|
Benek
Dołączył(a): N gru 23, 2007 19:50
Posty: 23
|
 Czy Jezus Chrystus rzeczywiście jest Bogiem?
Jana 17:3 (Bp): "[Jezus rzekł w modlitwie do Ojca:] A to jest życie wieczne: poznać Ciebie, jedynego, prawdziwego Boga, i Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa". (Warto zaznaczyć, że 'jedynym prawdziwym Bogiem' Jezus nie nazwał siebie, tylko swego Ojca w niebie).
Jana 20:17 (Bw): "Rzekł jej [Marii Magdalenie] Jezus: Nie dotykaj mnie, bo jeszcze nie wstąpiłem do Ojca; ale idź do braci moich i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego". (A zatem Ojciec był Bogiem dla zmartwychwstałego Jezusa, podobnie jak Ojciec był Bogiem dla Marii Magdaleny. Co ciekawe, w Biblii nie ma ani jednego wersetu, w którym Ojciec nazwałby Syna "swoim Bogiem").
Czy z Jana 1:1 nie wynika, że Jezus jest Bogiem?
Jana 1:1 (BT): 'Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo [także Bw, Bp, Wujek, Bg, Kowalski]". Mo tłumaczy: "Logos był boski". W AT czytamy: "Słowo było boskie". W międzywierszowym przekładzie ED oddano ten fragment: "bogiem był Słowo".
Co takiego zawiera tekst grecki, że niektórzy tłumacze nie decydują się na zwrot: "Słowo było Bogiem"? Otóż przed pierwszym teos (Bóg) jest rodzajnik (ho), natomiast przed drugim go nie ma. Obecność rodzajnika sygnalizuje, iż rzeczownik dotyczy konkretnej jednostki, osoby, podczas gdy orzecznik rzeczownikowy w liczbie pojedynczej nie poprzedzony rodzajnikiem i występujący przed czasownikiem (a tak zbudowane jest omawiane zdanie) wskazuje na czyjąś cechę. Tak więc tekst ten nie mówi, że Słowo (Jezus) był tożsamy z Bogiem, u którego przebywał, tylko że Słowo był boski, że był bogiem.
Co apostoł Jan miał na myśli w Jana 1:1? Czy uważał, że Jezus jest Bogiem albo że Jezus i jego Ojciec są jednym Bogiem? W wersecie 18 tego samego rozdziału Jan napisał: "Boga nikt [żaden człowiek] nigdy nie widział, lecz jednorodzony Syn, który jest na łonie Ojca, ten go objawił" (NT). Czy ktoś z ludzi widział Jezusa Chrystusa, Syna? Oczywiście! Czy wobec tego Jan powiedział, że Jezus jest Bogiem? Skądże! Pod koniec swej Ewangelii Jan podsumował tę sprawę następująco: "Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, [nie Bogiem, lecz] Synem Boga" (Jana 20:31, Bw).
Czy okrzyk Tomasza według Jana 20:28 nie świadczy o tym, że Jezus naprawdę jest Bogiem?
W Jana 20:28 (Bw) czytamy: "Odpowiedział Tomasz i rzekł mu: Pan mój i Bóg mój".
Nie można mieć zastrzeżeń do nazwania Jezusa "Bogiem", jeżeli Tomasz akurat to miał na myśli. Byłoby to zgodne z tym, co sam Jezus przytoczył z Psalmów, w których nazwano "bogami" ludzi możnych, sędziów (Jana 10:34, 35, Bw; Ps. 82:1-6). Rzecz jasna Chrystus zajmuje znacznie wyższą pozycję niż tacy ludzie. Z uwagi na tę jego wyjątkową pozycję względem Boga w Jana 1:18 (NŚ) nazwano Jezusa "jednorodzonym bogiem" (zob. też Bw, BT). Również w Izajasza 9:5 (Bw; 9:6, NŚ) proroczo opisano Jezusa jako "Boga Mocnego", ale nie Boga Wszechmocnego. Wszystko to jest zgodne z nazwaniem Jezusa w Jana 1:1 "bogiem" albo "boskim" (NŚ, AT).
