Witajcie!

Dobrze, że tu trafiłam. To forum jest bardzo dobrze dopracowane. Gratuluję Autorom i moderatorom

A teraz do rzeczy. Jak zdążyłam zauważyć - wypowiadają się tutaj zarówno wierzący, jak i ateiści. Mnóstwo tutaj sensów wierzących, jednak żaden ateista nie pochwalił się swoją wiarą, a wyłącznie skupiał się na krytyce.

Chętnie poznam sposób na życie ateistów. Śmiało! Ten temat jest dla Was.

Witamy :)


Ateista wiarą w sensie religijnym raczej nie może się pochwalić. W innym już tak. Miłość, czy nawet zaufanie moim zdaniem jest wiarą, ale już nie w sensie religijnym. Jeśli nie chodzi o wiarę religijną to mogę powiedzieć że każdy w coś wierzy, nawet w we własne siły przykładowo :)

Co do sensu życia: moim sensem życia jest samo życie dlatego że jest.
Więcej może wyjaśnić filmik w moim podpisie.

Dokładnie, sensem życia jest samo życie... I przekazanie tego życia innym.

Jak dla mnie jest to bardzo rozsądne podejście do życia. W sumie bardzo zbliżone do mojego. Ale czy istnieje dla Was najwyższe dobro? Jakaś "idea przewodnia". Już wiem, że dla Was podstawą jest przekazywanie życia innym. To wspaniale. Ale wszyscy rodzimy się w społeczeństwie i to społeczeństwo od nas wymaga dojrzałości.

Czym jest wobec tego dla Was dojrzałość?
Kiedy możemy powiedzieć o człowieku że jest dojrzały, nie omijając żadnej z dziedzin życia?

Trzebaby było przyjąć jakieś kryteria dojrzałości, aby móc dyskutować na ten temat. Dojrzałość względem społeczeństwa to dla mnei nic innego jak umiejętność funkcjonowania w nim.

Co do samego tematu czyli sens życia. Chyba ateizm pozwala każdemu indywidualnie sobie taki sens ukształtować. Sam sobie być sterem, zeglarzem i okrętem to dużo. Ja próbuje znaleźc ten sens we własnym rozwoju intelektualnym, w zdobywaniu wiedzy i jak narazie muszę przyznać idzie mi średnio. Ateizm nie jest prostą drogą, nic nie kształtuje mi ścieżki, muszę sam wyznaczyć swoje cele. Chciałbym być jakoś zapamiętany, coś po sobie zostawić, myślę, że wtedy nawet gdy obrócę się w nicość, będę mógł żyć w umysłach ludzkich jako idea.

Jeszcze może dodam, prosze o nie myślenie typu "Już wiem, że dla Was podstawą jest przekazywanie życia innym. " Nas nie ma, nas nic nie łączy, każdy jest inny, każdy ateista kieruje się czymś innym, ateizm to nie religia, czy sposób życia, a całkowity jej brak

Angella. Powiem bardzo krótko

Jak to dobrze wyraził Atei, naszym sensem życia jest samo życie. Nie potrzebujemy do szczęścia nikogo za plecami, ani obietnicy życia wiecznego.
Reszta? No jesteśmy normalnymi ludźmi, gdybym teraz powiedział niektórym kolegom, że jestem ateistą, to by dopiero się zdziwili
Dlatego nieco dziwnie się czuję, gdy ktoś nawiązując do ateizmu zadaje takie pytania jak o wiek dojrzałości, co wydaje mi się, iż nie jest uwarunkowane przez wiarę

Super.

A jakie macie podejście do dorobku kulturowego? O ile dobrze zrozumiałam, każdy z ateistów kieruje się czymś innym i sam wyznacza sobie cel. Całkiem fajnie. Tylko że wyznaczając sobie cel tak naprawdę korzysta z przyjętych ogólnie szablonów, które mają swoje źródło w mocno zakorzenionej kulturze. Czy ateista może ignorować kulturę, w której się urodził? Czy powinien raczej z nią współbrzmieć?

Zawsze mi się wydawało, że ludzie, którzy w Boga nie wierzą, pochodzą z jakiejś odległej planety o nazwie Ziemia. Autentycznie. No bo tutaj na tym świecie są miliony światów ukrytych w milionach światów. Trudno dostrzec jakąś jedną linię rozwoju. Ateiści być może bardziej są Ziemianami niż ateistami. Reszta zawsze chce być "kimś więcej", ateiści tymczasem są po prostu sobą. Wierzą, że ich kod genetyczny jest zgodny z wolą Ziemi. No wiecie - z ogólną harmonią na świecie. Mają swoją komórkę, żyją każdą minutą i cieszą się każdą chwilą.

Wytłumaczcie mi więc, czy nie jesteście przypadkiem mądrzejsi niż tylu ludzi zawracających sobie głowę Bogiem?

Nie można mówić o ateistycznym sensie istnienia. Ateiści nie mają żadnego sensu. Dlatego są tacy szarzy i nudni. Wciąż narzekają na życie i właśnie dlatego nie potrafią się nim cieszyć, bo nie widzą Jego Autora. Taki ich los z wyboru...

Wszystko zależy od człowieka.
Jeżeli ma charakter przemądrzałego du*ka, to niezależnie od poglądów, będzie uważał je za jedyną i słuszną prawdę.
Nie uważam się za mądrzejszego. Znalazłem szczęście nie przejmując się śmiercią i bogiem, a ktoś inny odnalazł je po przeciwnej stronie.
No i teraz pytanie: Czy byłby mądry porzucając te szczęście, bo ktoś o odmiennych poglądach zaczął mu wywracać życie do góry nogami?
Uważam, że nie

A tutaj widzimy przykład drugiego zdania w moim poprzednim poście

Wg twojego postu wszyscy ateiści to szaleńcy w depresji na skraju samobójstwa. No cóż gratuluje własnego zdania.

Altamis, bardzo Cię proszę, nie wypowiadaj się tam, gdzie nie Twoje miejsce. Może czasem warto przyjąć postawę słuchającego (albo czytającego)... założę się, że nic nie wiesz o ateistach. No bo jakże... pewnie urodziłaś się z wiarą katolicką w główce, prawda?

Przestań... akurat ja nie "katolikuje", tylko odnalazłam Pana. I życzę Ci tego samego. Tylko Jezus może wypełnić pustą duszę. Ja się o tym przekonałam.

Więdz bądź kulturalna Nie wrzucaj wszystkiego do jednego wora i nie obrażaj ludzi którzy myślą inaczej. Krytykuj konstruktywnie