medieval_man->

Jasne, ale wygląda na to, że moje spostrzeżenie dotyczy jednak większości:
'Około połowa Polaków identyfikuje się – na poziomie ogólnych deklaracji – z nauką Kościoła, jednak identyfikacja ta bardziej zaznacza się w sferze wierzeń (dogmaty) niż w dziedzinie moralności (wartości i normy moralne) – twierdzi duchowny-socjolog.

Wyraźny rozdźwięk pomiędzy masowym uczestnictwem w praktykach religijnych, a sferą zachowań codziennych stanowi wysoki wskaźnik rozwodów, stosowania środków antykoncepcyjnych zabiegów przerywania ciąży, urodzeń dzieci pozamałżeńskich, a także stały wzrost zjawisk patologicznych, przestępstw kryminalnych, aktów nietolerancji i agresywnych fobii wobec wszelkich mniejszości (etnicznych, wyznaniowych, seksualnych itp.). W opinii ks. Mariańskiego, w większości przypadków nie tyle jest to definitywne odejście od Kościoła (przynajmniej deklaratywnie), ile jest to selektywność przekonań, odrzucenie pewnych dogmatów, indywidualizacja wiary, a przede wszystkim zanegowanie zasad katolickiej etyki rodzinnej.

- Jeżeli nawet większość Polaków wierzy w Boga, to równocześnie w kwestiach moralnych bardziej wierzy w siebie. Jest to katolicyzm nacechowany ambiwalencją i niezdecydowaniem. Religia traci wpływ na porządek (ład) moralny. Wiele wymagań etyki katolickiej uważa się za zbyt uciążliwe i stopniowo interpretuje się je coraz swobodniej. Niektórzy katolicy oceniają krytycznie tendencję, zauważalną w Kościele katolickim, do mnożenia zakazów i nakazów dotyczących postaw moralnych. Zwłaszcza w kwestiach dotyczących moralności osobistej należy – według nich – pozostawić więcej miejsca dla indywidualnego sumienia - zwraca uwagę lubelski badacz religijności.

Jak dodaje, zmniejsza się, a przynajmniej zmienia się, poczucie winy i grzechu w stosunku do nierespektowanych nakazów Kościoła; w polskim katolicyzmie szerzy się permisywizm (ludzkie wybory moralne) i relatywizm moralny.'
http://wiadomosci.onet.pl/kraj/jaki-jes ... omosc.html

No fakt... i w ten sposób wraca stary temat o tym czy do katolików należy zaliczać wszystkich ochrzczonych w KK czy tylko tych utożsamiających się z nauczaniem KK w pełni.
Ale nie podejmuję się dokonywać w tym zakresie rozstrzygnięć.

Jest druga strona medalu. Znana z psychologii prawda o różnicy w zakresach tego, co wiemy, co uznajemy, co realizujemy.

medieval_man->

Fakt ochrzczenia nic nam nie mówi o wierze danego człowieka, o tym kim ten człowiek jest, a tylko o decyzji jego rodziców (przynajmniej u nas tak to wygląda, bo dzieci się chrzci raczej w niemowlęctwie). Np. ja byłam ochrzczona, i nic katolickiego (jeśli można to tak ująć) z tego nie wynika, a i też znam przypadek w drugą stronę - osobę nieochrzczoną, która bardzo identyfikuje się z chrześcijaństwem. Jezus jest dla niego (bo to on) wielkim wzorem do naśladowania. Nie odmówiłabym mu uznania jego wiary pomimo braku chrztu, a w moim przypadku chrzest nic nie mówi o tym, kim jestem, w co wierzę i z czym ja się identyfikuję. Dlatego w tych kategoriach nigdy nie rozpatruję.
Natomiast ten dylemat kogo uznać a kogo nie, pojawia się tam gdzie człowiek sam twierdzi, że przynależy, ale też i sam poniekąd odrzuca to nauczanie Kościoła i świadomie i z premedytacją postępuje całkiem odwrotnie. I tutaj też uważam, że nie da się rozstrzygnąć. Moje podejście jest tylko moim - to subiektywne. Inni mogą postrzegać to zupełnie inaczej.


Nie musimy realizować wszystkiego co uznajemy. Z całej szerokiej palety tego co popieram (tak w ogóle), mnie osobiście przypasowuje kilka rzeczy. Poza tym do tego bym skorzystała z jakiejś możliwości, musi też być odpowiednia okazja, która może ale nie musi przydarzyć mi się w życiu. A nawet jak już się przytrafi, to jeszcze muszę mieć na to, wtedy czy w ogóle, ochotę. Popierać coś nie znaczy zawsze korzystać, wszystko realizować.
A i w drugą stronę, to że ktoś czegoś sam nie realizuje, nie znaczy żyje zgodnie z nauczaniem Kościoła. Np. osoba aktywnie popierająca prawo do aborcji, nigdy sama takowej dokonać nie musi. Ale czy z punktu widzenia Kościoła jest to wystarczające?
A i kolejna rzecz to to, iż praktykowanie czegoś, co pokrywa się z danym nauczaniem, nie oznacza wcale naszego oddania temu nauczaniu. Można robić to z zupełnie innych powodów i mogą stać za tym zupełnie inne argumenty (a tych, które np. głosi Kościół możemy wcale nie uznawać).
Różnie to z tym wszystkim bywa.

Chrzest sam w sobie nie czyni nikogo katolikiem (no może tylko od strony formalnej) - ważne jest to, co ta osoba sobą prezentuje, jakie ma podejście i co robi w ramach nauk Kościoła.

Dosyc ciekawa wypowiedz, strona formalna i nieformalna w religii. Sprecyzuj o co chodzi. Mialbym kilka pytan.

Jeśli wierzysz, albo nie wierzysz przeczytaj XIII-wieczny manuskrypt "Oera Linda Boek"; tłumaczenie dostępne na stronie: www.aniart.za.pl

Jestem chrześcijanką metodystką.

Jestem chrześcijanką, a wybrałam katoliczką.

Jestem katolikiem i jestem z tego dumny.

Wierzę, że Jesteś,
wierzę bo Jestem.
Dziękuję że Jest tu tak wielu.
Jezu Jesteś moim Panem.
A ja ot taki w drodze chrześcijanin, katolik w przyniszczonej kapocie;
podziwiający jak pięknie i bogato Stworzyłeś.
Jesteśmy.

Nie "wierza", wiedza, ze w nic nie wierza!

Ja jestem Chrześcijaninem.

Wybrałe "Inne"

Moim zdaniem wiara to nie jest przynależność do jakiejs grupy spolecznej, badz trzymanie sie jakis okreslonych regol. wiara to dla mnie wewnetrzna sila, ktora tlumaczy mi dlaczego ten swiat wyglada tak a nie inaczej i daje mi powod do wstawania kazdego dnia z lozka

Masz na mysli dzisiejszy Egipt? Wspolczuje.

Właśnie wróciłam z Indii i zauważyłem, że nie ma Hinduizmu. A z tej strony Katoliczka