Kontekst pozwala wysnuć właściwy wniosek. Na krótko przed śmiercią Jezusa Tomasz słyszał modlitwę, w której Jezus zwrócił się do swego Ojca jako do "jedynego, prawdziwego Boga" (Jana 17:3, Bp). Wkrótce po zmartwychwstaniu Jezus przesłał apostołom, a więc również Tomaszowi, następującą wiadomość: "Wstępuję (...) do Boga mego i Boga waszego" (Jana 20:17, Bw). Po odnotowaniu tego, co Tomasz powiedział, gdy zobaczył i dotknął zmartwychwstałego Chrystusa, apostoł Jan oświadczył: "Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego" (Jana 20:31, Bw). Jeżeli zatem z okrzyku Tomasza ktoś wnioskuje, że Jezus jest "jedynym prawdziwym Bogiem" albo że jest "Bogiem-Synem", wchodzącym w skład Trójcy, to powinien jeszcze raz zastanowić się nad wypowiedzią samego Jezusa (werset 17) oraz nad tym, jaki jednoznaczny wniosek wyciągnął z tego apostoł Jan (werset 31).
Czy z Mateusza 1:23 nie wynika, że w czasie pobytu na ziemi Jezus był Bogiem?
Mat. 1:23 (Bw): "Oto panna pocznie i porodzi Syna, i nadadzą mu imię Immanuel, co się wykłada: Bóg z nami ["Bóg jest z nami", Wp]".
Czy zapowiadając narodziny Jezusa, anioł powiedział, że to dziecko będzie samym Bogiem? Nie, zapowiedź brzmiała: "Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego" (Łuk. 1:32, 35, Bw). Również sam Jezus nigdy nie twierdził, że jest Bogiem, lecz tylko "Synem Bożym" (Jana 10:36, Bw). To Bóg posłał Jezusa na świat, a więc za pośrednictwem tego jednorodzonego Syna Bóg był z ludźmi (Jana 3:17; 17:8).
Nie było nic niezwykłego w tym, że hebrajskie imiona mieściły w sobie słowo "Bóg" albo nawet skróconą formę własnego imienia Bożego. Na przykład imię Eliata znaczy "Bóg przybył", Jehu-"On jest Jahwe", a Eliasz-"moim Bogiem jest Jahwe". Żadne z tych imion nie wskazuje jednak, że ten, kto je nosił, sam był Bogiem.
Co oznacza Jana 5:18?
Jana 5:18 (BT): "Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu".
To niewierzący Żydzi uważali, że nazywając Boga swym Ojcem, Jezus próbował czynić siebie równym Bogu. Jezus słusznie nazywał Boga swoim Ojcem, ale nigdy nie przypisywał sobie równości z Bogiem. Niedwuznacznie odpowiedział Żydom: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego" (Jana 5:19, BT; zob. też Jana 14:28; Jana 10:36). Poza tym niewierzący Żydzi twierdzili, że Jezus naruszał sabat, ale i w tej sprawie się mylili, Jezus przestrzegał bowiem Prawa w sposób doskonały i oświadczył: "Tak więc wolno jest w szabat dobrze czynić" (Mat. 12:10-12, BT).
Czy oddawanie czci Jezusowi nie dowodzi, że on jest Bogiem?
Jak czytamy w Hebrajczyków 1:6, aniołom polecono 'oddawać cześć' Jezusowi (Dąbrowski, Romaniuk; w Bw i BT 'oddawać pokłon'; zob. też Wujek, Bg).W Mateusza 14:33 powiedziano o uczniach Jezusa, że "złożyli mu pokłon", jak to oddaje Bw, Dąbrowski; według innych tłumaczeń "upadli na twarz przed Nim" (Szczepański), "pokłonili mu się" (Bg, Wujek), "rzucili mu się do nóg" (Kowalski), "skłonili przed Nim głowy" (Wp).
