Zapytam, kto to jest Wusumatanagoranga, oczywiście. I jak się go czci. Ale dopóki o nim nie usłyszałem, nie wiedziałem...

No ale dopóki o nim nie usłyszałeś i nie wiedziałeś, to wierzyłeś w niego czy nie?

Nie mam pojęcia.

A jeśli dodam, że na 100% jest to nieznany Ci wcześniej bóg, który nie ma niemal nic wspólnego z tymi bogami, których znasz (w sumie coś wspólnego musi być, bo twory zaliczające się do zbioru bogów jakieś cechy wspólne muszą mieć, inaczej nie tworzyliby zbioru bogów).

Nie wiedziałem. I, jak mówiłem, technicznie masz rację: niewiedza o bogu pociąga za sobą brak wiary w boga. Ale nie niewiarę w takim sensie, w jakim praktykują ją tzw. wojujący ateiści.

Equuleuss, mało prawdopodobne, żeby on był chrześcijaninem. Gdyby nie wtrącał co jakiś czas tego Boga (czort zresztą wie, po co mu On), powiedziałbym, że to buddysta, w każdym razie ktoś, kto buddyzmu liznął nawet sporo, ale raczej tylko z wierzchu.

PEŁNA ZGODA. Brak wiary, ale nie niewiarę. Bo brak wiary to nie to samo co niewiara!

Super. Jak znajdujesz babeczki?

Czy dziecko rodzi się ateistą? Myślę że nie, ponieważ ateizm jest pewnym wyborem, jako świadoma postawa. Dziecko przychodzi na świat z czystą kartą.

Dopiero potem, kiedy zaczyna dorastać, rozwija się jego świadomość, staje się pełniejsza, i wtedy jest w stanie wybrać swoją życiową drogę, czy to będzie wiara czy też ateizm.

Gdybyśmy zawitali na jakiejś planecie gdzie nikt nigdy nie miał żadnej koncepcji żadnego boga czy bóstwa, to czy moglibyśmy nazwać mieszkańców tej krainy ateistami? Nie sądzę, ponieważ wśród ich społeczności nie istnieje teizm, nie ma żadnej wiary w żadne bóstwa, a myślę że ateizm może istnieć tylko tam jako pojęcie, gdzie istnieje wiara.

Ponieważ ateizm jest jakby zaprzeczeniem wiary w jakiegokolwiek boga, więc bez koncepcji bóstwa nie może istnieć.

Jajko, jak nazywa się człowiek wyznajacy pogląd, że Boga nie ma?

W innym wątku zadałeś już to pytanie i tam też odpowiedziałem:
viewtopic.php?p=792625#p792625

Już.

Są to pytania ściśle matematyczne. Odpowiedzi na pierwsze z nich nie znalazły jeszcze nawet najtęższe umysły. Na drugie pytanie, o ile czegoś nie kręcę, odpowiedź istnieje, ale podanie jej jest niemożliwe.

Napisałeś:







Wygląda więc na to, że uważasz, iż poznanie pochodzi z wnętrza człowieka, i to w swoim wnętrzu człowiek powinien szukać odpowiedzi na pytania, gdyż odpowiedź na każde pytanie tam się znajduje.

Świetnie zatem, podałem Ci dwa pytania, na przykładzie których możesz zweryfikować te zdolności. Jeśli nie umiesz, to tym samym zadajesz kłam własnym słowom. Jak na razie wygląda na to, że nie umiesz nawet tych pytań zrozumieć. http://pl.wikipedia.org/wiki/Problem_NP - tutaj masz niezbędną teorię do pierwszego z tych pytań.

Przypisywanie sobie samemu atrybutu wszechwiedzy i nieomylności jest moim zdaniem nieuprawnione - wszechwiedzący jest tylko Bóg. Tylko i wyłącznie. Człowiek zaś z natury rzeczy jest omylny, gdyż rodząc się nie zna rzeczywistości. Nie wiem, jak może z człowieka wybijać źródło wszelkiego poznania - może za małym wyjątkiem - poznania rozumowego, które jednak jest z natury rzeczy ograniczone. I jest procesem dochodzenia do coraz szerszej wiedzy, nie zaś odkrywaniem wiedzy którą już się od dawna posiadało.

Stoję na stanowisku, że do poznania człowiek ma do dyspozycji fides et ratio -> rozum i wiarę, przy czym rozum domaga się argumentów innych aniżeli Twoje "wiem, bo wiem" i "wiem, bo istnieję", natomiast wiara - autorytetu, któremu można zawierzyć. Autorytetem tym może być np. inny człowiek, który objawia jakąś wiedzę (np. nauczyciel uczniom w szkole) - ale również, a może przede wszystkim, Bóg, i wtedy jest mowa o Objawieniu przez duże "O" - a zatem Pismo Święte (chociaż to ostatnie to już kwestia bardzo konkretnej religii). W żadnym razie natomiast autorytetem do wiary nie może być sam człowiek, który chce poznawać. Ty natomiast zdajesz się uznawać za najwyższą formę poznania zawierzanie sobie samemu.

