Do tej pory pisała tu Żona, postanowiłem jednak wtrącić swoje trzy grosiki. Nie wyobrażam sobie, żeby chociaż trochę czasu dziennie nie spędzić z dzieciakami. Pracuję na zmiany, także w święta czasem faktycznie wracam padnięty i nie ukrywam, że oczekuję wtedy chwili spokoju. Jednak czasem nie mam sumienia powiedzieć dzieciakom, że tata jest zmęczony i nie da rady się pobawić, czy zabrać na spacer. Żałuję, że spędzam z nimi za mało czasu, ale akurat tak się z Żoną umówiliśmy - z racji zawodu mogę zarobić więcej, niż Ona, więc trzymamy się tradycyjnego modelu rodziny
PS. Żonkę mam cudowną i codziennie Ją podziwiam za ogrom serca i pracy jaką wkłada w dom Do czasu Jej poznania różnie się układało, ale Bóg zsyłając mi taką Żonę wynagrodził mi wszystko z nawiązką

To fajnie, że jest tak, jak piszecie, chłopaki. Co prawda w ogóle nie odnoszą się Wasze słowa do sensu i celu mojej wypowiedzi, które to klarownie wyłożyłem, ale nie szkodzi. Zawsze lepiej wyjaśnić więcej niż pozostawić pewne niejasności.

Moim zdaniem nie ma czegoś takiego jak zamiana ról. Zwłaszcza, że mówimy o kilkumiesięcznym dziecku. Po prostu role kobiety i mężczyzny są różne i kiedy ktoś chce je zamieniać, to wg mnie albo ich nie rozumie albo ich nie docenia. Mężczyzna nie zastąpi matki i nie mam tu na myśli tylko rodzenia i karmienia piersią. Mężczyzna już trochę lepiej się nadaje do dzieci, z którymi już można rozmawiać, prowadzić jakieś racjonalne rozumowanie - tak od około 7 roku życia, ale i tak zajmuje się on dziećmi inaczej niż kobieta. Nie masz takich doświadczeń, że np kilku-kilunasomiesięczne dziecko krzyczy dopóki Ty go nie weźmiesz na ręce a nie ojciec?
O zajmowaniu się dziećmi łatwo kobiecie powiedzieć by była zamiana ról. Ale co z zamianą ról jeśli chodzi np o utrzymanie rodziny? Na ogół to ojciec za to odpowiada, ma lepszą, ale też bardziej wymagającą i dużo bardziej stresującą pracę, której kobieta by nie chciała za żadne skarby oraz musi się do niej ciągle doszkalać na co ona też nie miałaby ochoty. W moim otoczeniu mężczyźni mają takie właśnie prace, często na kontraktach, muszą walczyć o nowe zlecenia (albo po prostu o awans), zmagać się z nieuczciwymi kontrahentami, często z mobbingiem lub jego próbami (bo jako kontraktorzy nie są chronieni) a kobiety są na stanowiskach bezpiecznych, gdzie albo się spełniają albo przynajmniej jest miło i bezpiecznie. Tak to wygląda w moim otoczeniu i w każdej pracy, w której byłem.
Jak przeglądam swoje ostatnie kilka lat, to gdybyśmy mieli małe dziecko to z jednej strony głupio byłoby mi je zostawić i gdzieś wyjechać samemu. Z drugiej strony wiem, że były takie momenty w życiu zawodowym, że lepiej bym wyjechał i się zregenerował, bo prędzej bym zaszkodził niż pomógł.
Oczywiście w każdym małżeństwie może być trochę inaczej, ale wg mnie zamienianie ról nie jest dobre dla większości małżeństw.

To, co piszesz zdezaktualizowało się o dobre 20 albo więcej lat. W Polsce różnica w płacach pomiędzy mężczyznami a kobietami jest jedną z najniższych na świecie. A zatem i stres w pracy na pewno nie jest dużo mniejszy.

A w kwestii zamiany ról w domu, według różnych badań, prowadzi do spadku wzajemnego pociągu seksualnego. Po prostu mężczyzna i kobieta stają się dla siebie nawzajem nieatrakcyjni, choćby fizycznie nic im nie brakowało.

Jak widać, stereotypowe role nie są w pełni tylko stereotypowe. To biologia. Mężczyzn pociąga to, co jest kobiece, a kobiety to, co jest męskie - zgodnie z tym, co stworzyła ewolucja.

Ale już egalitaryzm nie prowadzi do takich problemów.

Własnie odmówiłeś kobietom inteligencji, chęci nauki, charakteru, ambicji..... Jeżeli takie kobiety sa wokoło ciebie, to zmień środowisko (rada z głebi serca).
Moje doświadczenia jako ojca sa zupełnie inne. Już od wczesnych miesięcy miałem kontakt i wzajemną więź z dziećmi,

@NIEDZWIEDZ życzę tobie inteligentnej zony z charakterem, samodzielnej i samodzielnie myślącej, będącej ciągłą inspiracją. Życze też abys spełnił sie jako ojciec.

Nie zgodzę się. Kobietom w moim otoczeniu akurat ambicji nie brakuje - co w ich sytuacji jest akurat wadą.

Generalnie gratuluję i życzę dalszego szczęścia! Mnie ono nie spotkało. Może mam po prostu pecha do ludzi.