Dzieło A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature (Grecko-angielski słownik Nowego Testamentu i innej literatury wczesnochrześcijańskiej) podaje, że greckie słowo proskyneo, tłumaczone na "oddawać cześć", było też "stosowane do wyrażania zwyczaju padania przed kimś na twarz i całowania jego stóp, skraju szaty, ziemi". Podobnie w Słowniku grecko-polskim Zofii Abramowiczówny czytamy pod proskyneo: "Złożyć pokłon (...) oddawać cześć padając na twarz na powitanie, (...) wschodnim obyczajem padać na twarz przed królami perskimi i innymi dostojnikami. Tego wyrazu użyto w Mateusza 14:33, żeby opisać, jak się zachowali uczniowie wobec Jezusa; w Hebrajczyków 1:6, aby pokazać, jak się mają odnosić do Jezusa aniołowie; w Rodzaju 22:5 w greckiej Septuagincie, żeby opisać zachowanie Abrahama wobec Jahwe; w Rodzaju 23:7, by określić zgodne z panującym wówczas zwyczajem zachowanie Abrahama wobec ludzi, z którymi prowadził interesy; w 1 Królów 1:23 w Septuagincie, aby wyjaśnić, co zrobił prorok Natan, gdy stanął przed królem Dawidem.
Według Mateusza 4:10 (BT, wyd. I) Jezus powiedział: "Pana, Boga twego, czcić [od proskyneo] i Jemu samemu służyć będziesz". (W Powtórzonego Prawa 6:13, skąd najwyraźniej Jezus tu cytował, występuje tetragram, imię własne Boga). Zgodnie z tym trzeba rozumieć, że proskyneo nacechowane szczególnym nastawieniem serca i umysłu należy się wyłącznie Bogu.
Czy cuda dokonywane przez Jezusa nie dowodzą, że on jest Bogiem?
Dzieje 10:34, 38 (Romaniuk): "Wtedy Piotr przeprowadził dłuższy wywód, zaczynając w te słowa: (...). Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Ponieważ Bóg był z Nim, przeszedł On przez życie dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod mocą diabła". (Cuda, których Piotr był świadkiem, nie skłoniły go do wniosku, że Jezus jest Bogiem, lecz raczej że Bóg był z Jezusem. Por. Mateusza 16:16, 17).
Jana 20:30, 31 (BT): "I wiele innych znaków ["cudów", Bw, Kowalski], których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego". (A zatem cuda dokonane przez Jezusa powinny prowadzić do słusznego wniosku, że jest on "Mesjaszem", Chrystusem, "Synem Bożym". Wyrażenie "Syn Boży" to zupełnie coś innego niż Bóg-Syn).
Przedchrześcijańscy prorocy, na przykład Eliasz i Elizeusz, dokonywali podobnych cudów, jak Jezus. W żadnym wypadku nie dowodzi to jednak, że któryś z nich był Bogiem.
Czy Jahwe w "Starym Testamencie" to ta sama osoba, co Jezus Chrystus w "Nowym Testamencie"?
Mat. 4:10: "Jezus rzekł do niego: 'Precz, Szatanie! Jest bowiem napisane: "Jehowę ["Pana", BT i inne], twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę". (Jezus wcale nie powiedział, że to jemu należy oddawać cześć).
Jana 8:54: "Jezus odpowiedział [Żydom]: 'Jeżeli ja sam siebie otaczam chwałą, moja chwała jest niczym. To mój Ojciec otacza mnie chwałą, ten, o którym mówicie, że jest waszym Bogiem'". (Z Pism Hebrajskich jasno wynika, że Żydzi uznawali się za czcicieli Boga Jahwe. Jezus nie mówił, że jest Jahwe, tylko że Jahwe jest jego Ojcem. Wskazał tu wyraźnie, że on i jego Ojciec to dwie odrębne osoby).
Ps. 110:1: "Wypowiedź Jahwe do mego [Dawida] Pana: 'Siądź po mojej prawicy, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek dla twoich stóp'". (Jak czytamy w Mateusza 22:41-45, Jezus wyjaśnił, że to on jest "Panem" Dawida, o którym mowa w tym psalmie. A zatem Jezus nie jest Jahwe, lecz tym, do którego Jahwe skierował powyższe słowa).
Filip. 2:9-11: "Dlatego też Bóg wyniósł go [Jezusa Chrystusa] na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca". [W przekładzie Wujka czytamy: "Żeby wszelki język wyznawał, że Pan Jezus jest w chwale Boga Ojca". Jednak w przypisie do tego wersetu przyznano: "W gr.: 'że Panem jest Jezus Chrystus na chwałę Boga Ojca'". Podobnie w Bg, Bp, BT i Bw: "ku chwale"]. (Zauważmy, że zaznaczono tu różnicę między Jezusem Chrystusem a Bogiem, jego Ojcem, któremu Jezus jest poddany).
