Jeśli będziesz grzeczna, to podpowiem, kiedy i w jaki sposób został namaszczony Jezus. To znaczy jak to opisuje Biblia. Jak zapewne się domyślasz, opis ten nie ma nic wspólnego z wypocinami Idącego.

Też tak myślę. Niemniej królów żydowskich ( Dawida, Saula) namaszczano przez wylanie oliwy na głowę.


Gdy Jezus przebywał w Betanii, w domu Szymona Trędowatego, 7 podeszła do Niego kobieta z alabastrowym flakonikiem drogiego olejku i wylała Mu olejek na głowę, gdy spoczywał przy stole. 8 Widząc to, uczniowie oburzali się, mówiąc: «Na co takie marnotrawstwo? 9 Przecież można było drogo to sprzedać i rozdać ubogim». 10 Lecz Jezus zauważył to i rzekł do nich: «Czemu sprawiacie przykrość tej kobiecie? Dobry uczynek spełniła względem Mnie. 11 Albowiem zawsze ubogich macie u siebie, lecz Mnie nie zawsze macie. 12 Wylewając ten olejek na moje ciało, na mój pogrzeb to uczyniła. 13 Zaprawdę, powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła».

Mareta, chrzest w Jordanie to symboliczny opis narodzenia sie na nowo w duchu czlowieka o imieniu Jezus.
W tym momencie czlowiek Jezus staje sie duchowym Synem Bozym i rzecznikiem swojego duchowego Ojca.

Jeden (chyba) przeklad oddaje te sytuacje w slowach:"oto moj Syn umilowany, jam Go dzis zrodzil". Niestety, nie potrafie na szybko znalezc tego przekladu. Moze ktos moglby mi pomoc w jego znalezieniu?
Rowniez na tym forum byla chyba dyskusja na ten temat. Ale to bylo bardzo dawno temu.

Po tym narodzeniu z ducha, Jezus staje sie Chrystusem, co potwierdza np. Piotr slowami: "Ty jestes Chrystus, Syn Boga zywego".

Skad bierze sie pomysl, aby to wydarzenie nowonarodzenia kojarzyc z "namaszczeniem"?

Czy innego czlowieka nowonarodzonego z ducha tez nalezy uwazac za "namaszczonego"?

Idacy, ja wiem czym bylo i z czym sie wiazalo "namaszczenie" opisywane w ST.
Ale to nie jest odpowiedz na moje pytanie.

Czy ty, podobnie jak Mareta, jestes zdania, ze podczas chrztu Jezusa w Jordanie mialo miejsce jego "namaszczenie" i ze zostala mu wtedy przydzielona funkcja zbawiciela swiata?

Początek Ewangelii Jana wyjaśnia ponadczasowość powołania.

Ale słusznie zauważasz rangę chrztu z wody i szczególne potwierdzenie roli.
Zresztą całe Ewangelia Jana świadczy o boskości i zbawianiu.

Znalazlam: Hebr 1:5 (BT, BW...)

Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek: Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził? I znowu: Ja będę Mu Ojcem, a On będzie Mi Synem.

"Odswiezam" pytanie:

Czy ktos jest w stanie odpowiedziec mi konkretnie kiedy i w jaki sposob nastapilo "namaszczenie" Jezusa i przydzielenie mu funkcji Mesjasza? Kto dokonal tego "namaszczenia" i gdzie?


Przy okazji wylania sie nastepne pytanie ( a zarazem odpowiedz) o poczatek zaistnienia("zrodzenia") Syna Bozego, Jezusa Chrystusa.

Idacy, Mareta...co wy na to?

Ktoś tu uderza w baardzo górnolotny ton, tudzież gwiazdorzy.
Wolę być niegrzeczna.

O ja nie znalazłam. Dzięki. Wrócimy do kulturalnej dyskusji, mam nadzieję.

Też tak myślę. Ale też powiedział Jezus do Płata " Ja się na to narodziłem, na to przyszedłem na świat aby dać świadectwo Prawdzie.."

Jan 1.
---
JCh - II Osoba - ponadczasowy.
Wcielenie (narodzenie) nie przerywa istnienia ponadczasowego, boskiego. Ale jest włączeniem w czas.
---
Nie mam ambicji rozszyfrowywania tajemnic Boga. Zadowalam się tym, co objawił i odczytywaniem (właściwie usiłowaniem odczytywania) tego, czego ode mnie oczekuje.

