Dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Tak oczekiwałam wysłuchania i wsparcia i rady. Jest mi tak przykro. Te przekręt slowa męża powodują we mnie smutek a nawet po części depresję. Dziś płacze po takim potraktowaniu. Zastanawiam się nad separacja. Może to by do niego przemówiło choć wątpię. Jest takim egoista że nie wiem czy by mu zabrakło dziecka i żony. Jego mama żyje więc wikt i opierunek ma zagwarantowany...
Jego mama była źle traktowana przez ojca. Mąż nie szanuje kobiet a synem nie lubi się zajmować. Boje się że.moje dziecko mając taki wzorzec będzie mnie również źle traktował a później swoją żonę. ....

Separacja, moim zdaniem, jest dalszym unikaniem konfliktu. Twój to myślenia zdradza jednak, że już ta rysa jest głębsza, niż się wydawało na początku. Niż się jemu wydaje. Wbrew pozorom niektórzy faceci potrafią się zmienić, tyle że najpierw muszą być skonfrontowani ze swoim zachowaniem. I z brakiem akceptacji dla niego. Nie wiem, jak dotychczas reagowałaś na jego przekleństwa, brakowało tego w opisie.

Moim zdaniem - którego nie musisz akceptować - powinnaś zacząć od tego. Pokazać mu, że nie akceptujesz tego typu chamstwa. Potem, że nie będziesz ani teraz ani w przyszłości akceptować. Potem, że jak nie przestanie, to będzie przeklinał do pustych ścian. I jeżeli nie lubi się zajmować synem, to nie będzie musiał wcale. Są faceci, którym to daje do myślenia. Są też tacy, którzy idą w eskalację. Pewnie już po pierwszych krokach zobaczysz, czy jakaś nadzieja na zmianę jest, a jeżeli nie, to zawsze separacja jest opcją. Ale przynajmniej dasz mu szansę.

Niestety znam historię pewnego małżeństwa z toksycznym związkiem matki z niedojrzałym synem. Każdy konflikt, każde oczekiwanie jego współpracy w rodzinie, kończyło sie ucieczką synka pod skrzydełka zachwyconej mamusi. Po tygodniach bądź miesiącach, niby już inny, wracał do rodziny, ale zmian nie było. Żona, na szczęście, nie była ofiarą i nie akceptowała zachowań męża bez sprzeciwu.

bert04 ma rację: jesteś osobą, która ma własną godność i dla siebie, syna i późniwj rodziny syna, nie gódź się na takie traktowanie.
Powiedz to wprost. Jeżeli skończy to się źle (wyzwiska /rękoczyny) wezwij policję, wyrzuć męża, szukaj pomocy gdzie to możliwe. Może telefon zaufania ma jakieś dane kontaktowe w rakich sytuacjach?

Chyba nie chcesz spędzić kolejnych 50 lat w takich warunkach, żyjąc w strachu?

To jest całkowicie zrozumiałe, kobieta nieszanowana czuje się niekochana, a to jest bardzo destrukcyjne uczucie. Miałam okazję doświadczyć i trzymam z Tobą.
Tylko Ty, jako osoba wierząca, musisz sobie w kółko powtarzać, że nie jesteś sama ze swoim problemem i choć musisz jakieś kroki przedsięwziąć, coś zrobić, to przede wszystkim powierzasz tę troskę Bogu. Nie namawiam, broń Boże, do bezwolnego poddawania się losowi, na zasadzie "co będzie to będzie", ale zanim coś postanowisz, niech pierwszy Bóg się o tym dowie. Ty masz wolę działania z Jego wolą, a jeśli On jest z Tobą, to któż jest przeciw Tobie?
Jak wyżej Kael wspomniała, nie zgadzaj się na życie w strachu, czy niszczącej niepewności. Bóg jest Tobie świadkiem, że mąż przed ołtarzem obiecywał co innego.

Zdaje mi sie ze jesli Bog istnieje to juz o tym wie.

Eureka. A jaki pożytek z tej Twojej uwagi ma odnieść wierzący, skoro już rozmawiamy w dziale rodziny chrześcijańskiej? Naturalnie, że Bóg wie, o co go człowiek poprosi, zanim ten usta otworzy. Czy zatem mamy zrezygnować z modlitwy?

Ale skadze, modlitwa bardzo pomaga, sam sie czasem modle mimo ze nie wierze w katolickiego Boga.

Dla chrześcijan Bóg nie jest jakimś psychologicznym trikiem do wyrównania stresu, jak w jakiejś medytacji. Nie jest też ślepym zegarmistrzem, któremu wystarcza wiedza. Nasze relacje z Bogiem polegają na interakcji, nie na bierności, a modlitwa jest ważnym elementem. To dotyczy też "drugiej strony", człowiek nie ma biernie poddawać się losowi, ale szukać rady (n.p. na forum wiara.pl) czy pomocy, wierząc, że Opatrzność podsunie rozwiązanie, a Duch natchnie dobrym wyborem.

Forum jest do dyskusji, a nie do udzielania rad. Rady raczej poszukuje się u specjalisty zajmującego się danym problemem. Gdy są problemy w związku, to najlepiej poszukać rady w poradni rodzinnej, bądź u psychoterapeutów specjalizujących się związkami, komunikacją w związkach. Można razem ze współmałżonkiem wziąć udział w warsztatach, gdzie pod okiem specjalistów potrenować komunikację w związku. Zaś na forum pozostaje tylko dyskusja.

Niestety, żyjemy w społeczeństwie, w którym zanika komunikacja międzyludzka, którą zastępuje się mediami społecznościowymi.

Dyskutowałbym z tym

Ale zamiast tego napiszę tyle, że niezbadane są ścieżki Pana i może Twoja "rada" będzie tą najbardziej pomocną.

Odeszliście od tematu. Zamykam.