Czy wystarczy wierzyć w Jezusa Chrystusa, aby być zbawionym?
Dzieje 16:30-32 (Bw): "Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony? A oni [Paweł i Sylas] rzekli: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom. I głosili Słowo Pańskie [„Słowo Boże”, NAB] jemu i wszystkim, którzy byli w jego domu”. (Czy ‛uwierzenie w Pana Jezusa’ przez tego mężczyznę miało polegać jedynie na szczerym wyznaniu, że wierzy? Paweł zaznaczył, że potrzeba czegoś więcej, mianowicie poznania i przyjęcia Słowa Bożego, bo razem z Sylasem zaczął je głosić strażnikowi. Czy wiara w Jezusa byłaby szczera, gdyby taki człowiek nie oddawał czci Bogu, którego czcił Jezus, gdyby nie stosował się do tego, czego Jezus nauczał ludzi mających zostać jego uczniami, lub gdyby nie podjął się działalności, którą Jezus zlecił swoim naśladowcom? Nie możemy zapracować sobie na zbawienie; można go dostąpić tylko na podstawie wiary w wartość ofiary z ludzkiego życia Jezusa. Ale nasze życie musi być zgodne z wiarą, którą wyznajemy, choćby nas to naraziło na trudności. Według Mateusza 10:22 (Bw) Jezus powiedział: „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony”).
Czy Jezus żył w niebie, zanim stał się człowiekiem?
Kol. 1:15-17 (Bw): "On [Jezus] jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia (...); wszystko przez niego i dla niego zostało stworzone. On też jest przed wszystkimi rzeczami".
Jana 17:5 (BT): "[Jezus powiedział w modlitwie:] Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał" (również Jana 8:23).
Skąd się wywodzi nauka o Trójcy?
The New Encyclopædia Britannica wyjaśnia: "W Nowym Testamencie nie spotykamy ani słowa Trójca, ani wyraźnego potwierdzenia tej doktryny, a Jezus i jego naśladowcy nie myśleli zaprzeczać Szemie ze Starego Testamentu: 'Słuchaj, Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest' (Powt. Pr. 6:4). (...) Doktryna ta kształtowała się stopniowo przez kilka stuleci wśród licznych sporów. (...) Pod koniec IV stulecia (...) dogmat Trójcy otrzymał postać w zasadzie obowiązującą po dziś dzień" (1976, Micropædia, t. 10, s. 126).
W New Catholic Encyclopedia czytamy: "Wyrażenie 'jeden Bóg w trzech Osobach' przyjęło się na stałe i zostało na dobre wcielone do chrześcijańskiego życia i wyznania wiary pod koniec IV stulecia. Dopiero to sformułowanie zasługuje na miano dogmatu Trójcy. U Ojców Apostolskich nie spotyka się niczego, co by w najmniejszym stopniu przypominało taki pogląd czy punkt widzenia" (1967, t. 14, s. 299).
W The Encyclopedia Americana znajdujemy następującą uwagę: "Chrystianizm wywodzi się z religii żydowskiej, a religia żydowska była ściśle unitarna [wierzono, że Bóg jest jedną osobą]. Drogi wiodącej z Jeruzalem do Nicei nie sposób uznać za prostą. Trynitaryzm z IV wieku nie był dokładnym odzwierciedleniem wczesnochrześcijańskiej nauki o naturze Boga; wprost przeciwnie, był odstępstwem od tej nauki" (1956, t. 27, s. 294L).
Według Nouveau Dictionnaire Universel "Platońska trójca-zwykłe przedstawienie w innej postaci starszych trójc czczonych przez dawniejsze ludy-to jakby racjonalna, filozoficzna trójca przymiotów, dająca początek trzem hipostazom, czyli osobom boskim, o których naucza się w kościołach chrześcijaństwa. (...) Stworzoną przez tego greckiego filozofa [Platona, IV w. p.n.e.] (...) koncepcję trójcy można spotkać we wszystkich starożytnych religiach [pogańskich]" (Paryż 1865-1870, red. M. Lachâtre, t. 2, s. 1467).
