Pomyłka

A jak rozmawiasz z maleńkim dzieckiem? Kucasz, by mieć wzrok na jego wysokości i mówisz tak, by ono zrozumiało. Pisałam Ci, starszy człowiek ma trudności, by wejść w skórę innego człowieka i przyjąć jego punkt widzenia. Przekonanie go do zmiany zdania wymaga taktu i czasu. I najlepiej, by uczyniła to osoba, którą darzy autorytetem. Nie powinno się niczego żądać, bo to rodzi bunt i starszy człowiek czuje się nikomu niepotrzebny. Zamyka się w sobie nic nie mówiąc. Dobrze o tym wiedzieć, każdego z nas czeka starość.
Nie musisz się dostosowywać (nie musisz wpuszczać babci do swego życia i słuchać jej we wszystkim, ale ona i tak będzie Cię zawsze traktowała jak małą i potrzebującą pomocy dziewczynkę), ale nie możesz babci wskazywać jak ma żyć. Ona swoje w życiu zrobiła. Teraz chce poświęcić czas na modlitwę. Ma wiele osób po drugiej stronie i myśli o nich, chce im też pomóc. I ma do tego prawo, bo jest człowiekiem i przede wszystkim czuje się katoliczką. Najwięksi święci wskazywali, że msze święte w dni powszednie mają ogromne znaczenie pomocowe. Każdy z nas ma prawo do tego, by tolerować jego wybory. Zareagujesz jak będzie to niebezpieczne dla jej zdrowia. Starsi ludzie mają np problemy z termoregulacją i nie można dopuścić, by wychodzili na mróz lekko ubrani, nie czują często pragnienia. I kto ma nad tym czuwać? Babcie czy ci, którzy wiedzą, że to naturalny problem starszego wieku?
Musimy zaakceptować ograniczenia starszych ludzi i pozwolić im cieszyć się życiem tak jak oni sobie to zaplanują. Nie zmienimy tego a doprowadzimy do poczucia bezsensu życia tych ludzi. Ktoś musi ustąpić i zrozumieć. Komu łatwiej się dostosować?
Jest takie powiedzenie: starych drzew się nie przesadza.

Mogą. Trzeba się jednak zastanowić czy warto. Jak będziesz ośmieszała babcine codzienne msze to może ze wstydu przed rodziną przestać chodzić. Nic nie powie, ale będzie nieszczęśliwa. Warto?


To prawda widziana z Twojej perspektywy. Mamy najpierw obowiązki , potem modlitwę. Babcia jednak nie ma obowiązków rodzinnych ani zawodowych. Do jej obowiązków należała troska o męża, wychowanie dzieci i wspomaganie w potrzebie rodziców. Wnuki wychowuje się ponadobowiązkowo. Za wychowanie dzieci ponoszą odpowiedzialność rodzice, dziadkowie mogą pomóc. Babcia chce poświęcić się modlitwie? Ma do tego prawo, ponieważ nie zaniedbuje swych obowiązków.

Dewocję postrzegam jako niezgodność postępowania w życiu z nakazami religii. Czy to dotyczy Twojej babci? Obmawia ludzi na prawo i lewo, robi awantury domownikom i biega do kościółka? Jeśli tak, to należy o tym z nią rozmawiać.

Baju baju...Dawniej babcie opowiadały bajki, a teraz wnuczkowie. Opowieść zakończona baaardzo głęboką refleksją na temat Radia Maryja i o to tylko szło, prawda?

Lizo, myślę, że masz dużo racji, aczkolwiek, odpowiadając na Twoje ostatnie pytanie - tak, trochę tak jest. Mam wrażenie, że jeśli ktoś chce być dobrym katolikiem, to powinno go przede wszystkim obchodzić, czy ktoś jest dobrym człowiekiem, a nie, czy koniecznie modli się rano i wieczorem. Nie miałabym totalnie nic przeciwko modlitwom i postawie babci, gdyby nie zmuszała mnie w młodym wieku do odmawiania pacierzy, nie zarzucała mi i rodzicom różnych rzeczy (wcześniej pisałam, co mówiła o mamie i nabożeństwie) i nie podporządkowywała życia całego domu pod jej rytm modlitw i pójście do kościoła, nie pod wiarę. Niech wstaje i o czwartej, żeby recytować psalmy, ale jeśli potem się przewraca, bo jest niedospana, to nie wierzę, że Pan tego chce.

Ceid, wybacz, ale kompletnie nie wiem, o co Ci chodzi. Może nie spotkałeś/łaś takich ludzi, o jakich wspomniałam, ale to nie znaczy, że tacy nie istnieją. Nie mam nic przeciwko RM, dobrze, że jest takie medium, powinno być jednak skupione tylko i wyłącznie na Kościele. Gdybym chciała się na nie głębiej poużalać, to walnęłabym śliczny wywód na onecie. Ale to chyba nie ten temat, więc pozwól, że go zakończę i nie będę dalej o tym pisać

Zawsze mam opory jak wtrącam się w sprawy osób trzecich, wyrażam swoją opinię a znam stanowisko tylko jednej strony. To sprawa uczciwości i powinnam znać stanowisko i babci. Z tego o czym piszesz mogę tylko zasugerować, że powinniście ze sobą więcej rozmawiać. Zostaw sprawy dawne, jaka babcia była. Nie pamiętasz o jej poświęceniu w wychowywaniu Ciebie? Pozostały tylko żale? O sprawach dzisiejszych należy rozmawiać ze sobą. Mówić, co się czuje, ale nie atakować drugiej strony. Jeśli zaatakujesz to osoba odpowie Ci też agresywnie. To nie jest pojedynek, który chcesz wygrać. Tu trzeba kompromisu. Babcia ma prawo do swego życia, rodzina też. Nie ustaliliście granic i stąd problemy. Mam nadzieję, że babcia nie utrzymuje waszej rodziny, wtedy sprawy jeszcze bardziej się komplikują.
Nie wiem też czy babcia czuje, że nie jest kochana i doceniona i pragnie zwracać na siebie uwagę. To tylko gdybanie. Nie znam sprawy.

Na razie "upobażnianie" troszkę się zatrzymało, jeśli nastąpi nawrót, to poszukam lepszego rozwiązania albo po prostu ugryzę się w język i pomyślę, że dobrze, że Pan jest miłosierny Dzięki

Nie dostrzegłaś przyczyny tej sytuacji?.......nie przesadza się starych drzew.
Babcia na wsi miała stałe zajęcia, obowiązki, czuła się potrzebna, ważna.
Teraz zapewne u was w mieście, gdy zapewniacie jej wszystkie potrzeby, musiała znaleźć dla siebie sens istnienia.....i znalazła - wielogodzinne modlitwy jako formę właśnie wspomagania rodziny.
Czuje się potrzebna, ważna - bo "wymadla" dla was różne rzeczy.
Może jako remedium powinniscie wyszukac dla babci jakieś nie nazbyt cięzkie obowiązki, drobną pracę na rzecz rodziny.