Po prostu szacunek dla rozmówcy, dla Boga, dla wiary.

Ale przyznaje racje w tym, że zdecydowana masa wierzących, to barany. Albo lemingi. Wykonujący rytualne czynności, powtarzający wbite do pał regułki. I co gorsza, uważających się z tego powodu za lepszych, od innych. I żal mi ich (siebie samego też), bo przyjdzie zimny prysznic na Sądzie. I rozczarowanie, że niebo i piekło nie jest takie, jak je malują dla maluczkich.

Pragnienie dobra zależy od woli. Zdecydowanie. Choć jest trudne. Mi zajęło to wiele lat. Walki z z sobą. Z odruchami. A jeszcze i teraz ulegam emocjom, uczuciom, które potrafią czasem górować nad rozumem. Wydaje mi się jednak, że już mam to we krwi. Ale wyraźne dawanie temu świadectwa, to cel do osiągnięcia. Nie wiem, czy życia starczy. Jednak uważam, że gradient jest ważniejszy niż poziom.

Kwestia poziomu wiary jest mocnym obciążeniem Kościoła w krajach, w których chrześcijaństwo stało się powszechne. A w pewnych okresach nawet "obowiązkowe". To przyczyna powierzchownej religijności. A nawet religijności bez wiary. Co gorsza Kościół pogłębia ten stan debilną nauka religii, gdzie wbija się do łbów regułki bez przekazywania etosu zaprezentowanego przez Chrystusa.
Zresz5tą religia w szkole, to kolejny przedmiot. A dzieci nie lubią się uczyć, mieć dodatkowych obowiązków. Chyba, że nauczyciel kocha to, czego uczy i potrafi rozbudzić ciekawość wiedzy. Mi się trafiła tylko jedna nauczycielka przez cały okres nauczania. Starsza pani, jeszcze przed II Wojną nauczona fachu. Poza szkołą miałem też księdza, do którego każdy się chciał zapisać na lekcje. Prowadził je w największej z dostępnych sal, bo żadna nie pomieściła jego grupy. Siedzieliśmy ściśnięci na ławach i zainteresowani. Poza tymi dwoma wyjątkami wszyscy inni byli rzemieślnikami odwalającymi robotę. Lepiej lub gorzej. Z księżmi też nieciekawie. Większość to też rzemieślnicy wykonujący swój zawód. Powołanie, jeśli było, to wygasło. Została rutyna. Odwalanie obowiązków. Bez zrozumienia i bez zapału, który porywałby ludzi. I niestety, też bez szczególnych zdolności intelektualnych. Sądzę, że Kościół wróci do elitarności. Małych wspólnot pełnych autentycznej i zaangażowanej wiary. I chyba dość wyizolowanym ze społeczeństwa. Takie grupki dziwaków.

Tylko czy Bogu taka elitarność się spodoba? Pomyślmy - Bóg tworzy świat, w nim ludzi, diabeł Mu to psuje owocem w Raju - więc Bóg podejmuje działania naprawcze. No i jeśli, jak twierdzi KK , celem Stworzenia jest Zbawienie - czy "elitarność" tych działań naprawczych jest dobrym kierunkiem?
Inne pytanie, czy aby prawdziwe są twierdzenia o zbawieniu? Bóg, tak bardzo sprawczy w Stworzeniu, nagle mało skuteczny w Dziele nawracania? Naprawdę wam te klocki pasują do obrazka?

Te elity są otwarte dla każdego, kto chce iść do Boga, do zbawienia. Dla każdego, kto Mu wierzy.

Zamknięte są wyłącznie dla tych, którzy opowiadają się przeciw Bogu i Jego Objawieniu. Ale to nie jest działaniem Boga, lecz samodzielna decyzją człowieka.

To czemu akurat tylko jeden naród wybrany? I taki mały? Nie skuteczniejszy byłby wybór np. Chińczyków?

Elity otwarte dla każdego, ale jakoś widać mało skutecznie, widząc udział prawdziwie wierzących akurat w KKK w populacji planety. A minęły tysiąclecia. Wielokrotnie większą popularność osiągają telefoniki.

Skoro nie rozumiesz, o czym napisałem, to znaczy, że nie ma sensu tłumaczyć.

Brak pomysłu, brak argumentu najwygodniej zamaskować śmieszkowaniem i "honorowym" się unoszeniem.

A co z ludźmi którzy bardzo chcą uwierzyć, ale po prostu nie potrafią. Gdzie oni trafiają?

Jeśli bardzo chcesz, to trafisz tam, gdzie pragniesz. Wystarczy postępować zgodnie z Mk 12.29-33 i Mt 25.31-46.

Czy serio sądzisz , że ktokolwiek nie tylko na tym forum, ale na całym świecie z Watykanem włącznie zna z całą pewnością odpowiedź na twoje pytanie?

Jakąś wiedzę mamy. Teologia to przecież nauka i wiedza.
Teologia właśnie mówi, że Chrystusa ze swojego Kościoła obejmuje swoim zbawczym działaniem nie tylko ochrzczonych, ale i całą ludzkość, stosownie do ich odpowiedzi na Chrystusowe oddziaływania: przez życie łaską chrztu i innych sakramentów, przez posłuszeństwo Słowu Bożemu, przez spełnianie zasad moralnych i posłuszeństwo nakazom sumienia itd.

Budowanie na piasku. Cały gmach stoi na uwierzeniu w prawdziwość Objawienia.

No i tym razem wymskło się cos sensownego.
Rzeczywiście piach jest bardzo dobrym podłożem dla fundamentów. Ziarnisty piasek zapewnia stabilność posadowienia, dzięki przepuszczalności wody, twardości, dzięki czemu osiadanie jest zminimalizowane.
I rzeczywiście wiara opiera się na Objawieniu. Na zaufaniu w Boży przekaz.
Solidnym gmach na solidnym podłożu.

Ale objawienie się Boga w Chrystusie nie opiera się na samym zaufaniu, lecz na historycznych świadectwach świadków, którym nie tyle ufamy, jak wierzymy na sposób wiary w inne historyczne świadectwa.

A co powiecie o tym?

https://www.youtube.com/watch?v=C96FPHRTuQU