Jezuita John L. McKenzie mówi w swym Dictionary of the Bible: "Jedność natury trójcy osób określają wyrazy 'osoba' i 'natura', które są gr[eckimi] terminami filozoficznymi; właściwie w Biblii nigdzie nie ma tych wyrazów. Owe definicje trynitarskie wyłoniły się po długotrwałych sporach, w trakcie których te i inne wyrazy, jak 'istota' i 'substancja', niektórzy teologowie błędnie odnieśli do Boga" (Nowy Jork 1965, s. 899).
Rzecznicy Trójcy przyznają, że w Biblii nie ma ani słowa "Trójca", ani żadnej wypowiedzi, w której ta nauka zostałaby wyraźnie sformułowana. Czy nie ma w niej przynajmniej jakichś wzmianek, które dałoby się skojarzyć z tym dogmatem?
Czy twierdzenie, że Ojciec i Syn nie są dwoma różnymi i odmiennymi bytami, ma uzasadnienie w Biblii?
Mat. 26:39 (BT): "Odszedłszy nieco dalej, [Jezus Chrystus] upadł na twarz i modlił się tymi słowami: .Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty'". (Gdyby Ojciec i Syn nie byli odrębnymi bytami, taka modlitwa nie miałaby sensu. Jezus modliłby się do siebie, a jego wola musiałaby być wolą Ojca).
Jana 8:17, 18 (Bw): "[Jezus odpowiedział żydowskim faryzeuszom:] W zakonie waszym jest napisane, że świadectwo dwóch ludzi jest wiarygodne. Ja świadczę o sobie, a także Ojciec, który mnie posłał, świadczy o mnie". (Jezus wyraźnie odróżnia tu siebie od Ojca, uważa siebie za kogoś innego).
Czy Biblia uczy, że wszystkie osoby, które rzekomo wchodzą w skład Trójcy, są wieczne i że żadna z nich nie miała początku?
Kol. 1:15, 16 (Bw): "On [Jezus Chrystus] jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia, ponieważ w nim zostało stworzone wszystko, co jest na niebie i na ziemi". W jakim sensie Jezus Chrystus jest "pierworodnym wszelkiego stworzenia"? 1) Rzecznicy Trójcy twierdzą, że "pierworodny" oznacza tu kogoś pierwszego rangą, najznakomitszego, najwybitniejszego; Chrystus nie ma więc uchodzić za część stworzenia, lecz za najwybitniejszego w porównaniu z tymi, którzy zostali stworzeni. Gdyby tak było i gdyby nauka o Trójcy była prawdziwa, to dlaczego Ojciec i duch święty nigdzie nie zostali nazwani "pierworodnymi wszelkiego stworzenia"? Tymczasem Biblia używa tego wyrażenia tylko w odniesieniu do Syna. Zgodnie z ogólnie przyjętym znaczeniem słowa "pierworodny" wskazuje ono, że Jezus jest najstarszy w rodzinie synów Boga. 2) Przed pojawieniem się wyrazu "pierworodny" w Kolosan 1:15 występuje on w Biblii ponad 30 razy i w każdym wypadku, kiedy odnosi się do żywych stworzeń, zawsze ma to samo znaczenie, mianowicie że pierworodny należy do jakiejś grupy. "Pierworodny Izraela" to jeden z synów Izraela; "pierworodny faraona" to ktoś z rodziny faraona; "pierworodne ze zwierząt" są zwierzętami. Co wobec tego skłania niektórych do przypisywania temu wyrażeniu w Kolosan 1:15 innego znaczenia? Czy chodzi tu o słownictwo biblijne, czy raczej o pogląd religijny, którego się trzymają i na który usiłują znaleźć dowody? 3) Czy słowa z Kolosan 1:16, 17 (Bw): "ponieważ w nim zostało stworzone wszystko, (...) wszystko przez niego i dla niego zostało stworzone" wykluczają Jezusa spośród stworzeń? Greckim wyrazem przetłumaczonym tu na "wszystko" jest panta, odmieniona forma słowa pas. W Łukasza 13:2 przetłumaczono je na "wszyscy inni" (Bw), "wszyscy pozostali" (Romaniuk) (zob. też Łuk. 21:29, Bw, Romaniuk, Kowalski oraz Filip. 2:21, Bw). Z tego wynika, że jest on istotą stworzoną, należącą do tego, co stworzył Bóg.
