ubuntuser ciesze się że wiara powróciła do Ciebie, choć z wieloma rzeczami które napisałeś, oraz z tym jak patrzysz na te różne rzeczy, nie mogę się do końca zgodzić.

To co określasz jako dowody, Twoje filozoficzne poszukiwania mnie nie sprowadziłyby do wniosku że Bóg jest, a nawet gdyby to i tak połowa drogi. Nawet jeśli udowodnimy że Bóg taki czy inny musi być, mamy pytanie jaki On jest? która z religii ma waściwe od Niego przesłanie? Zatem doszedłeś do wniosku że Bóg mus być, ale czy wybrałeś tego właściwego?

Nie lubie przyznam szczerze Pascalowskiego rozważania na temat czy wiara się opłaca czy nie, bo jak dla mnie ani to dowód, ani nic co może wzbudzić wiarę w człowieku, której nie da się włączyć, czy wyłączyć przełącznikiem. Ostatnio doszedłem do wniosku że to co zaproponował Pascal równie dobrze można zastosować do filozofii/religii Budyjskiej, czy Islamu - nic przecież nie stracimy jak będzimy Muzułmanami, lub Buddystami. W tej perspektywie całe to rozważanie traci sens, bo jest mnustwo rzeczy które nic nie zaszkodzą, a mogą pomóc, ale czy to znaczy że wszystkimi będziemy się zajmować? Czy z tego powodu że może jednak filozofia Buddy i reinkarnacja mogą być dobrą drogą, a napewno nie zaszkodzą od dziś wszyscy będziemy Buddystami? Dla mnie to jest marny powód do wiary.

Czy bez Boga świat byłby bez sensu? Myśle że poprostu by był i wartościowanie czy ma sens czy nie jest troche błędną drogą. Nie wiemy o wszechświecie na tyle dużo abyśmy mogli ocenić czy i zarazem co było na początku, oraz czy ten początek musi być. To nam się wydaje że coś musi mieć sens, cel, początek, koniec bo takie jest nasze życie. Ale wydaje mi się że pojęcie dobra i zła w całym wszechświecie funkcjonuje tylko w umyśle i życiu człowieka. Czy zatem rozciąganie pojęcia dobra i zła całą rzeczywistość jest właściwa? Podobnie czy rozciąganie na całą rzeczywistośc potrzeby celu, czy konieczności początku jest właściwa? Sam wszechświat dostarcza nam przykładów rzeczy które mogą się nam w głowie nie mieścić, cóż zatem myślenie o tym co było na początku? Dlatego to jest wiara, bo choć nie znam to umiem sobie wyobrazić że istnieje jakiś mechanizm który dał początek wszystkiemu, że nicość, próżnia, materia ma jakaś swoją nieodkrytą dla nas jeszcze naturę w której Bóg jest zbłędny. W moim rozważaniu to coś jak i Bóg są na podobnym poziomie i jedno i drugie jest nieuchwytne, a my tylko możemy spekulować jeśli chodzi o dowody.
Nie ma dowodu że Bóg istnieje, cięzko było by podac że coś nie istnieje. Podobnie nie ma dowodu na to że faktycznie Budda nie został oświecony, czy że Mahmoet miał objawienie. Czy jednak to nas wszystkich skłania do bycia Buddystami, czy Muzułmanami? Doszedłeś do wniosku, ale myśle że o wiele więcej pootrzeba by być pewnym wiary w tego a nie innego Boga.

Na koniec napisze że jestem wierzący, natomiast nie chce się opierać na tym co zwodnicze, co Ciebie kiedyś może doprowadzić do kolejnego zwątpienia, bo wystarczy aby nauka obaliła jakiś Twój dowód, a wtedy runie wszystko.

A nie pomyslałeś , że może to być chęc bycia doskonalszym . Natomiast ciebie do czynienia dobra nie motywuje nikt i nic ,ponieważ nikt nie jest ponad tobą. Czy w takiej sytuacji będziesz czynił dobro? Może i tak ,ale szanse na to są małe.

Ubuntuser widzi sens życia gdyż wierzy prawdziwie . Wiara to coś co nadaje sens nie tylko jego życiu. Prawienie morałów jakie to wspaniałe jest życie bez Boga jest fałszem . Człowiekowi potrzebna jest motywacja .Bez motywacji w Bogu człowiek upada .Człowiek bez wiary potrafi mądrze pisać ,prawić morały jednak w praktyce robi co innego. Wskaż mi wspaniałych ludzi żyjacych bez Boga którzy jeżdżą na misję pomagać innym . Wskaż mi ludzi żyjących bez Boga którzy oddają życie za drugiego człowieka . To o czym piszesz Zenku to utopia .

Prawde mówiąc zaniepokoiło mnie to co napisał Ubuntuser myśli samobójcze to poważna sprawa i przykład na to, że religia może być niebezpieczna. Jeśli od małego wtłacza się człowiekowi do głowy, że celem życia jest Bóg i zbawienie które można osiągnąć dopiero po śmierci. Zachwianie tej wiary może prowadzić do depresji, poczucia braku sensu i jak w wypadku Ubuntusera myśli samobójczych i pół biedy jeśli na myślach się skończy... Z drugiej strony wydaje mi się, żewiara w życie po smierci sama w sobie może być nawet bardziej niebezpieczna szczególnie dla ludzi młodych. Kolega ateista wspominał kiedyś, że gdy był jeszcze wierzący zdarzało mu sie myśleć o samobójstwie a przynajmniej o śmierci np.w wypadku bo skoro po śmierci jest tak wspaniale poco się męczyć na ziemi? Mi też w trudnych chwilach zdarzały się takie myśli i chyba rozumiem czemu kościół tak krzywo patrzy(ł?) na samobójców ....

ubuntuser, po prostu wyznajesz religię strachu, ten strach wszczepiono Ci do podświadomości jak byłeś małym dzieckiem, nie tylko Tobie lecz większości z nas (jak będziesz niegrzeczny to Bozia cię ukarze, albo coś w tym stylu) i ten strach właśnie teraz wychodzi na wierzch. Strach karmi sie strachem, boi się, że gdy przestaniesz go karmić to go unicestwisz.

religia zwyczaje tradycja nakazy i zakazy - kodeks caly w wielu interpretacjach, a w co wierzysz tak krotko, w kilku zdaniach i bez odsylania do tekstow madrych i natchnionych. I jesli wierzysz to ma to cos wspolnego z katolickim podejsciem do sprawy?