A wiec sugerujesz, ze "namaszczenie" Jezusa na Mesjasza nastapilo "ponadczasowo" w niebie?

Jeśli zależy Ci na takim ujęciu i używaniu takich określeń...

Idący zabrnąłeś Czasem warto spytać, przyznać się do niewiedzy, poprosić o wyjaśnienie. Nie zawsze wszyscy są tak głupi jak Ty mądry.

W kontekście naszej dotychczasowej dyskusji o autorytetach i poznaniu prawdy, to rozróżnienie tylko pogłębia fundamentalne pytanie - skąd czerpiesz tę wiedzę i pewność rozróżnienia między Jezusem (jako ciałem, które "zaczyna istnieć w chwili narodzin i przestaje istnieć w chwili śmierci") a Chrystusem (jako "świadomą obecnością w człowieku Tego, co nazywamy Bogiem")?
Ta koncepcja wydaje się zbliżona do gnostyckich interpretacji, które oddzielały Chrystusa duchowego od Jezusa cielesnego. Ale nawet przyjmując taką interpretację, nadal pozostaje pytanie o źródło i weryfikowalność tej wiedzy.

Piszesz, że "nowonarodzone z ducha dzieci boże są żyjącymi świadomie w duchu istotami" - skąd masz pewność, że Twoje doświadczenie duchowej świadomości jest autentycznym połączeniem z Bogiem/Chrystusem, a nie subiektywnym odczuciem? Jak odróżniasz prawdziwe "narodzenie z ducha" od duchowej iluzji?

Wydaje się, że wciąż opierasz się na pewnym zestawie przekonań, które trudno zweryfikować poza Twoim osobistym doświadczeniem. To właśnie było sednem mojej argumentacji - poszukiwanie obiektywnych punktów odniesienia, które pozwalają odróżnić prawdę od złudzenia.


Viono, masz częściowo rację w swoim podkreślaniu osobistego, wewnętrznego doświadczenia duchowego, które jest istotnym elementem wiary. Jedność z Bogiem i życie w Chrystusie to rzeczywiście fundamentalne aspekty chrześcijaństwa.

Jednak zwróć uwagę na pewien paradoks w Twoim stanowisku. Z jednej strony odrzucasz wszelkie autorytety i opisujesz Biblię jako "tylko zapis historii rozwoju duchowego ludzkości", a z drugiej strony – gdy chcesz poprzeć swoją interpretację – cytujesz tę samą Biblię mówiąc "jak czytamy również w Biblii".

Masz rację, że instytucjonalne systemy religijne mogą czasem komplikować prostą prawdę o jedności z Bogiem. Jednak sama jedność z Bogiem, o której mówisz, nie wyklucza wspólnoty wierzących ani tradycji duchowej. Nawet Jezus Chrystus, który głosił jedność z Ojcem, tworzył wspólnotę uczniów i odnosił się do tradycji, choć często ją reinterpretował.

Prawdziwe pytanie brzmi: jak odróżnić autentyczne doświadczenie jedności z Bogiem od subiektywnych wyobrażeń? Bez jakichkolwiek obiektywnych kryteriów weryfikacji każdy może twierdzić, że doświadcza "świadomej obecności Chrystusa", nawet jeśli różne osoby mają sprzeczne rozumienie tego, kim jest Chrystus i czego On naucza.

Sam Jezus Chrystus, mówiąc o tej jedności z Ojcem, dawał kryteria jej rozpoznawania: "Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali" (J 13,35). To wskazuje, że autentyczna jedność z Bogiem ma weryfikowalne, obiektywne owoce w życiu człowieka i wspólnoty.


Cytujesz Biblię ("Kto bardziej kocha ojca swojego i matkę swoją niż mnie, nie jest mnie godzien") jako uzasadnienie odrzucenia autorytetów, jednocześnie odmawiając jej autorytetu. To wewnętrznie sprzeczne - jeśli Biblia nie ma autorytetu, dlaczego używasz jej do poparcia swoich twierdzeń?

Twierdzisz, że "w relacji Ojca i Syna nie ma miejsca na autorytety", ale sam Jezus Chrystus, którego przywołujesz, wielokrotnie uznawał autorytet Ojca: "Nie przyszedłem, aby czynić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał" (J 6,38).
Jezus Chrystus w cytowanym przez Ciebie fragmencie nie odrzuca wszelkich autorytetów - on ustanawia hierarchię wartości, gdzie Bóg jest na pierwszym miejscu. W tym samym nauczaniu Chrystus ustanawia apostołów jako nauczycieli i przewodników.

