Witam serdecznie.

Tak się zastanawiam, czy kiedykolwiek nachodziły was myśli, że po śmierci może być....


NIC





























PUSTKA







































?

Jeżeli tak, to jaka była wasza reakcja?

Odgórnie odrzucaliście te myśli, czy po prostu rozumowaliście na zasadzie zakładu Pascala, czy może niedopuszczacie do siebie tego?

A może...

... no właśnie, jakie były wasze reakcje?

pozdrawiam
ROB

ps.
Do dyskusji włączę się dopiero po łikendzie, nie chcę nic mieszać.

Wielokrotnie.



Różna, zależna od pory roku, warunków biometeo, sytuacji rodzinnej... Wyróżniłbym jednak trzy klasy tych reakcji:
1. Strach, że kiedyś nadejdzie mój koniec.
2. Ulga, że kiedyś nadejdzie mój koniec.
3. Obojętność, na zasadzie "co ma być to będzie".

Akurat takie coś, czyli PUSTKA/NIC, po śmierci, znajduje się w moim światopoglądzie. Uważam, że po śmierci będzie tak, jak było przed narodzinami i dobrze się z tym czuję

Ty, Radaromontis... A od kiedy Ty chrześcijanin jesteś?

A wracając do putania:
w czasach gdy uważałem się za chrześcijanina to nie miałem takich myśli.

1. Nie obczaiłem tematu xD.
2. Jak byłem mały, to miałem chrzest i modliłem się do pana boga oraz bozi. Można powiedzieć, że byłem chrześcijaninem, a wtedy też już myślałem nad tym, co by było, gdyby po śmierci nic nie było. Wtedy raczej ta wizja mnie przerażała i przyprawiała o smutek.

Nie byłoby żadnej reakcji.

Ja tak miewam.Ale wielcy mistycy najlepiej to opisują.Teologia katolicka nazywa to doświadczenie ,,nocą wiary''.Z teologów polecam: św.Jana od Krzyża,św.Terese i bł. (matke) Terese.Z filozofów moge polecić Soerena Kierkegaard'a.
Jak sam reaguje?Praktycznie czynie to samo co zawsze,etyka moja się nie zmienia.Jednak uczucie bezsensu po prostu męczy.Mimo,że nie wierze w /czuje Boga to prosze o miłosierdzie- proszę (w) pustkę.
Czasem ratuje mnie racjonalne myślenie- filozofia teistyczna.

Rozumowanie na zasadzie zakładu Pascala jest co najmniej głupie i dziecinne co zostało już dawno wykazane więc nie będę się powtarzał.

Niedopuszczanie do siebie takiej myśli byłoby czystym przykładem "wyparcia". Ładnie opisał to Freud jak i inni psychologowie. Tego typu wyparcie myśli o możliwości nieistnienia nie rozwiązuje problemu śmierci a tylko przenosi go na inny grunt: modlitwy, msze kościelne, odprawianie dziwnych rytuałów przez nowoczesnych szamanów w sutannach, itp. przypadki.

Dopiero pogodzenie się z faktem nieistnienia po śmierci powoduje że życie nabiera sensu i staje się piękne. Poza tym, przynajmniej w moim przypadku spowodowało przypływ kreatywności aby przeżyć życie jak najlepiej bo jest to jedyne życie jakie w ogóle posiadamy.

kazdy zastanawia sie nad tym. gdybyśmy jednak nie wierzyli w zycie pozagrobowe to nasze zycie nie mialoby sensu.

Stan umysłu nie zmienia sensu życia.

Radaromontis nie zgodze sie z tym.stan naszego umysłu ma wpływ na sens naszego zycia.to czy czujemy sie szczesliwi czy smutni całkowicie zmienia nasz poglad na zycie

Czy wiara w krasnoludki ma wpływ na ich istnienie?
Sens życia pozostaje niezmienny - nam nieznany.
Wiara w ten sens ma jedynie wpływ na nasz umysł, o ile jest on na tyle słaby, by uwierzyć we własny wymysł. Jednym słowem oszukać siebie.

angie21, Radaromontis ma rację. Człowiek może myśleć, że jego życie ma sens, może myśleć że go nie ma. Ale nawet jeżeli człowiek głęboko wierzy, że życie ma sens, nie zmienia to faktu, że życie może być totalnie pozbawione sensu. Myśli człowieka nie mają siły sprawczej.
Tym bardziej Twój nastrój nie zmienia sensu życia.

Czasem mnie to przeraża... Innym razem przeraża mnie wizja wiecznego istnienia ale najczęściej nie zastanawiam się nad tym i myśle, że to najzdrowsza postawa...
"Póki jesteśmy, niema śmierci, gdy jest śmierć, niema nas" -Epikur

Te słowa Epikura nigdy do mnie nie trafiały... Jakoś zawsze czułam, że to takie oszukiwanie siebie...
Kiedyś umrzemy, cóż, trzeba z tym żyć