Obj. 1:1; 3:14 (Bw): "Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg (...). A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Ten, który jest Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek [gr. arche] stworzenia Bożego" (podobnie w BT, Bp, NŚ i wielu innych przekładach). Czy to tłumaczenie jest poprawne? Zdaniem niektórych chodzi tu o to, iż Syn jest "tym, który zapoczątkował stworzenie Boże", to znaczy jest jego "praprzyczyną [źródłem]". Niemniej opracowany przez Liddella i Scotta Greek-English Lexicon jako pierwsze znaczenie słowa arche podaje "początek". Nasuwa się więc logiczny wniosek, że ten, o którym czytamy w Objawieniu 3:14, jest stworzeniem, pierwszym stworzeniem Bożym, i że miał początek. Porównaj to z Księgą Przysłów 8:22, gdzie-jak przyznaje wielu komentatorów Biblii-jest mowa o Synu jako o uosobionej mądrości. Według Bw, BWP, BT i Bp ten, który tam się wypowiada, został "stworzony".
W Micheasza 5:1 (BT) powiedziano proroczo o Mesjaszu, że "pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności". Czy to go stawia na równi z Bogiem? Warto zaznaczyć, że inne przekłady nie tłumaczą tego hebrajskiego wyrażenia na "dni wieczności", lecz na "dni już dawno minione" (BWP), "dni zamierzchłe" (Bw, Bp), "dni czasu niezmierzonego" . W świetle wyżej omówionego wersetu z Objawienia 3:14 tekst Micheasza 5:2 wcale nie dowodzi, jakoby Jezus nie miał początku.
Czy Biblia naucza, że żadna z osób rzekomo wchodzących w skład Trójcy nie jest ani większa, ani mniejsza od pozostałych oraz że wszystkie są równe i wszechmocne?
Marka 13:32 (BT): "O dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec". (Oczywiście nie byłoby tak, gdyby Ojciec, Syn i Duch Święty byli sobie równi i stanowili jednego Boga. A gdyby nawet, jak uważają niektórzy, wiedza Syna Bożego była ograniczona ze względu na jego naturę ludzką, to pozostaje otwarta kwestia, dlaczego także Duch Święty o tym nie wiedział?)
Mat. 20:20-23 (BT): "Matka synów Zebedeusza (...) prosiła [Jezusa]: (...) 'Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie'. Odpowiadając Jezus rzekł: (...) 'Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale dostanie się ono tym, dla których mój Ojciec je przygotował'". (Jakie to dziwne, jeśli-jak twierdzą niektórzy-Jezus jest Bogiem! Czy wypowiedział się tutaj tylko zgodnie ze swą "naturą ludzką"? Czy takie wyjaśnienie, do którego uciekają się rzecznicy nauki o Trójcy, naprawdę jest sensowne, skoro sami twierdzą, że Jezus był "Bogiem-człowiekiem", to znaczy zarówno Bogiem, jak i człowiekiem, a nie jednym albo drugim? Czy z Mateusza 20:23 nie wynika raczej, że Syn nie jest równy Ojcu i że Ojciec zachował pewne przywileje dla siebie?)
Mat. 12:31, 32 (BT): "Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone. Jeśli ktoś powie słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, lecz jeśli powie przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym". (Nawet gdyby Duch Święty był osobą i Bogiem, tekst ten wyraźnie przeczy nauce o Trójcy, gdyż wynikałoby z niego, że w jakimś stopniu Duch Święty jest większy niż Syn. Tymczasem wypowiedź Jezusa wskazuje, że Ojciec, do którego należy "Duch", jest większy niż Jezus, Syn Człowieczy).
Jana 14:28 (BT): "Gdybyście Mnie miłowali [powiedział Jezus], rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie".
1 Kor. 11:3 (BT): 'Chciałbym, żebyście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, mężczyzna zaś jest głową kobiety, a głową Chrystusa-Bóg". (Nie ulega więc wątpliwości, że Chrystus nie jest Bogiem i że Bóg jest wyższy niż Chrystus. Warto też zaznaczyć, że słowa te napisano około 55 roku n.e., to znaczy jakieś 22 lata po powrocie Jezusa do nieba. Przedstawiona tu prawda dotyczy zatem relacji między Bogiem a Chrystusem w niebie).
