Mogę uwierzyć widząc jak ludzie wszystko robią aby nie mieć nigdy nic wspólnego z Bogiem.
Sam Jezus powiedział i nigdy tego nie odwołał Idźcie precz przeklęci ode Mnie w ogień wieczny (Mt 25,41).

Co Wy z tym Mahometem ciągle. Wizja piekła w islamie i chrześcijaństwie jest praktycznie taka sama:
http://www.arabia.pl/content/view/259568/2/

A wracając do tematu:

Myślę, że życie w raju to będzie zupełni inny wymiar. Nie ma sensu myśleć o nim naszymi ziemskimi kategoriami, bo to tak jakbyśmy mówili: lubię jabłka - w raju będę się nimi obżerał bez przerwy i nigdy mi ich nie zabraknie. Kiedy tam nasze umiłowanie do jabłek nie będzie miało żadnego znaczenia.
Także i nasz relacja z bliskimi się zmieni a poznanie spowoduje, że uzyskamy inna perspektywę.
Najbardziej zasmucony potępionymi będzie przecież sam Bóg, więc skoro i on bedzie mógł być tam z nami szczęsliwy, to i my będziemy mogli.
Krótko mówiąc - trzeba to wziąć na wiarę, jak wszystko, czego swoim małym rozumkiem nie jesteśmy w stanie pojąć. A przy okazji bądźmy aktywni w modlitwie i działaniu, żebyśmy wszyscy wraz z bliskimi mogli razem spotkać się na niebieskiej uczcie

Trochę dziwne porównanie, gdy chodzi o ludzi i ich nieśmiertelne dusze...

Sugerujesz, że gdybym się urodził w Algierii, Libii, Mali i wychowaywał według Koranu, to uznawałbym wyższość Faustyny nad Mahometem? Śmieszny wniosek.

@Qwerty
Masz słuszność

Im bardziej wgłąb tego wątku, tym bardziej nie mogę się nadziwić, skąd opinia, że to ŚJ w swych wierzeniach bazują na dosłownym rozumieniu wyrwanych z kontekstu wersetó Biblijnych...

Może trochę mało trafione

Chodziło mi o to, że przykładanie ludzkich miar na ten rajski wymiar nie jest właściwe.
Na ziemi bardzo interesuje się botaniką, ale czy w raju będzie to miało jakieś znaczenie?
Ktoś inny pasjami gra w "nogę" w weekendy. Czy jednak po ziemskim życiu będzie patrzył na to hobby tak samo?

Będziemy pewnie pamiętać wszystko z życia ziemskiego, ale będą to odległe wspomnienia z szarego skarlałego, krótko trwającego wymiaru.

Teraz nasi bliscy są nam drodzy. Zauważcie jednak jak myślimy o ludziach, których nie widzieliśmy kilkadziesiąt lat, którzy żyją gdzieś daleko. Jak często dawni przyjaciele z podstawówki, po latach stają się kimś innym, obcym, dziwnym. A to raptem tylko kilkadziesiąt lat ziemskiego życia i kilkadziesiąt kilometrów odległości...
Jestem w stanie wyobrazić sobie stan, w którym ten bliski potępiony staje się kimś obcym i odległym nawet nierzeczywistym.

Jest pewien werset w Biblii, który mówi, że "nie będzie się wspominać rzeczy dawniejszych" - zapewne w odniesieniu do rzeczy, osób, które mogyłby budzić negatywne, bądź bolesne wspomnienia. Tak też może być z krewnymi, którzy nie chcieli o owym raju żyć

ewa94, brawa dla Ciebie, że wierzysz i trzymaj tak dalej. Nie ustawaj w modlitwie za swoją rodzinę - choćby to trwało latami, wierz, że wszystko się odmieni. Wiara i ufność to podstawa w modlitwie.
A raj bez najbliższych... Z tym zapewne nie zgodzi się masa ludzi, ale ktoś, nie jestem pewna, kto, powiedział, że gdyby ludzie w piekle mogli widzieć Boga, piekło stałoby się dla nich rajem. Chodzi o to, że jeżeli Ty możesz już widzieć Boga, być z Nim już na zawsze, to to jest podstawą Twojego szczęścia i niczego już Ci nie brakuje. Oczywiście, bliskie osoby w niebie dopełniają to szczęście, staje się ono dodatkowe, jakby większe, ale podstawą szczęścia wiecznego jest Bóg właśnie. On jest wszystkim.
Rzecz jasna, walczyć o wieczną szczęśliwość dla bliskich, by razem z Nimi się cieszyć, jest ważne i nawet obowiązkiem.

