A jeśli założyć, że Bóg jest energią, to znajdziemy Boga nawet w bryłce węgla...
Dla jednego jest tym, a dla drugiego tamtym, tylko pytanie co z tego wynika?

Tyle możesz właśnie powiedzieć na temat Boga, czyli: "Bo według mnie, to Bóg jest...".

Super.

To był żart Whisper. Po prostu zauważyłam, że ludzie za dużo myślą, nie wyłączając Ciebie. Mam nadzieję, że nie obrazisz się na takie dictum. Nie mam nic do koncepcji Boga pod warunkiem, że czyni ludzi szczęśliwszymi. Jeśli nie, jeśli dokłada im tylko nowych cierpień trzeba się z nią pożegnać. Uważam, że dobry człowiek to szczęśliwy człowiek.

Po prostu czesto widzę takie określenia na tymze forum, również w prasie katolickiej itp.
Pamiętam nawet taką pieśń (nie wiem czy nadal jest w obiegu): "Bóg jest miłością, zbawieniem duszy. I kocha bardzo nas, dzieci swe." (jest oczywiscie dalszy ciag).
Niemniej, chcąc byc logicznym, nie mozna mówić ani ze Bóg jest miłoscia ani myślą, ani energią itd., gdyż Bóg jest uznawany za byt i za osobę, a tamto wszystko to pojecia abstrakcyjne.
Gdyby ktos chciał podkreślic role boskiej miłosci, powinien powiedzieć na przykład " pełen miłosci".

Po to człowiek ma umysł i rozum aby myślał. A Bóg rzeczywiście chce aby jego dzieci były tylko szczęśliwe. Jest tylko jeden problem, nie mogą wybierać oszustwa zamiast prawdy. I nie mogą zastępować młlości zamiennikami które maja ją imitować.

Odnośnie Jezusa Jezus przez swoje zjednoczenie z Ojcem jest jednocześnie Bogiem;
(6) Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. (7) Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście. (8) Rzekł do Niego Filip: Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy. (9) Odpowiedział mu Jezus: Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca? (10) Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. (11) Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie - wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła. (12) Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca.
(Ew. Jana 14:6-12, Biblia Tysiąclecia)
Cofacie się w czasie aby znaleźć Boga i Jezusa a szukać można tylko w tej chwili , która jest teraz obecna.
Podobna jest bowiem do wieczności. Jezus mówił, że nie nadaje się do Królestwa niebieskiego ten kto ogląda się wstecz.
Jezus jako syn Boga stwarzał to czego ludzie potrzebowali. A jego uczniowie mają robić to samo. Jest to możliwe jednak tylko w Duchu Prawdy. w Duchu , który jest umysłem Boga i Syna i zna prawdę , która zaprzecza temu światu, będącemu przeciwieństwem życia, pełni, dostatku miłości i radości. A dlaczego? Ponieważ tu króluje na pierwszym miejscu ego. Takie utożsamienie się z ciałem ,które domaga się wszystkiego najpierw dla siebie. Przypatrzmy się Jezusowi On jako syn Boga i znający prawa miłości działa odwrotnie. W sytuacji gdy jest spragniony i siedzi przy studni czeka aż ktoś poda mu wodę.
"(4) Trzeba Mu było przejść przez Samarię. (5) Przybył więc do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar, w pobliżu pola, które /niegdyś/ dał Jakub synowi swemu, Józefowi. (6) Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. (7) Nadeszła /tam/ kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: Daj Mi pić! (8) Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności. (9) Na to rzekła do Niego Samarytanka: Jakżeż Ty będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się nawzajem. (10) Jezus odpowiedział jej na to: O, gdybyś znała dar Boży i /wiedziała/, kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić - prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej."
(Ew. Jana 4:4-10, Biblia Tysiąclecia)
Przecież mógłby sobie stworzyć wodę do picia to nie jest grzech, zwłaszcza, że jest bardzo spragniony. Ale nie robi tego, ponieważ w Królestwie NIebieskim to czego potrzebujemy dajemy najpierw innym.
Tak samo jest w sytuacji gdy pości. Będąc głodnym nie ulega pokusie aby stworzyć chleb z kamienia. Przezwycięża pokusę podstawowej potrzeby jaką jst chleb dla głodnego ponieważ uznaje za swoja podstawową potrzebę bycia w Jedności z Bogiem. Jego potrzeba bycia Z Bogiem jest na tyle na pierwszym miejscu, że nie można powiedzieć o rezygnacji z jedzenia. Bo Jezus utrzymuje tylko jedną myśl i jedną potrzebę być w jedności z Bogiem.
Jezus mówił o sobie ja jestem drogą i prawdą. To daltego, że my postępujemy i myślimy odwrotnie

Chcieć to sobie może, tyle że nie specjalnie mu wychodzi.