1 Kor. 15:27, 28 (BT): "'[Bóg] wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego [Jezusa]'. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który Mu wszystko poddał. A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich".
Zarówno hebrajskie słowo Szaddaj, jak i greckie Pantokrator są tłumaczone na "Wszechmocny". W tekście Biblii oba zostały wielokrotnie użyte w odniesieniu do Boga-Ojca (Wyjścia 6:3; Obj. 19:6). Nigdy jednak nie użyto żadnego z nich w stosunku do Syna ani ducha świętego.
Czy Biblia uczy, iż każda z osób rzekomo wchodzących w skład Trójcy jest Bogiem?
Jezus powiedział w modlitwie: "Ojcze, (...) to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa" (Jana 17:1-3, BT). (W większości przekładów użyto w tym miejscu wyrażenia "jedyny prawdziwy Bóg" w odniesieniu do Ojca. W przekładzie Romaniuka czytamy: "Boga jedynego i prawdziwego". Czy mógłby On być "jedynym prawdziwym Bogiem", gdyby jeszcze dwie inne osoby były Bogami w takim samym stopniu, jak On? Wszyscy inni, których nazwano "bogami", muszą więc być albo bogami fałszywymi, albo jedynie odzwierciedleniem prawdziwego Boga).
1 Kor. 8:5, 6 (BT): "A choćby byli na niebie i na ziemi tak zwani bogowie-jest zresztą mnóstwo takich bogów i panów-dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden Pan Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy". (Ojca przedstawiono tutaj jako "jednego Boga' chrześcijan, mającego inną rangę niż Jezus Chrystus).
1 Piotra 1:3 (BT): "Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa'. (Nawet po wniebowstąpieniu Jezusa w Piśmie Świętym nieraz mówi się o tym, że Ojciec jest "Bogiem" Jezusa Chrystusa. Jak czytamy w Jana 20:17 [BT], sam Jezus po zmartwychwstaniu nazwał Ojca 'swoim Bogiem'. A według Objawienia 3:12 również później, gdy już przebywał w niebie, użył tego samego wyrażenia. Nigdzie w Biblii nie czytamy natomiast, żeby Ojciec mówił o Synu "Bóg mój" ani żeby Ojciec lub Syn mówili "Bóg mój" o duchu świętym).
Czy wersety biblijne, którymi rzecznicy Trójcy usiłują bronić swego dogmatu, rzeczywiście stanowią jego solidną podstawę?
Szczery poszukiwacz prawdy o Bogu nie będzie wyszukiwać w Biblii wersetów, które mógłby zinterpretować zgodnie ze swymi dotychczasowymi przekonaniami. Będzie się raczej chciał dowiedzieć, co naprawdę mówi Słowo Boże. Zapewne natknie się na wersety, które można zrozumieć dwojako, ale gdy się je porówna z innymi wypowiedziami biblijnymi na ten sam temat, ich znaczenie staje się jasne. Przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na to, że większość wersetów uchodzących za "dowody" istnienia Trójcy mówi tylko o dwóch, a nie o trzech osobach. A zatem gdyby nawet wyjaśnienia wersetów podawane przez rzeczników Trójcy były poprawne, to i tak nie dowodzą one, że Biblia naucza o Trójcy. Oto niektóre przykłady:
Wersety, w których tytuł przysługujący Jehowie rzekomo lub rzeczywiście jest używany w odniesieniu do Jezusa Chrystusa
