Nie uważam, żeby Boga można było pojąć.

Też tak sądzę. Zresztą to chyba nawet oczywiste. Nieosiągalne dla żadnego Ziemianina. Nawet dla kardynała Ratzingera.
Ale chyba Andy jest zdania, że to możliwe, choć z problemami.

Z pewnością dla Josepha Ratzingera Bóg jest osiągalny, z pewnością już Go ogląda,

Skoro mareta zna prawdę, to dalsza dyskusja jest zbędna.

Z pewnością to wiemy, że jutro sobota. Wiara ma się do pewności tak, jak papier do nożyczek.

Ze sporą dozą pewnością, to wiem, że nie ma jutra, jak również wczoraj. Jedyne co jest, to ta chwila, ta chwila, ta chwila...., tu i teraz.
Zarówno jutro, jak i wczoraj to coś co nie istnieje, jest jedynie wytworem naszej wyobraźni. Jest czymś co istnieje wirtualnie, tak jak obraz na ekranie w kinie. Oglądając przesuwające się klatki, śmiejesz się, zagryzasz wargi ze strachu, rozczulasz się, płaczesz... Dokonujesz tego patrząc na fikcję. Podobnie, a wręcz identycznie zachowujesz się myśląc o jutrze czy wczoraj. Fikcja powoduje, że na myśl o jutrze, wczoraj, będziesz się cieszył, płakał, denerwował... Różnica polega jedynie na tym, że po skończonym seansie w kinie "budzisz się" i mówisz co za film, tyle emocji wywołał we mnie. Przebudzenie się i odkrycie, że jutro i wczoraj to identyczny film jak ten w kinie, tylko wyświetlany na "ekranie umysłu", należy do rzadkości.

Czy zarówno "pewność" jak i wiara w los Ratzingera, nie jest projekcją dokonującą się na ekranach różnych umysłów, nie zdolnych do zauważenia tego?

Zwróćmy z tej drogi. Prowadzi ona do konstatacji, że realnie istniejąca rzeczywistość trwa prawie nieskończenie krótki moment.
Nieomal nieistniejący punkt w czasie. Ledwie zaistniał, już jest przeszłością.
Jakby nieruchome miejsce na idealnym środku wirującej tarczy.
Trudno utrzymać głowę w całości.

Zawróćmy. A skoro już zawrócimy, w która stronę proponujesz?

Nigdzie nie wyruszajmy. A bo nam tu źle? Bóg obdarzył nas morzem i górami. Porami roku jak przystało.
Jesteśmy koczownikami? Jak Cyganie, jak Beduini?
Jesteśmy osiadłym narodem rolników i zbieraczy.
Dokąd nam wędrować?

No proszę, a niby w Niego nie wierzysz.
Przypomniał mi się kawał.
Pewien podróżnik pojechał do ZSRR na dłuższy pobyt i po pewnym czasie postanowił napisać do rodziny, jak mu się żyje. Ale jak tu napisać? Napisze, że dobrze- skłamie, napisze, że źle- cenzura nie puści, a jego samego ześlą na Sybir. W końcu po namyśle postanowił napisać tak:
" Tak mi dobrze, że dobrze mi tak"

Ja kto nie wierzę? Jestem agnostykiem, a nie zabetonowanym ateistą. Ba, może w porywach nawet deistą.
Nie wierzę jedynie w nauki KK, bo moje głowa mi na to nie pozwala.
Bystry ten podróżnik. Sam pojechał z wlasnej woli?

To zależy jak mocna jest ta głowa.
Ten punkt jest istniejący i zauważalny. W nim jest życie. Życia nie ma wczoraj, nie ma jutro, nie ma chwilę temu lub za chwilę. Zauważysz je gdy wyłączysz umysł, tym samymi czas, który jest jego wytworem.
Może w ten sposób spróbuję to przedstawić.
Spójrz na klatki taśmy filmowej. Puszczone w ruch, tworzą film, jakąś całość. Wyzwala ona określone odczucia, reakcje. To jest reakcja umysłu. Nie jest on w stanie dostrzec pojedynczej klatki, widzi płynny obraz. Stara się dopisać zakończenie, wspomina początek... Nie widzi klatki.
PS
Pisałeś, że jesteś poszukującym, a prosisz o zaniechanie poszukiwań idąc tą czy tamtą drogą. Można szukać 24 godziny na dobę, ale efekty poszukiwania mogą być mizerne gdy szukasz tylko w jednym miejscu. Nie oznacza to że odnajdziesz w innym, czy innych, ale dajesz sobie większe szanse.

Tak, sam pojechał z własnej woli. Tam było jeszcze, że pojechało dwóch- jeden na wschód, drugi na zachód Europy. Ustalili przy tym, że w swojej relacji nie będą kłamać. Jak było dalej- napisałam.