Każdy ma jakieś hobby. Ja akurat lubię pogadać o religiach i bogach. Frapują mnie psychologiczne mechanizmy wiary i niewiary. Najbardziej interesujące jest to, moim zdaniem, że wyznawcy niemal każdego boga (bo pewnie są wyjątki) uznają go za tego prawdziwego i kompletnego, podobnie z ich rytuałami, obrządkiem, dogmatami, zakazami i nakazami (tylko my prowadzimy najkrótszą drogą do szczęścia wiecznego, pozostali albo sprowadzą Cię na manowce albo, w najlepszym przypadku, pokażą dłuższą drogę - nasza jest najlepsiejsza). Co ciekawe, bardzo często zasady głoszone przez różne religie są sprzeczne! Np. nie jedz świni albo krowy, świętuj piątek, sobotę a może niedzielę, miej jedną albo wiele żon, Twój kapłan ma mieć żonę albo i nie, módl się pod obrazkami albo w ogóle ich nie rób itd itp. Oczywiście, są też liczne wspólne reguły postępowania, które wydają się być niezależne od miejsca i czasu - nie morduj, nie kradnij, nie krzywdź a pomagaj innym, szanuj ludzi. Gdyby tak obrać wszystkie relgie z tego czym się różnią, to zostanie z nich właśnie to - bycie dobrym. Reszta jest zbędna. Myślę, że każdy bóg to doceni. A jak nie, to do bani z takim bogiem!

Na rzucaniu błotem w ateuszy, protestantów, wyborców PO, gejów i lesbijki, buddystów...itd...itd...
I czytaniu Frondy i chadzaniu za plastikowym Jezusem pod baldachimem...
...unio mystica gwarantowane

Wydaje mi się, że dzielicie się na dwa rodzaje:

1) jedna część z was w ogóle nie interesuje się religią i wiarą,
2) a dla drugiej "gadanie o religiach i bogach" jest hobby.

Przypadki pośrednie są zdaje się bardzo rzadkie.



A co w tym niby jest takiego interesującego? Zresztą, tak akurat nie jest i zdaje mi się, że już ci to kiedyś mówiłem.



Aha.

Chyba tak. Znaczna część niewierzących po prostu się nie zajmuje tym tematem. Podobnie jak nie zajmują się np. grą w kapsle. Kiedyś ich to pewnie interesowało, ale przestało. Jest jednak część niewierzących, których interesuje ta tematyka (znaczy się religia, a nie gra w kapsle, choć i dorośli maniacy gry w kapsle pewnie się znajdą). Ja napisałem dlaczego jest to dla mnie ciekawe. Za innych nie chcę się wypowiadać.



Mnie się wydaje że tak jest. Ciekawe jest w tym m.in. to, że na podstawie dokładnie tego samego dokumentu, różni wierzący w bardzo różny sposób zdefiniują własnego boga. I każdy będzie się upierał, że to on ma rację.

To źle ci się wydaje. A co do następnego zdania: czyżbyś nigdy nie spotkał się z sytuacją, w której ludzie opierając się na tych samych przesłankach wyrażają niekiedy skrajnie różne opinie i każdy się upiera, że to on ma rację? Bo ja się z takimi sytuacjami spotykam cały czas i nie są one dla mnie ani niczym dziwnym, ani niczym ciekawym (przeciwnie, jest to raczej prozaiczne). Niekiedy to wasze poczucie "dziwności" tego rodzaju sytuacji próbowałem wytłumaczyć waszym parciem do "równania" wszystkich i wszystkiego - pożądanym dla was stanem wydaje się stan, w którym każdy ma na dany temat identyczne zdanie, każdy ze wszystkiego wyciąga identyczne wnioski itp. nie ma żadnego zróżnicowania opinii, zdań, postrzegań, w rezultacie nie ma żadnych sporów, dyskusji, wymiany myśli itp. Skąd się to u was bierze, to trudno powiedzieć, na pewno warto się nad tym zastanawiać. Niewątpliwie jednak łatwo byłoby tym syndromem wytłumaczyć częste powiązania między ateizmem i komunizmem.

