Jak u nas w kraju mają się relacje pomiędzy Chrześcijaństwem, które ma u nas przytłaczającą większość, a Ateizmem.

Niedawno słyszałem, że po śmierci papieża Jana Pawła II ateiści wychodzili na ulicę i głośno śmiali się (oczywiście nie wszyscy). Słyszałem także, o groźbach w stosunku do ateistów od katolików, za inną wiarę.

Jak to się ma naprawdę? No i Wy jak podchodzicie do tej drugiej grupy? (bo na tym forum są przedstawiciele obu tych grup)

Relacje są skomplikowane, od oceny kto jest kim, do wzajemnej niechęci, jak dla mnie w pewnym stopniu zbędnej.

Natomiast że ateiści się śmiali a Katolicy grozili pierwsze słysze. No ale tak to jest z ludzmi niepoważnymi i kto wie, takch przecież nie brakuje. Tylko czy to byli Katolicy, lub zdrowi na umyśle ateiści?

Myśle że w pewnych kwestiach etyczno-moralnych, czy religijnych ciężko się dogadać, ale tam gdzie się zgadzamy możemy żyć, pomagac sobie a nawet sie przyjaźnić.

Osobiście znam kilku ateistów. Opiszę każdego z nich:

1. Ateista Money - tzw. człowiek biznesu, niezwykle inteligentny i znający się na typach ludzkich... jednocześnie kulturalny i taktowny;

2. Ateista Alone - samotny romantyk, zakochany w gwiazdach i w muzyce poważnej... często ma myśli samobójcze, a najczęściej myśli o założeniu własnej mafii;

3. Ateista "on duty" - to jest rodzaj pozornego katolika, który wszystko ma w głowie i naprawdę jest w stanie obciąć rękę, byleby jego dziecko (bo to typ tylko dorosły) było w niedzielę na mszy. Tacy ludzie nic nie reprezentują prócz obowiązku;

4. Ateista Real - człowiek wszechstronny, elastyczny, nadzwyczaj intelektualnie rozwinięty. W szkole same "szóstki" a na dyskotece prawdziwy showman. Takich typów wogóle nie rozumiem... tak czy inaczej mają oni wielkie jaja.

czy to jest jakiś horoskop?

Może przydałoby się przytoczenie jeszcze relacji katolik/innowierca/ateista? Bo innowierców również jest sporo na tym forum...

(Innowierca to osoba wyznająca inną religię, nurt lub ideologię niż chrześcijaństwo)

Ateizm to też ideologia.

Właściwie to zastanawiam się w jakich środowiskach możemy mówić o relacjach. Bo czy to aż tak ludzi interesuje kto w co wierzy? A jeśli tak, to albo jest to oparte o jakieś steretypy (na zasadzie powód się znajdzie jak sie kogoś nie lubi), albo są to relacje oparte o przyjaźń, dyskusje, chęć poorozumienia, lub udowodnienia komuś jego błędów.

Z jednej strony mamy ekomenizm, ale gdzie on funkcjonuje na zasadzie spotkajmy się i pomódlmy? We wspólnotach, na wyjazdach międzynarodowych? Ktoś zna jakieś inicjatywy w ramach parafii ekumeniczne? Coś na kształt tydzień prawosławny?

Tak ja widze tutaj różne poziomy, od obojętności, do wrogości/przyjaźni czyli jakiegoś zaangażowania. Tak wrogość jak poowyżej oparta o stereotypy i niechęć wrodzoną, lub oparta na bardziej ambitnym oglądzie sprawy.

Miałem na myśli relacje tylko pomiędzy chrześcijanami i ateistami.

Chyba musieli by byc psychiczni.
Ja prawie płakałem, ale z powodu bezsilności, bo nie mogłem znaleźć w całym dużym mieście jednego otwartego sklepu.
Ale w końcu znalazłem !
Spełniły się wtedy słowa P. Jezusa - szukajcie a znajdziecie.
Ale kosztowało mnie to nerwów i paliwa...

Ja sam doświadczylem wrogości nie opartej na stereotypach, więc to nie jest do końca tak, jak piszesz Wiście...

...ja powiem tak...

Te wszystkie religie, odłamy ideologiczne itd itp świadczą po prostu o tym samym - człowiek jest istotą nadzwyczaj tajemniczą, a ponieważ my sami nie możemy zrozumieć tej tajemnicy, tworzymy odizolowane (i sztucznie powiązane) systemy apologetyczne, każdy na swoją rękę.

Zasadniczo każdy z nas wie, że ma naturę i transcendentną (u mnie oznacza to samoistną) i jednocześnie immanentną (co oznacza zależną). Jakoś nie potrafimy żyć zgodnie z Prawem Natury, w zgodzie z Tym, Którego ukazuje nam całokształt rzeczywistości. Nie potrafimy za chiny ludowe przyjąć postawy Jezusa z Nazaretu, a przecież to właśnie On jest wypełnieniem Prawa Naturalnego człowieka. On jest po prostu idealnym człowiekiem - bierzmy z niego przykład. Jak to zrobić? To takie proste... wyjść do ludzi, śmiać się z nimi, płakać z nimi, zachwycić się nad polnym kwiatkiem, mieć oczy cały czas wpatrzone z ufnością w nieboskłon... no tak - dziś mamy religie i ideologie, a więc trudno nam o Prawdę.
Dlatego nawet nie chcemy jej przyjąć. Bo nie potrafimy być jak Jezus.

Jedna rzecz mnie wkurza - mieszkam w akademiku z wotanistą, czyli z człowiekiem wyznającym wiarę w mitologicznego Wotana (Odyna). Człowiek ten sądzi, iż Wotan jest antykatolicki. Jak bóg może być "antyideologiczny", skoro ideologia jest stworzona przez człowieka? A zaprawdę - katolicyzm wart jest tyle, ile ezoteryka i wiara w eony wyemanowane z jakiegoś bóstwa. Istnienie Maryi, aniołów i tych innych głupot jest przedmiotem wiary, a nie poznania sensualnego czy naukowego.

Jezus miał wiarę zarówno sensualną, jak i racjonalną. Dlatego mógł sobie pozwolić na osobisty kontakt z Prawdą. Mógł, ponieważ najpierw ją odkrył.

gdzie tu żyjesz?
na wenus?
czy może nie umiesz rozróżniać jak ci ktoś kit wciska i wierzysz we wszystko co inni mówią?

Sareneth a na czym była oparta ta worgość, jeśli mogę wiedzieć?

pisze przecież że na stereotypach, nie?

z przodu jeden a z tyłu dwa, żeby się nie przewróciła.

Idioto nie, jak przeczytasz co napisał to zobaczysz:


Jakbyś zresztą prześledził rozmowe to byś zauważył o co chodzi.