni dążyć do tego, aby akt seksualny nie odbywał się kosztem eliminacji płodności, a regulacja dzietności powinna odbywać się poprzez wykorzystanie do współżycia dni niepłodnych w cyklu kobiety. Małżonkowie powinni dążyć do pełnego aktu seksualnego i o takie współżycie się obopólnie starać. Akt małżeński powinien być aktem miłości.

Natomiast droga dorastania ku temu wyzwaniu u małżonków jest tak różna jak różni są ludzie. Pojęcie „proporcjonalnie poważne motywy” pozwala uwzględnić złożoność problemów poszczególnych małżeństw W jednym małżeństwie dłuższy brak współżycia seksualnego będzie znoszony cierpliwie, w innym stanie się zarzewiem ciągłych kłótni i żalów, trudnych do wytrzymania. W jednym małżeństwie trzecie dziecko będzie przyjęte z radością, w innym wywoła paraliżujący strach uniemożliwiający podjęcie pełnego aktu małżeńskiego. Utrata pracy może u jednego małżonka wzbudzić mobilizację do walki i nie odbije się na pożyciu seksualnym, u drugiego wywoła silny stres, który będzie odreagowywany przez seksualność. W jednym małżeństwie niechęć żony do współżycia będzie przyjęta ze zrozumieniem ze strony męża, w innym związku paranoidalny mąż będzie podejrzewał żonę o zdradę. Bardzo często małżonkowie spotykając się po długiej rozłące (np. z powodu pracy za granicą) będą dążyć do szybkiego zbliżenia seksualnego, którego nie umieją i nie chcą już dłużej odkładać. Dlatego w Vademecum użyte jest sformułowanie „proporcjonalnie poważne motywy”, czyli motywy, które nie są tak samo poważne dla wszystkich ludzi, ale poważne dla poszczególnych małżonków.
[...]
Przy tym kryterium podana jest ważna dygresja. Czas współżycia seksualnego nie jest dobrym czasem pouczania, manifestowania swojego niezadowolenia, sprzeciwu, oporu. Nie chodzi też o to, aby dla spokoju sumienia zawsze tuż przed zbliżeniem zaznaczać swoje stanowisko i przypominać o swoich racjach. Jeżeli współżycie seksualne przynosi obu stronom radość i przyjemność, daje poczucie więzi ze współmałżonkiem (pomimo nieładu moralnego wprowadzonego przez złe zachowania), to trzeba się tym faktem cieszyć, szukać przyjemności, normalnie angażować się w miłosną relację nie rezygnując ze starań, aby polepszyć życie seksualne. Wybór miejsca i czasu rozmowy zależy od wyczucia sytuacji, gotowości drugiej strony.

[Wnioski :
- Nieprawda że stosowanie antykoncepcji, także bez choroby i gwałtu zawsze jest grzechem

Humane vitae przeciw Humane vitae.

Powtorze jeszcze raz, moze w koncu do chwata dotrze:
Czy ktos mowi, ze osoba stosujaca srodki antykoncepcyjne w celu antykoncepcji nie grzeszy? Nie
Czy Kosciol mowi, ze wolno stosowac lekarstwa w celach leczniczych nawet jesli ich ubocznym dzialaniem jest antykoncepcja? Tak
Czy Kosciol mowi, ze malzonek wspolzyjacy z mezem/zona stosujacym antykoncepcje grzeszy? Nie.

Jasne w koncu?