Dlatego wierzę w Latającego Potwora Spaghetti.



Johnny patrzy na to, co dzieje się u niego na podwórku i uogólnia to na cały wszechświat. Bo wszystko ginie, umiera, ale najpierw się rodzi lub powstaje, znaczy że wszechświat też musiał powstać. Ta dam, mamy dowód! A jak się nie zgadzasz to przedstaw dowód że jest inaczej.

Idąc podobnym tropem, można udowodnić istnienie Boga w sposób absolutnie pewny. Jest raczej powszechna zgoda co do tego, że samoistne powstanie najprostszych ZNANYCH struktur replikujących się jest praktycznie niemożliwe. To jest 100 % dowód.
A to, że życie mogło powstać z jeszcze prostszych struktur, to jest nieważne. Dopóki takich nie odkryjemy, można uznać, że mamy absolutny dowód istnienia Boga.

Wówczas naturalne staje się pytanie: kto zaplanował i stworzył Twórcę i Planistę?

Stwórcę, bo chodzi o stworzenie z niczego. Poruszamy się już w obszarze wiary i gdybologii. Ja zapytam na 'dzień dobry' po otrzymaniu wyroku. Mam nadzieję, że osobowość nie zmieni mi się w oka mgnieniu, zawsze byłam ciekawska i Bóg to chyba szanuje. Potem-jako niebiańska matrona będę już bardzo wyważona i nikomu nie skoczę ani do oczu ani nie dam po łapach. Zresztą straszę tylko tych, których lubię.

Rzeczywiście, "S" mi umknęło. Cała wiara to jest gdybylogia stosowana. Ale dlaczego odrzucać możliwość że Wszechświat istnieje od zawsze?

Sądzę, że nie może być inaczej. Pytanie o początek Wszechświata to jak pytanie o początek kuli.

Zatem trzeba je przeformułować.

Ja odczuwam obecność Boga jak grzeszę i ponoszę za to karę albo jak nie grzeszę, robię dobre uczynki i dostaję za to nagrodę. Dostrzegam niewidzialną sprawiedliwość Bożą co do mnie, choć nie wszystko wydaje mi się sprawiedliwe na tym świecie.

przy grzeszeniu to raczej "czujesz" obecnosc szatana a nie Boga. Bog do grzechow nie namawia.

Szczęściarz.

Ja od zawsze byłam wychowywana w wierze chrześcijańskiej, jako katolik. Ale jakoś nie przykładałam nigdy do tego znaczenia, jako dziecko, robiłam po prostu to co mi kazano - chodziłam do kościoła, prowadziłam ładnie zeszyt do religii itd. W pewnym momencie zaczęło mi przeszkadzać to, że Kościół mówi wszystkim co mają robić, jak się zachowywać, że biorą od ludzi tyle pieniędzy, choć jakby nie patrzeć mają ich dość dużo, no i że krytykują, nie akceptują homoseksualistów, inne wyznania, czy ludzi, którzy mają inne poglądy, czy inaczej wyglądają (np. metalowcy). Kościół oczywiście kojarzyłam z Bogiem, więc chciałam się od Boga odsunąć, krytykować Go, tak jak Kościół. Jednak choć starałam się odsunąć od siebie Boga, wmawiać sobie, że w Niego nie wierzę, to nie mogłam się i tak nigdy pozbyć wrażenia, że Bóg ciągle przy mnie jest. Nie wiem jak mam to opisać, ale po prostu Go przy sobie czułam, mimo, że odrzucałam od siebie te myśli. Jednak.. w pewnym czasie zaczęłam szukać swojej drogi, analizować wiele rzeczy w moim życiu , i doszłam do wniosku, że to wszystko co się wydarzyło, to dzięki Niemu. Na dodatek zrozumiałam, że nigdy nie przestałam w Niego wierzyć, choć tego próbowałam, próbowałam się Go wyprzeć. Zawsze, gdy potrzebowałam pomocy, Bóg mi pomógł, zawsze, gdy prosiłam by mnie wysłuchał - wysłuchał mnie. Postawił na mojej drodze także osobę bardzo mi bliską, mojego chłopaka, który także odegrał wielką rolę w mojej duchowej wędrówce, w moim zbliżeniu, poszukiwaniu Boga. I wiem, że nie jest to przypadek. Zrozumiałam wiele rzeczy, i teraz wiem, że Bóg istnieje, nigdy się Go nie wyprę, i zawsze będę w Niego wierzyć. Pomógł mi naprawdę w wielu aspektach mego życia, i dzięki Niemu jestem teraz tym kim jestem. Ponadto, tak samo, jak ktoś wcześniej już pisał (White Black chyba), gdy odnalazłam Boga naprawdę, to poczułam się o wiele szczęśliwszym człowiekiem, niż byłam wcześniej. I jestem dumna z tego, że w Niego wierzę. A jeśli chodzi o jego istnienie - to także jestem pewna tego na 100%, i mogłabym sobie dać za to uciąć rękę:).
Jedyne czego nie trawię do tej pory to Kościoła - moje poglądy na jego temat się nie zmieniły. I wiem, że nie jest tak, że by być wierzącym człowiekiem trzeba chodzić do Kościoła, i robić tak jak mówią księża zza ambony.
Bóg tak naprawdę naucza nas, byśmy kochali i szanowali siebie nawzajem, pomagali innym, i postępowali zgodnie z tym co mówi, zgodnie z miłością, bo On sam jest tą miłością:).

Pozdrawiam serdecznie.

Nie ma czego odrzucać, oczywiście można użyć takiego stwierdzenia, że „Wszechświat” istniał od zawsze , natomiast Świat a właściwie należałoby użyć tu liczby mnogiej, czyli poszczególne Światy miały swoje początki. Nasz lokalny Świat miał swój początek w Wielkim Wybuchu poprzedzonym Wybuchem Inflacyjnym.
Wszechświat jest tym wszystkim co istnieje, czyli składa się z tzw. Multi - Światów w którym poszczególne Światy są jego maleńkimi cząstkami.
Byłoby co najmniej dziwne gdyby Nieskończonemu Bogu przypisywać tylko jeden świat, który w dodatku miałby swój początek oraz bądź co bądź skończone wymiary.

Podzielam powyższą opinię w 100%.

mnie np. zastanawia czemu mówi się że Bóg stworzył świat "z niczego"?
ja zakładam, że go stworzył z Siebie
ze swojej myśli, swoim Słowem - a zatem z Siebie
i w pewnym sensie istniał od zawsze
w Nim, w Jego zamyśle, planach,

zakładam również, że i my istnieliśmy tam od zawsze ;D
jesteśmy jak gdyby przedłużeniem Jego istnienia,
tak jak dzieci są przedłużeniem istnienia rodziców i byli już wcześniej w ich genach

Bardzo ładnie napisane, Nell.

Bóg, to Coś,to czysta energia

Latającego Potwora Spaghetti.

kogo uzdrowił latający makaron

bo ja nie znam ale znam i sam byłem świadkiem nieraz jak Jezus uzdrowił mnie i innych ludzi
http://www.ultramontes.pl/rosarium.htm