abs: znam takiego katolika, który pojechał do Gabonu właśnie- bo twierdził, że tam go potrzebują (jest lekarzem) a tu zostawił nieuporządkowane sprawy. Moim zdaniem uciekł i w dniu sądu Pan go wcale nie pochwali. Człowiek ma być dobry tu i teraz
Seweryn - kłamczuszek? nie. Seweryn po prostu wysoko stawia poprzeczkę a co ważne, sobie tak ją stawia .

Zawsze odpowiadał mi tutaj ten tekst:

Jest tam wielu katolików niosących pomoc na misjach . Jednak nie słyszałem aby z podobnymi misjami wyruszali tam Ateiści.

Obawiam się , że odzielenie dyskusji na temat bycia dobrym człowiekiem od kwestii światopoglądowych jest niemożliwe .

Z całą pewnością wszyscy się zgodzimy , że bycie dobrym człowiekiem to działanie na żecz wszelkich stanów , czy procesów które określamy jako dobro .

Niestety między wierzącymi , a niewierzącymi niema zgody na temat tego czym jest i jakie jest dobro .
Ten brak zgody co do definicji dobra jest siłą żeczy rozciągany na określenie tego na czym polega bycie dobrym człowiekiem .

Mimo , ze wierzący i niewierzący zazwyczaj uznają zgodnie pewne działania , czy też działań zaniechanie [ np. " Nie zabijaj" ] za dobro , to jednak kierują się różnymi pobudkami .

Pozdrawiam .

Dlaczego nie? Dlatego, że mamy 100 koszul a nie dwie? Można przecież przykład przeskalować (oddajemy połowę, czyli 50 ze 100) albo nawet założyć, że oddajemy wszystko ponad tę jedną (czyli 99 ze 100). Dlatego uważam, że codziennie mamy okazję przekonać się, jacy naprawdę jesteśmy. A że wyniki nie zawsze są zgodne z naszymi wyobrażeniami o sobie, to zasłaniamy się brakiem okazji do wykazania się.

Mnie osobiście dręczą wyrzuty sumienia, gdy jadę na wczasy albo kupuję nowy samochód, a kto inny umiera z głodu. I stwierdzam, że nie jestem na tyle dobrym człowiekiem, aby zrezygnować z własnych przyjemności i podzielić się własną garderobą z innymi. Nawet tę jedną koszulę ze 100 trudno jest oddać.

Ja nie uważam się za dobrego człowieka..

Tzn. zależy pod jakim względem. Dla mnie dobry człowiek potrafi się dzielić z innymi i to akurat potrafię, ale dobry człowiek powinien żyć wg. zasad .. a mi to nie wychodzi.

Uważam ze być dobrym to ofiarować się cały idei .
Bez względu na własny status , bogactwo i zasoby...
Wówczas możesz powiedzieć jesteś ok.
Jeszcze bardziej utwierdzony możesz w tym być gdy inni tak samo się z następnym podzielą.

A ja napiszę, że być dobrym, to uznać się za dobrego. Jeśli jesteś w porządku względem siebie i własnego sumienia, to jesteś dobry, bo czyż nie o to chodzi w gruncie rzeczy? Takie moje zdanie.

i tak ci za ciepło Sewerynie bo komputor widzę masz więc i koszul ci nie zbywa...
a katolików niosących pomoc w misjach jest CO NAJMNIEJ o jednego za mało, o CIEBIE.
no chyba, że to twoje chrześcijańskie zadęcie jest tylko pustosłowiem.
w takim razie przepraszam zwracam honor.

"Skoro potrafił On za nas sie w pełni ofiarować to i my do tego dążmy."
To jest wzór dobra : ofiarować sie innym mimo utrapień i zmartwień...
Wówczas będzie nasze życie uświęcone ofiarą ,dobrem i wzięciem krzyża żyć na też nasze ramiona.
Uważam ze właśnie to jest te dobro ideału.
Myślę ze jeżeli człowiek wykona wszystko co powinien i na wzór Chrystusa to z samego siebie jest dobrym i będzie uszlachetniony.
Jeżeli jeszcze dodatkowo będzie potrafił w niedoli,ubóstwie, upadku ,swoich problemach podać dłoń potrzebującemu a siebie niejako usunie z własnym ego w cień to jest to wyjatkowy człowiek pajający dobrem i zrozumieniem.
No i najważniesze-
Dobro potęguje gdy ma towarzyszy typu miłość, zrozumienie i cierpliwość...

Właśnie w tej chwili uznałem się za dobrego. Ba, okrzyknąłem się ideałem dobra.
I co z tego? Nic. Bzdura

Ja przez dobro [ którego synonimem w mojej ocenie jest mądrość ] uważam cechę zwaną szacunkiem . Chodzi mi o szacunek dla drugiego człowieka , a właściwie ludzi , czy może nawet uogólniając jeszcze bardziej - istot samoświadomych .
Nawet jeśli z kimś się nie zgadzam , to muszę pamiętać że jedynie ludzka świadomość nadaje sens/cel wszelkiemu istnieniu i jedynie ona jest władna określać dobro [ nadawać zjawiskom ten atrybut ] .
Każdy jest inny i inaczej [ w praktyce ] definiuje dobro/zło .
Sądze , że w swoim postępowaniu winniśmy uznać za dobro , to co uznajemy za dobre dla jak największej liczby ludzi z uwzględnieniem ich ocen .

Jestem zwolennikiem definiowania dobra zgodnie z "imperatywem kategorycznym" Kant'a :
Za dobre możemy uznać to , co jest dobre wg naszej własnej oceny , przy założeniu że będzie stanowić zasadę ogólnospołeczną .

W Kartaginie dobre było składanie ofiar z niemowląt - ocenili, że to jest dobre, społeczeństwo to zaakceptowało, git. Składano je i składano aż przyszli Rzymianie i zrównali Kartaginę z ziemią.

...dla których z kolei moralne było oglądanie ludzi rozrywanych przez dzikie zwierzęta na arenie aż przyszli barbarzyńcy i wszystko poszło z dymem no i co z tego wynika ?

Otóż to No, otóż to...
Imperatyw jakim sie podpiera danbog pada tutaj na kolana, bo ani dla mnie, ani dla Ciebie, anie podejrzewam, że dla większości populacji ludności obydwa przykłady nie są wyznacznikiem dobra jako takiego.