Albo wierzący zawęzili znaczenia słowa "wiara" i definicja jest już nieaktualna. Język ewoluuje cały czas i ciężko oczekiwać żeby oficjalna definicja nadążała za powszechnym rozumieniem. Wierzyć zespołowi budującemu mój dom? Nie. Ja nie wierzę, że pan X jest osobą kompetentną. Oczekuję dowodu w postaci odpowiednich kwalifikacji, a także mile widziane jest zapoznanie mnie z poprzednimi projektami. Dopiero wtedy bazując na informacjach przeze mnie posiadanych mogę stwierdzić czy chcę panu X zlecić budowę. Zgodzę się, że nie mając 100% pewność nie jest to wiedza, jednak również nie jest to wiara. Mogę to nazwać zaufaniem; silnym przekonaniem itp.

Miały być finansowe..

I to państwo ma zapewnić czapkę i piwo po śmierci?




Ależ ma.



A czym to się różni od wiary?

Finansową korzyść ma otrzymać KLPS. Dalej ten zawiadamia Potwora i po śmierci otrzymujesz pakiet startowy.



Kto? Pamiętaj tylko, że "Bóg" nie jest odpowiedzią bo tak samo mogę powiedzieć "Boga nie ma" dlatego, że on sam nie udowodnił, że jest.



Tym, że słowo "wiara" jest coraz bardziej kojarzona z czymś czego zarówno skuteczności jak i istnienia nie da się udowodnić. W przypadku "zaufać" mówimy tylko o braku 100% pewności co do skuteczności.

Każdy.



Ludzie mogą kojarzyć wszystko ze wszystkim.

No to skoro każdy, to w jaki sposób? Jak udowodnić nieistnienia czegoś czego nikt nawet nie potrafi udowodnić?


Tylko to kojarzenie wszystkiego ze wszystkim kształtuje nasz język. Kiedyś "btw","brb" byłoby niezrozumiałe, a teraz się tego używa w mowie potocznej. Słowa zmieniają znaczenie i tyle.

Np. przez udowodnienie, że istnienie tego czegoś jest niemożliwe.



Więc nie można ich traktować tak, jakby nie zmieniały znaczenia.

Jak udowodnić, że istnienie czegoś nieistniejącego jest niemożliwe?


No i nie traktuję tych słów jakby nie zmieniały znaczenia. Kiedyś "wierzyć" faktycznie było mniej nacechowane religią jednak teraz jest inaczej.

<W tej chwili zmuszony jestem zakończyć tą rozmowę, najprawdopodobniej wrócę za kilka godzin>.

Np. przez wykazanie, że prawa fizyki "zakazują" istnienia czegoś o podanych cechach.

Tylko czy taka "wiara" uchroni cię przed rzeczywistym niebezpieczeństwem?
Kiedy zobaczysz pierwsze pęknięcie wzdłuż ściany nośnej, nadal będziesz wierzył, że jednak dom się nie zawali?

Oczywiście, że nie... zaczniesz zapobiegać nadchodzącemu nieszczęściu.
IMO brak "wiary" w kwalifikacje ekipy budowlanej, wpędziłby Cię, tak jak mówisz, w fobię.


Nie dlatego że nie mają potrzeby wiary medieval_man, ale dlatego, że coś wyklucza "tę" konkretną wiarę.
A tym czymś, jest nutka fałszu, która co raz to przeplata się przez wszystkie wyznania wiary.
Sprzeczności, brak logiki, i idiotyzmy wręcz, powodują że ta konkretna "wiara" w oczach ateisty staje się wręcz oszustwem i iluzją.


Dlatego tak nie jest. Każdy człowiek posługuje się takimi "schematami" jak wiara, ale nie oznacza to, że ma z tego tytułu zrezygnować z własnego myślenia i stać się całkowicie podatnym na zakłamania i fałsz.


Na podstawowym poziomie, a nie na jakimś tam.


Dlaczego tak uważasz, że byłoby to prostackie wyjaśnienie?

Też nie rozumiem czemu to by miało być prostackie. Religie właśnie po to wymyślono by "tłumaczyły" nieznane i pomogły pokonać lęk. Pomijam tu drugi cel istnienia religii, jakim jest dobrobyt kapłanów

A kwestię zła w świecie i kwestię sensu życia dopisało paru filozofów antycznych pewnie.