Odrzucenie wszelkich autorytetów prowadzi do poważnego problemu: jeśli każdy jest dla siebie jedynym autorytetem, jak rozstrzygać sprzeczne "prawdy"? Historia duchowości pokazuje, że ludzie często mają różne, czasem wzajemnie wykluczające się wewnętrzne przekonania - wszystkie subiektywnie odczuwane jako prawdziwe.

Autentyczna duchowość nie polega na odrzuceniu wszystkich autorytetów, ale na mądrym rozeznawaniu - słuchaniu zarówno wewnętrznego głosu, jak i tradycji, wspólnoty wiary oraz świadectw tych, którzy szli tą drogą przed nami. Sam Jezus Chrystus nie odrzucał całkowicie tradycji - reinterpretował ją, pokazując jej głębsze znaczenie.

Twierdzenie, że odrzucenie autorytetów jest "jedynym warunkiem odnalezienia prawdy" jest nie tylko sprzeczne z nauczaniem Jezusa Chrystusa, ale też logicznie niemożliwe do zastosowania - samo w sobie staje się dogmatycznym autorytetem, który narzuca jedną drogę do prawdy.


Viono! Nadal nie odpowiadasz na to fundamentalne pytanie epistemologiczne - jak odróżnić prawdziwe objawienie od fałszywego, autentyczne doświadczenie duchowe od złudzenia, gdy polega się wyłącznie na wewnętrznym odczuciu.

Dostrzegam "ten" właśnie fundamentalny problem w Twoim podejściu do prawdy, który pozostaje bez odpowiedzi.
Nie wyjaśniasz, jak weryfikujesz prawdę, którą określasz jako "świadomą obecność Boga (Chrystusa) w człowieku". Zamiast przedstawić konkretną metodę weryfikacji:
- Definiujesz prawdę w kategoriach wewnętrznego doświadczenia
- Kwestionujesz samą potrzebę weryfikacji ("W jakim celu chcesz weryfikować...")
- Stawiasz warunek dostępu do prawdy ("dopóki nie narodzisz się na nowo w duchu")

To podejście opiera się wyłącznie na subiektywnym doświadczeniu, bez żadnych zewnętrznych, obiektywnych kryteriów weryfikacji. W takim systemie każdy może twierdzić, że posiada prawdę, nawet jeśli różne osoby mają sprzeczne przekonania.

Weźmy konkretny przykład: jeśli dwie osoby twierdzą, że "narodziły się na nowo w duchu" i mają "świadomą obecność Chrystusa", ale jedna wierzy, że Bóg Starego Testamentu to "ojciec kłamstwa" (jak Ty sugerujesz), a druga, że to ten sam kochający Ojciec, którego objawił Jezus - jak można rozstrzygnąć, które doświadczenie jest autentyczne?

Sam Jezus Chrystus dawał kryteria weryfikacji autentycznego doświadczenia duchowego:
"Po owocach ich poznacie" (Mt 7,16)
"Kto pełni wolę Boga, ten Mi jest bratem, siostrą i matką" (Mk 3,35)
"Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali" (J 13,35)

Bez obiektywnych kryteriów weryfikacji nie ma sposobu na rozstrzygnięcie, które doświadczenie duchowe jest autentyczne, a które jest iluzją lub błędem. Jest to fundamentalny problem epistemologiczny, którego nie możesz pominąć, jeśli chcesz przedstawić spójną filozofię duchową.

Idacy, mnie na tym nie zalezy.

To wy, zdeklarowani katolicy, podpieracie swoja wiare zydowskimi elementami religii wyznajacej JHWH, a jak przyjdzie co do czego to nie potraficie obronic swoich pozycji.

Ja tez pochodze z tego samego gniazda i tez nie potrafie bronic takich prawd judeochrzescijanskiej wiary. W judeochrzescijanstwie wszystko nawzajem sie wyklucza, jedno drugiemu zaprzecza i o klarownej, zdrowej nauce nie ma mowy.

Pozostaje tylko slepa wiara, ze KK i papiez sa na dobrej drodze i wiedza, co robia prowadzac miliardy ludzi ta nie okreslona w sposob jasny, logiczny i zrozumialy dla kazdego, droga.

No ale co, jesli ta droga okaze sie droga zatracenia duchowego...?

Gdzie znajdujecie potwierdzenie dla siebie samych, ze zmierzacie we wlasciwym kierunku?