Święta za pasem. Kolacja Wigilijna i w ogóle.
I teraz mam pytanie. Kto z was przyjąłby strudzonego wędrowca, gdyby takowy zapukałby do Waszych drzwi?
Czy przyjęlibyście brzydko pachnącego, obdartego mężczyznę który odważyłby się skorzystać z tego zwyczaju?
Czy może lepiej aby była to kobieta?

Czy znaleźliby się jacyś niewierzący (obchodzący święta wyłącznie w aspekcie gastronomicznym), którzy by się tego podjęli?

U mnie też nigdy żaden nie zawitał ale podejrzewam znając siebie że bym nie wypędził strudzonego i to jeszcze w czas świąteczny. Najwyżej w kuchni by się ugościło nieszczęśnika jakby za bardzo pachniał i odbierał innym smak do jedzenia.

Podobnie - zwłaszcza, że od lat cierpię na alergię na zapachy (np. nie znoszę żadnych pachnących kosmetyków - poprostu mnie duszą).
A czystych samotnych już gościłam na Wigilii.

Kiedyś tydzień mieszkał u mnie kolega którego kochanica wyrzuciła z domu i nie miał gdzie się podziać a drugiego razu jakiś zakochany w mojej koleżance koleś z Gdyni czy Gdańska. Też około tygodnia mieszkał i stołowali póki małżon nie wrócił i nie wywalił na zbity ryj. Panie to są mniej współczujące.

Pytanie które zadaje sobie od dziecka, już wtedy miałem wątpliwośc czy można tak poprostu wpuścić nieznajomego człowieka do domu. Jest to tradycja, obawiam się jednak że nie tyle ze względu na jakąs naszą bezduszność, ale raczej ze względu bezpieczeństwa o dobytek, może o domowników, wielu byjej nie zrealizowało. Ale gdyby już, to nie istotne kto, jak jest obdarty i śmerdzi to każdyz nas ma toch więcej ubrań i wanne w domu. Nie ma tu problemu logistycznego, jest problem zaufania obcym.

Ale nikt z osób bezdomnych nie jest pozbawiony możliwości zadbania o higiene osobistą ( przynajmniej u mnie w mieście wojewódzkim).
Mam "na utrzymaniu" kilku bezdomnych - daję zawsze tylko żywność, czasem przyjmuję w domu i poczęstuje posiłkiem, daję odzież - ale zawsze są to osoby czyste.
Nie daję nigdy pieniędzy, aby nie ułatwiać im możliwości zakupu alkoholu.
Zniszczone alkoholizmem, w starych ubraniach, niemniej dbające o higienę.
A brudas stanowi problem - owszem można pozwolić mu się wykąpać, ubrać, ale jesli on nie dba o siebie na codzień, to nikt mnie nie zapewni co on może przywlec - pasozyty, choroby...
Nie boję sie ludzi, boje się brudu...

Napiszę tak: Tyle wiemy o nas o ile nas sprawdzono

I to jest chyba sedno sprawy =/
Nie wiem jak było 50 czy 100 lat temu, ale wiem jak jest dzisiaj. Życie nas nauczyło że ludziom ciężko jest zaufać, nawet jeśli wyglądają i zachowują się uczciwie.
Jest wiele osób które wykorzystałyby taką pomoc do niecnych celów i jest wiele osób które przyjęłyby taką pomoc z wdzięcznością. Niestety te drugie często tracą swoją szansę przez te pierwsze.
Jeśli ktoś nie posiada jakiejś wewnętrznej intuicji, czy jak to nazwać, co do ludzi, to najpewniej nie przyjmie strudzonego wędrowca.

Raz mi się zdarzyło że zapukał do mnie takowy, strudzony wędrowiec (jakże to lepiej brzmi niż bezdomny), niestety musiałem mu odmówić z tego powodu że u mnie święta (obchodzone wyłącznie gastronomicznie) są bardzo skromne i nie mam się czym dzielić z takimi ludźmi.

A gdyby moja sytuacja materialna była inna, taka w której bez problemu mógłbym kogoś przyjąć pod dach, to właśnie na przeszkodzie stanęłyby wątpliwości co do uczciwości wędrowca i powiem rzecz oczywistą, nie wiem jak bym się zachował, to już kwestia oceny sytuacji.
Jednakże smuci mnie fakt samo pojawienia się wątpienia. Jeśli kiedyś, gdzieś były czasy, kiedy ludzie z uśmiechem i radością witali przybysza, który w zamian za strawę i nocleg mógł się odwdzięczyć historią swego życia, to żałuję że w tych czasach nie żyję =/

Trzeba też wziąć pod uwagę że pijaki z pod sklepu albo bezdomni z działek są mniej niebezpieczni niż grupy młodzieńców krążących wieczorami po osiedlach i wywrzaskujących uwielbienie dla ukochanego zespołu piłkarskiego. Żul co najwyżej sępi kasę na browara a młodzieńcy pobiją, skopią i mogą zabić dla zabawy.

Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny
Dlaczego czasy nas mają usprawiedliwiać? W innej sytuacji (czasie naszego istnienia/życia/działania) nie byliśmy i nie będziemy, więc takie gdybanie jest podobne do tłumaczenia agnostyka(hipotetycznego): gdybym żył w czasach Jezusa i widział cuda jakie czyni, to MOŻE bym uwierzył.
(Łk 3: 10-11)
Pytały go tłumy: «Cóż więc mamy czynić?» On im odpowiadał:
«Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni».
(Łk 11: 9-13)
I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam.
Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą.
Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? (...)
Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».

Eksperyment, który poniekąd wpisuje się w temat wątku. Ludzie mijają swoich bliskich, którzy zostali przebrani za bezdomnych, jaka jest ich reakcja?
http://www.youtube.com/watch?v=u6jSKLtmYdM
Amerykanie wiedzą co to mocny przekaz.