Raczej Tobie się źle wydaje. A co do następnego zdania: jasne że się spotkałem z różnymi interpretacjami tego samego dzieła literackiego. To oczywiste. Ale żeby odmienna interpretacja była powodem do lżenia, bicia, zabijania, to tego nie zauważyłem. No chyba, że chodzi o utwory literackie o tematyce religijnej... I to mnie frapuje właśnie.

A potrafiłbyś to jakoś uzasadnić? Z tego co ja wiem, postrzeganie "własnego boga" jako "prawdziwego i kompletnego" występuje zasadniczo jedynie w religiach monoteistycznych. W religiach politeistycznych (który jest i było o wiele, wiele więcej), owszem, występuje (choć też niekoniecznie) pojmowanie pewnego rodzaju bogów jako "swoich", ale generalnie nie pojawiają się żadne sugestie co do ich większej "prawdziwości i kompletności" niż całej reszty.



Każda różnica zdań może się w pewnych warunkach przerodzić w konflikt o bardziej drastycznych skutkach. Przy czym dla mnie to również jest konstatacja banalna i oczywista.



Po prostu na przestrzeni dziejów religie odgrywały duże znaczenie w życiu społeczności - organizowały je, wiązały, spajały. Stąd konflikty na tym tle przybierały postać konfliktów zasadniczych dla danej społeczności - decydowały o jej bycie lub niebycie. Przy czym dla mnie to również jest konstatacja banalna i oczywista.

Tyle tylko, że wiara to nie kwestia mózgu, a serca.

Czy katolik po przeszczepie serca od ateisty może stać się niewierzącym?

Katolik może stać się niewierzącym bez przeszczepu.
Czy ateizm można przeszczepić?.....nie wiem...

Kto wie, Alus, kto wie?

"Zdaniem niektórych naukowców rozum to nie tylko mózg. Mieści się on w całym organizmie i każdej komórce naszego ciała. Dr Candace Pert z Uniwersytetu Georgetown twierdzi, że rozum i ciało komunikują się ze sobą za pomocą związków chemicznych, zwanych peptydami. Peptydy można znaleźć nie tylko w mózgu, ale również w żołądku, mięśniach i wszystkich głównych organach organizmu. Pamięć jest zatem rozmieszczona wszędzie, w ramach sieci peptydowo-receptorowej. Na przykład pamięć dotycząca pożywienia może mieścić się w wątrobie lub śledzionie i te związki mogą być transplantowane z jednej osoby na drugą"

http://www.4wymiar.pl/niezwykle-zjawisk ... mnien.html

No nie mam zdania, ale głupio to nie brzmi , ale za mądrze właściwie też...

Do autora - mam podobnie. Tzn mam takie okresy "spadków" w którym czuję się tak jak Ty. Często jest to wywołane jakimiś dużymi kryzysami wiary. W tym czasie wiara jest ale taka byle jaka. Brak mi wewnętrznej motywacji, bardzo pragnę wrócić na właściwe tory ale jakoś nie mogę się zebrać. Recepty na to nie mam, zawsze jakoś samoistnie wracam na drogę żarliwej wiary.

Grunt żeby była wola tego powrotu i świadomość zła jak niosą ze sobą popełniane grzechy. W pewnym momencie miarka się przebierze i z impetem wejdziesz na drogę gorącej wiary. Grunt to pielęgnować w sobie tą chęć powrotu, zebrać się do modlitwy (wiem że to trudne bo nawet znak krzyża wydaje się bezsensowny) choćby raz na jakiś czas, trzymać Nowy Testament na wyciągnięcie ręki żeby w każdej chwili móc po niego sięgnąć.

Spokojnie - jesli chcesz uwierzyć to uwierzysz Musisz tylko udowodnić że nie zmienisz zdania za tydzień i Bóg obdarzy Cię duchem.

Każdy wierzący w swoim życiu przeżywa taką chwilę, wątpliwość. Po prostu módl się, nawet jeśli nie idzie ci to zbyt dobrze, rozważaj, czytaj... Jeśli będzie ci bardzo zależało, by Duch Święty cię wzmocnił, zrobi to i to z podwójną siłą za twoją wytrwałość. Samo to, że piszesz o tym, odwiedzasz tą stronę nie może świadczyć o tym, że wierzysz i że ci zależy na odszukaniu Boga w swoim życiu.