Z chrześcijańskiego punktu widzenia zmarły bliski może w tej chwili znajdować się w jednym z 3 stanów: Potępienie, Czyściec, Zbawienie w Niebie. (Tak, wiem, czyściec to już zbawienie).

We wszystkich tych wypadkach, co mu po grobie?

Jak jest w niebie albo w piekle, to w obu wypadkach już mu ani pomóc nie mozna, ani zaszkodzić nie mozna.

Jak jest w czyścu, no to moze mu pomóc modlitwa za niego? Ale przypuszczam, że akurat jego grób jest najmniejszym z jego problemów.

Odnoszę nieodparte wrażenie, może mylne, że grób służy nie zmarłym bliskim, tylko nam. To jest miejsce, na które MY możemy chodzić, przy którym MY możemy bliskiego powspominać. I nie jest to jedyne miejsce, w którym można się za bliskiego modlić.

Dlaczego więc zaniedbywanie grobów jest uważane powszechnie za przewinienie wobec zmarłego bliskiego?

Częściowo można by się zgodzić.
Św. Monika, będąc ze swoim synem z dala od domu, pochorowała się ciężko w podróży i obydwoje wiedzieli, że już do domu nie wróci. Widząc, że jej syn, św. Augustyn, martwi się kwestią pochówku, pocieszyła go, że miejsce gdzie będą leżały jej kości nie jest istotne i że Pan Bóg sobie z tym na pewno poradzi.
Masz rację w tym, że grób to jest miejsce, gdzie możemy o bliskim powspominać. I owszem, nie jest to jedyne miejsce, gdzie można się za niego pomodlić, ale świat swoim zgiełkiem robi wszystko, aby nas od tej modlitwy odciągnąć, a stojąc nad grobem, mimo wszystko ciężej się od niej uchylić/zapomnieć.
Kościół walczący (my, żyjący na tym świecie) ma jeszcze możliwości zdobywania zasług, odpustów, nie tylko dla siebie, także dla Kościoła cierpiącego (dusz w czyśćcu), którego czas na zdobywanie zasług się skończył - dopiszę dla pewności, bo postawiłeś znak zapytania:


Oczywiście piszę z punktu widzenia katolika, bo rozumiem, że pytasz o katolicki punkt widzenia.
Jesteśmy winni sobie modlitwę, prosimy siebie nawzajem o modlitwę na każdej mszy św., to nie jest martwa formułka. Ludzie, których mi Pan Bóg postawił na drodze, są tam dla jakiejś przyczyny i proszą mnie o modlitwę. Pamięć o tym nie kończy się w momencie ich śmierci, bo tym bardziej mogą jej potrzebować w czyśćcu. Zaniedbywanie grobu jest/może być zaniedbywaniem o bliskim zmarłym pamięci.

Masz bardzo interesujący punkt widzenia, który zmusza do głębszej refleksji nad znaczeniem grobu w chrześcijaństwie. Twoje pytanie jest tym bardziej istotnespace waves, że w dzisiejszych czasach coraz częściej kwestionujemy tradycyjne praktyki związane ze śmiercią i pogrzebem

@gaazkamm

Tak, to prawda. Jednak nawet dla zmarłych jest perspektywa zmartwychwstania ich ciał. Zmartwychwstaną wszyscy, jedni zmartwychwstaniem życia, drudzy zmartwychwstaniem potępienia (por. J. 5,29). To odrodzenie ciała będzie jakoś nawiązywać do ciała zmarłego, ale nie bezpośrednio; bo istnienie ciała zachowanego w grobie nie będzie warunkiem zmartwychwstania.
Tym niemniej szacunek dla ciał złożonych w grobach jest związany z przesłaniem o przyszłym zmartwychwstaniu.

