A wyrokowanie przez Alus co do mojej osoby jest zgodne z jakim prawem i po co ?
Proponuje by Alus przeczytała dokładnie moje posty i wyciągnęła jeszcze raz swoje wnioski wnioski - o czym pisałam.
Ty chwat też spróbuj się z nimi zapoznać.

Ani Bóg, ani wiara nie są sprawcami depresji, ale ani Bóg, ani wiara nie stanowią pancerza zabezpieczającego w 100% przed depresją.
Depresja, podobnie jak wszystkie inne choroby od wieków trawiły ludzi, bo taka jest przypadłość tego ziemskiego świata.....od wieków pada niezmienne pytanie "dlaczego?" i od wieków ludzie wiedzą, że doczesność to "biedna ziemia, łez dolina".

Każdy temat można sprowadzić do absurdu. Zwłaszcza, gdy rzuca się oskarżenia na osoby (rozmówców) i społeczności (Kościół). A nawet na budynki (kościół) - to już szczyt absurdu.

Tylko WYBRAŃCY BOGA wiedzą, co to jest PRAWDZIWA WIARA. Co to znaczy "prawdziwa wiara"? Czy nie jest to sugestia, że MOJA jest prawdziwa, a TWOJA jest FAŁSZYWA? Komuż Jezus dał prawo osądzania, jaka religia jest prawdziwa, a jaka nie? Prorokom i megalomanom?

Mam nadzieję, że mylę się w swoim odbiorze dyskusji.

Bo tak na prawdę, ważna jest GŁĘBOKA WIARA. Wiara, w której BÓG jest na pierwszym miejscu i całe życie jest podporządkowane samemu BOGU. Ale czy totalne postępowanie zgodne z WOLĄ BOŻĄ uwalnia od depresji? Czy czynniki zewnętrzne nie mogą do niej prowadzić? Czy ogrom zła z którym się stykamy, nie wspominając o przejawach nienawiści którymi epatują media, nie może doprowadzić do depresji spowodowanej bezsilną wściekłością na otaczające zło? Czy idealne postępowanie (jeśli możliwe) jest jak klapki na oczach?

I jeszcze jedno: Czy modlitwa Jezusa w Ogrójcu nie miała cech depresji? Oczywiście depresji Jego wyłącznie ludzkiej natury.

http://gosc.pl/doc/2186844.Depresja-to-choroba

Redaktorka też zapewne zbierze cięgi.....

Tak, ważna i uzdrawiająca jest dla mnie wiara, w której "rzeczywistość Boża" nie znajduje sie tylko na zewnątrz mnie, i ja ją raz na jakiś czas odwiedzam, ale taka, w której przenika ona w głąb mojej istoty, tak że ja sama staję się mieszkaniem, czy "światynią" dla Boga .. Dopiero głęboka wiara jednoczy moja duszę z Bogiem i Jego rzeczywistością.

Gdy chorowałam na depresję, odbierałam ból tego oddalenia od niej, ból tego duchowego osamotnienia czy "osierocenia" tak wyraźnie i dotkliwie, ze był on prawie nie do wytrzymania. Właściwie dopiero depresja uświadomiła mi to osierocenie i pozwoliła zrozumieć, na co już od lat cierpię.

a ja jestem wierzącym człowiekiem

I tu się pięknie tobą zgadzam.

Pewnie tak.


Tak, zgadza się.

Uważam, że Bóg oczekuje od nas BUDOWANIA Kościoła.

Gdy jesteś smutny, wiedz, że tak nie musi być. Depresja jest następstwem tego, że czujesz się
pozbawiony czegoś, czego chcesz, a czego nie masz. Przypomnij sobie, że jako dziecko Boga nie jesteś niczego pozbawiony, chyba że za sprawą swoich własnych decyzji, a następnie podejmij inną decyzję.

Osoba , której depresja trwa już długo wymaga pomocy w zmianie przekonań ,że nie musi czuć się pozbawiona tego czego pragnie. Potrzeba jednak aby uzmysłowić sobie jakiego rodzaju to jest brak po to aby modlić się oto również dla innych tego potrzebujących. Z doświadczenia wiem ,że tylko taka postawa pozwala uzyskać odpowiedni rezultat. Dla ego wszelkie działania mają różne stopnie trudności. Dla ducha wszystko jest tylko zmianą myśli i wiary na dany temat. Gdy przypisujemy czemuś większą trudność to nie uznajemy tego co jest przyczyną tego czyli nadanu wiekszego znaczenia temu co jest tym samym.

Znam osobiście człowieka głęboko wierzącego, od lat we wspólnocie, wychowany w rodzinie głęboko wierzącej, sam z żoną także gorliwą katoliczką tworzą zgodną wierząca rodzinę i tenże głęboko wierzący katolik od lat nie może uporać się z dwubiegunową depresją.

Mam wrażenie, że czasem bycie "za bardzo" katolikiem, czy za bardzo kimkolwiek konkretnym na tym świecie, może osłabić tą czysto duchową wiarę w Boga, przesłonić nam Jego czystą obecność w nas samych, stłumić jej odczuwanie, i tym samym oddalić nas od Niego .. A na to, przypuszczam, że przede wszystkim na to, choć często nieświadomie, reagujemy depresją.

Wrażenie to odczucie subiektywne, często niewiele mające wspólnego z rzeczywistością.
Depresja nie ma jedynie podłoża psychicznego i duchowego.

Czy można "za bardzo" kochać Boga? I ludzi? A to wszak kwintesencja katolicyzmu.

Będziesz miłował Pana Boga swego,
z całego serca swego,
z całej duszy swojej,
i ze wszystkich sił swoich,
a bliźniego swego jak siebie samego.

Miłować samego siebie i nie być przy tym egoistą, to sztuka. Trudna sztuka. Dążenie do perfekcji, niestety, może być przyczyną depresji. A to dlatego, że zapomina się w tym momencie o tym, że Bóg kocha nas bezgranicznie.

Wybacz ale to tak, jakby stwierdzić, że cukrzyca jest następstwem niejedzenia warzyw.

Depresja to choroba, którą czasem coś może wywołać ale często też nie ma żadnych zewnętrznych przyczyn, ponieważ wynika z niedoboru odpowiednich neuroprzekaźników (głównie serotoniny).