A jak mu nikt tej wody nieda, to co wtedy?

Z tego co pamiętam to twierdziłeś, że jak ktoś odczuwa emocje to nie może być doskonały, co dla mnie wydaje sie czymś mało prawdopodobnym, dlatego że emocje wyrażają nasze podejście do otaczającej nas rzeczywistości, to jeśli kogoś nienawidze, to moge to robić w sposób niedoskonały?

Bóg nie odczuwa ludzkich emocji bo jest Bogiem ,on jest jedną wielką emocją ,jest myślą nie myśli jest myślą itd .

Miałeś jakieś objawienie, czy tylko tak Ci się wydaje... wybacz, ale pytam z ciekawości skąd posiadacz takie rewelacje.
I mam nadzieję, że sam sobie na powyższym przykładzie odpowiesz... skąd ludzie biorą takie rewelacje o Bogu i Jego emanacjach.
Tym własnie jest Bóg, czyli zwykłym wymysłem, któremu możesz przypisać cokolwiek Ci się spodoba.

Przekonamy się po śmierci czy Bóg istnieje czy nie ,według mnie istnieje na 100% a Twoje zdanie mało mnie interesuje .

Co to za religia?

Skąd wiesz że Bóg na 100% istnieje?

cud dzieje się każdej niedzieli podczas eucharystii kiedy Bóg przemienia opłatek w ciało Jezusa Chrystusa ,katolicy czują wiarę na codzień i tyle chyba wystarczy żeby wiedzieć ,że Bóg istnieje na 100% ,poza tym Kościół jest fenomenem też ,że utrzymuje się tyle wieków ,Bóg nad tym wszystkim czuwa.

Z doskonałoscią jest tak jak z nieskończonoscią, są to koncepcje nieistniejace w praktyce. Jeszcze prostszym przykładem jest asymptota.
Nigdy się nie da stwierdzic, ze ktoś kocha lub nienawidzi w sposób doskonały, gdyż nie można wykluczyc, ze ktos inny robi to jeszcze lepiej (w sensie: doskonalej). Można byłoby co najwyzej mówic o stanie bliskim doskonałości.
Nie mówię juz o tym, że byłby problem z ustaleniem kryteriów doskonałości.

Notabene nie tylko katolicy "czują" obecność Boga codziennie, ale ludzie z innych wyznań typu: islamiści, buddyści, poganie etc. Jak i również radośni ateiści którym w życiu doskwiera niesamowite szczęście. Jedni mają szczęście inni pecha. Błogosławieni i przeklęci. Dla wierzących - błogosławieństwo, dla niewierzących po porostu szczęście.

Fajnie by było aby zmarli przychodzili i zdawali relacje ze spotkania z Bogiem. A nie przychodzą, więc z tym przekonaniem się bedzie problem.

Jest jeden konkrety argument, że coś jest nie halo: ogrom cierpienia na świecie. Aczkolwiek radość nie istniała bez cierpienia, a dobro bez zła. Gdyby nie byłoby zła, dobro w odbiorze człowieka już nie miałoby takiego przekazu. Tylko jeśli istnieje genialna istota, która to stworzyła to sadzę że mogłoby się obejść bez cierpienia. Albo cierpienie zostało stworzone dla konkretnego celu. Czyli to było w zamiarze. A to już podchodzi niestety pod sadyzm, czyli istotę która ma cechy dobre jak i złe. Nieciekawie.
Człowiek z natury chce być spełniony, szczęśliwy. I to jest dobre.

Jeśli sie wierzy ze szczęście lub pomyślnosc są dawane przez Boga (a nie wypracowane przez człowieka) to z pewnoscia mozna sie czuć jak na loterii. Wyciagnie sie dobry albo zły los. I pytanie; dlaczego tak mi przypadło? Wierzący odczuwają niepokój nawet gdy wyciagna szczęśliwy los. A im więcej nad tym rozmyślają, tym wiecej mają problemów.