Nie ma żadnej duszy nieśmiertelnej ,nigdy nie było i nie ma dlatego w wyznaniu wiary jest wierzę w ciała zmartwychwstanie żywot wieczny amen, wszyscy ludzie którzy kiedykolwiek umarli oczekują w grobach na zmartwychwstanie ciała, a kto nie został pochowany dajmy na to jego ciało zostało doszczętnie zniszczone w wypadku zostanie odtworzony z pamięci absolutnej.
Wierzę w ciała zmartwychwstanie i potem żywot wieczny w takiej a nie innej kolejności a więc życie wieczne nastąpi dopiero po zmartwychwstaniu a nie następuje teraz po jakimś tak jak to się ludziom wydaje uwolnieniu się z ciała duszy po śmierci ciała. Duszy nieśmiertelnej nie ma i nigdy nie było .

Czy życie wieczne będzie oparte o struktury białkowe? Jakimi zmysłami będziemy dysponowali? Czym będziemy odbierali radości w Niebie, niedogodności w Piekle? Będzie jak Matrix?

"Mądrego i przyjemnie posłuchać " rzekł by zapewne Pawlak. Oczywiście gdyby żył.

Nie ma żadnego diabła ,to Bóg kusi do grzechu ale do niego nie namawia i nie nakłania dlatego z w modlitwie jest nie wódź nas na pokuszenie, Bóg niczego nie ukrywa sam kusi do grzechu diabła nie ma .

Czy rodzicom jest smutno, gdy dziecko trafia do kryminału?

Nie sądzę, aby Bóg podlegał emocjom. Nie sądzę, aby mógł cierpieć na sposób ludzki. A jednak na pewno nie cieszy się (znów antropomorfizacja) z tego, że dzieci błądzą. Oddalają się, odwracają plecami.
Dlatego modlę się codziennie, aby co, którzy odeszli, odchodzą, kiedyś wrócili do Jego Miłości oddzwaniając ją.

Jeśli diabeł jest, to przecież podobnie jako i my, dzieckiem Boga. Wszystko, co istnieje, jest Jego Dziełem. Wszystko co się odbywa , jest Jego Zamysłem. Musicie brać to pod uwagę, dopóki obstajecie przy wyobrażeniu Boga jako wszechmocnego i wszechwiedzącego. Ciastko istnieje, jesli nie jest zjedzone.
A tak całkiem serio - diabła ludzie wykoncypowali by klajstrować niedoskonałości Stworzenia.

Logiczne rozumując, próbując chociaż chyba każdy ma jasność, że Stwórca, nawet gdyby miał moc cieszyć się i martwić na ludzki sposób - nie miałby w tej kwestii żadnych powodów.
Ludzie są tacy, jakimi ich zaprojektował i wytworzył. Skoro nie są doskonali, oddalają się, plecami odwracają, to są tylko dwa wytłumaczenia : albo tak właśnie ma być wedle Jego Zamysłu, albo Dzieło nie jest doskonałe. Wóz albo przewóz.

Albo, albo wg małego Jasia.
Czy mały Jaś byłby szczęśliwy, gdyby jego dzieci były bezwolnymi robotami spełniającymi jego marzenia? Realizujące to, czego sam nie osiągnął? Może tak, skoro takie są horyzonty małego Jasia.

Bóg natomiast dał ludziom samodzielność. Ale i losowość. I "cieszy" Go nie tyle służbiste posłuszeństw, co dobrowolny wybór tego, co ustanowił jako dobro.
Jednak niezależnie od "zmartwień" nastąpi kiedyś "radość", albowiem zapowiedziane jest ostateczne zwycięstwo Boga.

Super, że myślisz podobnie. Skoro Bóg wyżej stawia naszą samodzielność niźli nasz dobrostan = wszystko dzieje się wedle Jego woli. Więc gdyby umiał, to by się cieszył.

Tylko tak na marginesie - cała nasza tzw. "grzeszność" to Jego ewolucyjny Dar dla nas, byśmy istnieli jako gatunek. Więc kolejny powód do radości.

Nie sądzę, aby były jakieś podstawy do takiego twierdzenia. Jest przeciwnie. Bóg zaprosił każdego człowieka do tego "dobrostanu". Na tym polega wolność. Każdy sam wybiera, czy chce doświadczyć tego "dobrostanu" czy przeciwnie, woli go uniknąć za wszelką cenę.

Ciekawe w jaki sposób doświadcza "bożego" dobrostanu gatunek, który wyginął, bo był nie dość grzeszny.
Bo nie potrafił skorzystać od ewolucyjnych darów bożych typu chciwość, rozwiązłość, kłamliwość, agresja.

Uważasz, że osoba kierująca się takimi skłonnościami dzisiaj, jest szczęśliwa. I czy ludzie w jej otoczeniu są szczęśliwi?

Słuszna konstatacja. Rzeczywiście przyczyną większości nieszczęść ludzkich jest dążenie innych ludzi (tych silniejszych) do specyficznie pojmowanego szczęścia. Najwięksi i najsławniejsi zbrodniarze, jak Adolf, Mao, Włodzimierz z Józefem, Che, Pol ... chcieli zapewnić szczęście ludzkości. Szczęście pojmowane na sposób Witusia.

A odkąd to szczęście jest celem bytowania? Żyjecie, moje drogie dzieci, w krainie poezji. Zazdrość bierze.

Co jest więc celem bytowania? Przedłużenie gatunku?