Wybacz, ale powyższego nie potrafię skomentować inaczej, jak tylko "piramidalna pycha".

Jeśli źle Cię zrozumiałem, jeśli nie tak głosisz, jak wyżej napisałem - prostuj. Napisz proszę w takim wypadku również, na czym wg. Ciebie polega ludzie poznanie?





Otóż "mistycyzm" jest to, wg. słownika Bralczyka, prąd religijno-filozoficzny uznający możliwość pozazmysłowego, bezpośredniego kontaktu z Bogiem. Ja bym po prawdzie rozszerzył tę definicję na jakiekolwiek byty nadprzyrodzone. Ale z tego co piszesz (popraw mnie, jeśli źle rozumiem), Ty uznajesz mistyczny kontakt... sam ze sobą. Jeśli jest inaczej, napisz proszę, jak Ty rozumiesz, definiujesz słowa: "mistyk, mistycyzm, mistyka, Absolut, Bóg".



To oznacza, że nie jesteś mistykiem chrześcijańskim, a przynajmniej nie katolickim - Kościół katolicki potępia pogląd o równości wszystkich religii. Jednak piszesz od czasu do czasu o Bogu, o niebie, w którym jest miłość, o Jezusie. Oba powyższe fakty plus twierdzenia o tym, że poznanie wychodzi z wnętrza człowieka (które przypominają teorie, jakoby człowiek miał potencjał do samoprzebóstwienia) - zapachniało mi New Age'm. Zechciej proszę odpowiedzieć więc na pytanie, czy istotnie identyfikujesz się ze wspomnianym nurtem? Chciałbym po prostu dociec, z kim mam do czynienia.

Post mocno przeedytowany.

Wróć. Chwila, moment.

Przeczytałem dokładniej Twoje następne posty.

A jednak, piszesz o skupieniu na Bogu, nie na sobie. Piszesz, że to Bóg prowadzi człowieka. Nie wiem, jak to się ma do Twoich wcześniejszych postów, w których pisałeś, że pewność wiedzy wynika z twojego istnienia, oraz że mistyka to jest bycie w pełni sobą.

Rozszerzę zatem pytanie, zadane w poprzednim poście - czy Twoja wiedza, której jesteś tak pewien, że każdemu, kto się z Tobą nie zgadza zarzucasz poddawanie się własnym iluzjom, pochodzi wg. Ciebie z Twojego wnętrza czy od Boga? Jeśli od Boga, to czy należy sądzić, że wszystko, co piszesz zostało Ci przekazane "z wysoka"? Również, czy mistyka polega na odnajdywaniu siebie, czy na nadprzyrodzonym kontakcie z Bogiem? Jeśli na tym drugim, to dlaczego polemizowałeś z tymi, którzy właśnie tak definiują mistykę? Jeśli na tym pierwszym, to dlaczego piszesz, żeby nie robić nic i pozwolić, żeby Bóg działał?

----

Uzasadniam słuszność (w mojej ocenie) pytań tyczących się Twojej osoby. Otóż, jak napisałem wyżej, uważam iż poznanie odbywa się za pomocą wiary i rozumu. Ale wiara wymaga autorytetu, natomiast UnioDivina jest tylko nickiem, anonimem w Internecie. Dlatego też próbuję zbadać, z kim mam do czynienia.

Nie czytałem poprzednich postów i pytań. Taka rozmowa nie ma sensu, bo każdy szuka okazji aby utrwalić swoje przekonania czyli rzeczy, których nie wie, a traktuje jak prawdziwe. (może jeden na jeden ktoś będzie chociaż przez chwile sobą) Temat można zamknąć. [...] Dziękuje za wasz wkład i możliwość spojrzenia w różnorodność zawikłania umysłów, ludzie tkwią we własnej wyobraźni święcie przekonani, że to ma jakikolwiek związek z rzeczywistością i utożsamiając to z Bogiem dodatkowo.

Pozdrawiam, mistyk.

Dlaczego nie czytałeś poprzednich postów i pytań?
To co powiedziałeś zastosuj do siebie - rzeczy których nie wie a traktuje jak prawdziwe. Przychodzisz nic nie mówiąc o sobie, nie mówiąc czy jesteś chrześcijaninem czy nie i objawiasz się na forum jako mistyk. Czego oczekiwałeś? Równie dobrze można napisać sobie - pozdrawiam, Bóg.