Drugi? Dopiero? Co tak dziś łaskawie oceniasz?

Tylko, że "zło" o którym wspominasz, a zapewne masz na myśli zło wcielone... również jest fikcyjne.
A zło które istnieje w rzeczywistości, jest absolutnie względne, i takie naturalne...
Takiego względnego zła które istnieje w rzeczywistości nie trzeba tłumaczyć istnieniem Boga, wystarczy że poznaliśmy świat i naszą rzeczywistość.

Co do sensu życia to puki co, rozumiemy go na zasadzie "ogniw łańcucha". Jedno ogniwo tłumaczy drugie. Bóg w żadnym razie nie tłumaczy sensu życia, ale przedstawia jedynie pewną koncepcję. Pamiętajmy o tym, że coś czego nie możemy udowodnić nie jest wyjaśnieniem, ale tylko koncepcją. Ta koncepcja jest równie "rzadka", jak każda inna... przykre, ale prawdziwe.

Błąd logiczny i nieznajomość definicji ateizmu.

Powtórzę: ateista nie zajmuje ani wiarą, ani nie-wiarą w Boga/boga.

Jeśli napisałbym, że katolik to ktoś kto wierzy w Zeusa, nazwałbyś mnie kłamcą, albo ignorantem w sprawach katolicyzmu, prawda?

W takim razie zaufaj mi: ateista lepiej wie, kim jest. Chrześcijanin może się w tych kwestiach mylić. Szczególnie, jeśli sam tworzy definicje na własny użytek. I to definicje, które nie maja wiele wspólnego z rzeczywistością.

Powtórzę: ateizm – odrzucenie teizmu lub pogląd bądź doktryna głosząca, że bogowie nie istnieją.

Jeśli odrzucam granie na skrzypcach, to wg Ciebie gram na nie-skrzypcach?

Jak można chcieć wyrugować coś, czego nie ma i nie będzie?

Ileż razy można powtarzać, że ateizm nie zajmuje się takimi kwestiami?

Cóż to za idee fixe z tą rzekomą wiarą w nie-istnienie boga?

Powtórzę, specjalnie dla Ciebie: jeśli odrzucam granie na skrzypcach, to NIE oznacza, że gram na nie-skrzypcach. Ja odrzucam granie na skrzypcach. Nie chcę, nie umiem, nie obchodzi mnie gra na skrzypcach. Grę na skrzypcach obchodzę szerokim łukiem. Jest dla mnie nieinteresująca z różnych względów.

Może na słoniach spróbuję (ponoć daje efekty w przypadku nauczania na poziomie szkoły podstawowej): jeśli nie jeżdżę na słoniach, to nie oznacza, że jeżdżę na nie-słoniach. Ja po prostu odrzucam jazdę na słoniach.

I w końcu ostateczna analogia: jeśli Ty odrzucasz wiarę w skrzaty polne, to nie oznacza, że wierzysz w nie-istnienie skrzatów polnych. Prawdopodobnie olewasz możliwość istnienia skrzatów polnych. Nie zajmujesz się szukaniem dowodów na ich nie-istnienie. Masz to gdzieś. Jest to dla Ciebie totalnie nieistotna kwestia.

Ale przecież jedno drugiemu nie przeczy. Człowiek obserwując istnienie zła "względnego i naturalnego" zadaje sobie pytanie o naturę zła, o zasady moralności. A w bardziej rozwiniętej wersji - o tę drugą rzecz, która dziwowała Kanta.



Ale ta koncepcja powstała właśnie po to, żeby - mówiąc językiem psychologii stosowanej - nadać życiu sens. Taki większy, głębszy sens, niż od posiłku po kibel, od siania do zbierania, od narodzin aż po grób.

Nie twierdzę, że do każdego koncepcja religijna przemawia. Ani nawet, że każdy czuje potrzebą szukania tego głębszego sensu. Ale wystarczająco dużo ludzi tak już ma.

---------------



Ze swojej strony bym to uzupełnił tak: "pogląd na poziomie pewności". Może to nie jest synonim wiary, ale jest to pewna cecha wspólna.