Kiedy saduceusze podważali ideę zmartwychwstania, usłyszeli w odpowiedzi:
(31) A co do zmartwychwstania umarłych, nie czytaliście, co wam Bóg powiedział w słowach:
(32) Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba? Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych. (Mt 22,31-32).
Odpowiedź Jezusa uwzględnia fakt, że saduceusze za słowo Boże uważali wyłącznie Pięcioksiąg Mojżesza, więc odpowiedź musiała odwoływać się do tych ksiag. Abraham, Izaak i Jakub wciąż żyją (u Boga) w oczekiwaniu na zmartwychwstanie. Ale czy oni sami za życia oczekiwali przyszłego zmartwychwstania swoich ciał? O tym Biblia nie wsspomina. Wspomina natomiast o ostatniej woli przedstawiciela następnego pokolenia: synów Jakuba - Józefa.

W swojej ostatniej woli Józef pod przysięgą zobowiązał swoich potomków, by jego kości, zostały podczas przyszłego wyjścia z Egiptu zabrane i zaniesione do ziemi obiecanej w Kanaanie (por. Rdz. 50, 24-26). O obietnicy tej pamiętano, więc kości Józefa spoczęły na ziemi należącej do Jakuba (Joz. 24,32). Skąd w rodzinie Abrahama przekonanie o przyszłym zmartwychwstaniu?:
(17) Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę,
(18) któremu powiedziane było: Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo.
(19) Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen wskrzesić także umarłych, i dlatego odzyskał go, jako podobieństwo [śmierci i zmartwychwstania Chrystusa]. (Hbr. 11 17-19)
I właśnie to, potwierdzone praktyką przeświadczenie Abrahama, prawdopodobnie stało za ostatnią wolą Józefa:
(22) Przez wiarę konający Józef wspomniał o wyjściu synów Izraela i dał zlecenie w sprawie swoich kości. (Hbr. 11,22).
Natchniony przez Ducha Świetego autor listu do Hebrajczyków czytał inne natchnione przez tego samego Ducha księgi i okruchy połączył w całość.

Przyszłe zmartwychwstanie nastąpi, nawet jeśli ktoś w nie nie wierzy, albo nie ma swojego grobu. Ale wiara jest siłą, która wiele przezwycięża. Światełko stawiane na grobie jest symbolem ludzkiej ufności pokładanej w Chrystusie.

Im więcej i większych światełek postawimy na grobie to świadczy o większej ufności pokładane w Chrystusie, czy może o naszej majętności, a może braku zrozumienia, że zatruwamy środowisko setkami ton plastiku, CO2?
Gdybym tak miast tych pomników, światełek, posadził jedno, dwa lub więcej drzewek i dopisał "Symbol ufności pokładanej w Chrystusie", lub nie podpisywał, ale w myśli ofiarował, to mogłoby spełniać warunki tego symbolu?

Nic. Nie ma znaczenia. Ani czy ma grób, ani jak.
Znaczenie ma pamięć i modlitwa.
Jeśli wiesz, w jakim sanie jest ktoś, kogo kochasz, to podana argumentacja ma jakiś sens. Jeśli nie wiesz, to modlitwa zawsze ma sens. I dla zmarłego i dla Ciebie.

Ale masz też rację w tym, że dbanie o formę zamiast o treść, tj. o piękny grób, wiele kwiatów i okazałych zniczy jest budowaniem pomnika samemu sobie. I z wiarą nie ma nic wspólnego. Ale nie potępiam, bo może to być także przejawem uśmierzania bólu po utracie osoby kochanej.

Idący, o znaczeniu pamięci i modlitwie za zmarłych, to wyczytałeś bezpośrednio w Biblii (jeśli tak to wskaż wersety) czy może mówisz to korzystając z jej interpretacji (wskaż przez kogo dokonanej) czy być może sam to wymyśliłeś. Jeśli sam, to rozwiń, na czym według Ciebie polega to znaczenie? Czy im więcej osób pamięta to lepiej czy bez znaczenia. Czy im więcej osób się modli (w wielu kościołach dałeś i opłaciłeś wypominki) to lepiej będzie dla zmarłego czy dla tego, który modlitwę prowadzi, czy to może również jest bez znaczenia?