Być może myślę teraz ziemskimi kategoriami ale nadal to jest dla mnie niewyjaśnione. Jeżeli kochamy tutaj kogoś nad życie, to nie wyobrażam sobie jak możemy być szczęśliwi bez tej osoby. Dostaniemy znieczulenie bólu i zapomnienie ? Bowiem mając świadomość że tak kochana osoba nie jest z nami i ta rozłąka jest wieczna, to myślę że z taką perspektywą mogłoby być odwrotnie - wtedy Niebo może już przestać być dla nas niebem i stanie się miejscem naszej tęsknoty i cierpienia.

Jeśli teram ogół ludzi z biegiem lat radzi sobie z brakiem bliskich zmarłych osób, to o ileż bardziej w raju?

A wiesz dlaczego radzą sobie ? Bo mają nadzieję na spotkanie z nimi i bycie już na zawsze. To najbardziej pomaga w radzeniu sobie ze smiercią bliskiej osoby. Poza tym jeśli kogoś tak pokochasz to będziesz to wszystko czuł mocno i wtedy to będzie dla ciebie nie do pomyślenia, że mógłbyś tą osobę stracić na zawsze.

Ateiści takiej nadziei nie mają. Teraz nie do pomyślenia, ale latka robią swoje. Takie osoby mimo takie ciosu po latach potrafią się śmiać, być radosne, a co dopiero w raju

hmm...a nie powinno być naszym pragnieniem to , by nasi bliscy mogli doznawać tego co my jeśli chodzi o Boga , o wiarę? Czy nie to powinno nas uszczęśliwiać ?
Kto byłby gotowy zrezygnować z życia wiecznego po to by nasi bliscy którzy nie wierzyli mogli zaznać Wszechmocy Boga? Kto zamieniłby się z nimi na piekło?
Gdyby nas zapytano - chcesz " zaznać" Boga czy chcesz być z bliskimi - co byśmy wybrali?
Swoją radość czy ich radość ? - co Oni wybraliby dla nas?

Pisałam kiedyś , że do piekła nie jest wcale tak łatwo trafić - ponieważ człowiek nie jest " świadomy " Boga i Bóg o tym wie.
Przekraczając granicę pełnej świadomości nie jesteśmy w stanie zaprzeczyć Istnieniu Boga - wybieramy zawsze Boga i jest to zgodne z naszą wolną wolą.

Tak, tyle że nie zakładają, że ich zmarli bliscy cierpią i będą cierpieć wiecznie.

I łatwo i niełatwo, zależy jak to rozumieć.

Z jednej strony nie trafia się do piekła za grzechy codzienne, czy nawet ciężkie, jeśli jest żal za nie, chęć poprawy, sakrament. (czyli nie łatwo do piekła)

Z drugiej strony człowiek łatwo przechodzi z grzechów lżejszych do cięższych i z ciężkich do zaprzeczenia i buntu przeciwko Bogu. I wtedy nie ma już żalu a nawet jest satysfakcja i upór w łamaniu tego, co przykazane. Ten nihilizm może się ujawnić i w momencie śmierci. (czyli łatwo do piekła)

Całe szczęście, że jest jeszcze czyściec - takie "piekło", ale z dobrym zakończeniem , dla tych, którzy jednak ostatecznie mówią Bogu TAK.

Posiadac taka wiedze, to skarb.
Wszystko wyjasnione, problem w tym skad ta wiedza nabrana.