Modlitwa w intencji czyjegoś zbawienia czyni dobro tej osobie jak też modlącemu się. Prosimy Boga o łaski. O łaskę "szybszego" obmycia się w Krwi Baranka. Uważam, że Bóg słucha naszych modlitw.
Ale gdyby tak nie było, to i tak modlitwa wpływa na mnie pozytywnie. I jest świadectwem pamięci i miłości. A to też są pozytywne wartości.

Odwiedzając i dbając o groby bliskich przede wszystkim mamy złudzenie jakiegoś kontaktu z nimi. Jadąc na groby nie mam myśli o "krwi baranka" tylko wspomnienia złych o dobrych chwil , gdy ci bliscy jeszcze żyli.
Bóg, krew baranków, modlitwy - to ostatnie , co by mi do głowy przyszło, gdy juz dojechałem, doszedłem, dodźwigałem się kwiatów i zniczy do grobów. Zastrzelcie mnie, ale tak własnie mam. I sądzę, tak ma 98% rodaków. Polaków.

To typowe dla niewierzących. Ale pamięć o bliskich też jest dobrem.
Jednak nie sądzę, aby 98% odwiedzających cmentarze było niewierzących.
Ja nie muszę odwiedzać cmentarzy 1 listopada, bo moi bliscy żyją w mojej pamięci. A modlić mogę się wszędzie. I żyją w niebie.

Nie jestem żadnym niewierzącym. Wierzę w Stwórcę. Zgodzę się, że nie 98, a 95%. Procentowa wiara u Polaków jest w większości płytka, naiwna i dziecięca. Mało, na szczęście mamy fundamentalistów.

Według moich szacunków (na podstawie badań statystycznych oraz obserwacji) uważam, że wierzących w Polsce jest ok. 20% może maks. 25%. Zakładam, że ci figurujący w statystykach jako communicantes są w większości ludźmi wierzącymi, czyli starającymi się przekładać wiarę na swoje życie. Ale do tej liczby należy dodać różnych innowierców, którzy na swój sposób tez starają sie odczytywać wolę Boga i realizować ją w swoim życiu.
Kluczem jest miłość Boga i bliźniego realizowana w życiu. Czynami, a nie słowem.

I tu sie z tobą zgadzam. Cała reszta bywa w kościele, chrzci dzieci, wysyła do komunii, przyjmuje sakramenty, choć Boga obrażając, bo żal niedoskonały i brak postanowienia poprawy, recydywa w grzechach itd.....
ale trzeba, bo rodzina, bo sąsiedzi, bo z rozpędu jesteśmy członkami KK . Smutne. Śmieszne?
NIEPOWAŻNE.

Żal niedoskonały jest lepszy niż brak żalu. Żal niedoskonały, to też żal. Jego motywacją jest obawa, zamiast miłości.
Brak postanowienia poprawy jest rzeczywiście odrzuceniem woli Boga, a tym samym odrzuceniem Go.
Recydywa w grzechach niestety dotyczy każdego człowieka. Nie ma takiego, kto raz uświadomiwszy sobie grzechy, żadnego już więcej nie popełnił. Mk2.17 Jezus usłyszał to i rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Pamięć o zmarłych na pewno jest ważniejsza niż dbanie o nagrobki.
Jeśli odwiedza się groby zmarłych krewnych, to jest to jeden ze sposobów pokazania, że się o tych zmarłych pamięta. Choć odwiedzać groby można w dowolne dni, nie trzeba na to czekać na jeden konkretny dzień w roku.
W sumie to ciekawe, że mimo że oficjalnym dniem pamięci o zmarłych, czyli Dniem Zadusznym, jest 2 listopada, to w żadnym kraju nie jest to dzień wolny od pracy. Za to w wielu katolickich krajach dniem wolnym jest poprzedni dzień będący świętem wszystkich świętych, który nie ma bezpośredniego związku z pamięcią o zmarłych krewnych. Pytanie, czy ma to sens, i czy więcej sensu nie miałby dzień wolny w Zaduszki.