Alfa i Omega: Komu słusznie przysługuje ten tytuł? 1) W Objawieniu 1:8 powiedziano, że przysługuje on Bogu Wszechmocnemu. Według Bg w wersecie 11 tytuł ten-jak to wynika z dalszego opisu-zastosowano do Jezusa Chrystusa. Wzmiankę o Alfie i Omedze w wersecie 11 uczeni uznają jednak za nieautentyczną i dlatego nie znajdujemy jej we współczesnych przekładach Biblii (por. Bw, BT). 2) W wielu przekładach Księgi Objawienia na język hebrajski uznano, że osobą opisaną w wersecie 8 jest Bóg Ojciec i dlatego przywrócono tam imię własne Boga - Jahwe. 3) W Objawieniu 21:6, 7 zaznaczono, że chrześcijanie będący duchowymi zwycięzcami są "synami" Tego, który jest znany jako Alfa i Omega. Nigdy nie mówi się tak o wzajemnym stosunku między namaszczonymi duchem chrześcijanami a Jezusem Chrystusem. Jezus nazwał ich swymi "braćmi" (Hebr. 2:11; Mat. 12:50; 25:40). O tych "braciach" Jezusa powiedziano jednak, że są "synami Bożymi" (Gal. 3:26; 4:6). 4) W Objawieniu 22:12 we Współczesnym przekładzie dodano imię Jezus, co wywołuje wrażenie, jakoby użyty w 13 wersecie tytuł Alfa i Omega odnosił się do niego. Jednakże w tekście greckim nie ma tam imienia Jezusa i dlatego nie spotyka się go w innych przekładach. 5) W Objawieniu 22:13 mówi się też o Alfie i Omedze, że jest "pierwszy i ostatni", a w Objawieniu 1:17, 18 użyto tego wyrażenia w odniesieniu do Jezusa. Tak samo wyraz "apostoł" odnosi się zarówno do Jezusa, jak i do niektórych jego naśladowców, a przecież to wcale nie dowodzi, że są tą samą osobą ani że są sobie równi (Hebr. 3:1, BT). Wszystko więc przemawia za tym, że "Alfa i Omega" to tytuł przysługujący wszechmocnemu Bogu, Ojcu, a nie Synowi.
Zbawca: Pismo Święte wielokrotnie nazywa Boga Zbawcą (lub Zbawicielem). W Izajasza 43:11 (BT) Bóg nawet mówi: "Poza Mną nie ma żadnego zbawcy". Skoro jednak również Jezusa nazywa się zbawcą, czy to znaczy, że Bóg i Jezus to jedno? Wcale nie. W Tytusa 1:3, 4 (BT) jest mowa o "Bogu, Zbawicielu naszym", a następnie o obu: 'Bogu Ojcu i Chrystusie Jezusie, Zbawicielu naszym'. W takim razie obaj są zbawicielami. Werset 25 z Listu Judy (Bw) wskazuje na ich wzajemne powiązanie, mówiąc: "Bogu, Zbawicielowi naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego" (zob. też Dzieje 13:23). W Sędziów 3:9 (BT) to samo hebrajskie słowo (moszia, tłumaczone na "wybawiciel" lub "zbawiciel"), którego użyto w Izajasza 43:11, dotyczy izraelskiego sędziego Otniela, a przecież w żadnym wypadku nie znaczy to, że Otniel był Bogiem. Gdy się czyta Izajasza 43:1-12 w całości, znaczenie wersetu 11 staje się jasne: tylko Bóg Jahwe zapewniał Izraelowi zbawienie, czyli wybawienie, a nie żaden bóg okolicznych narodów.
Oto wypowiedź zanotowana w Izajasza 43:10 (BT): "Boga utworzonego przede Mną nie było ani po Mnie nie będzie". Czy wobec tego Jezus Chrystus musi być Bogiem, skoro w Izajasza 9:5 nazwano go proroczo "Bogiem Mocnym"? Także w tym wypadku z kontekstu wynika, że nie. Żaden bałwochwalczy naród pogański nie utworzył boga przed Jahwe, ponieważ nikt nie istniał wcześniej niż Jahwe. Także w przyszłości nikt nie zdoła utworzyć prawdziwego, żywego boga, który byłby w stanie prorokować (Izaj. 46:9, 10). Nie znaczy to jednak, że Bóg nigdy nie powołał do istnienia kogoś, kto słusznie jest nazywany bogiem (Ps. 82:1, 6; Jana 1:1, NŚ). W Izajasza 10:21 (BT) nazwano Jahwe "Bogiem Mocnym", tak jak Jezusa w Izajasza 9:5 (BT), niemniej tylko Jahwe został nazwany "Bogiem Wszechmocnym" (Rodz. 17:1, BWP).
Jeżeli jakiś tytuł albo określenie występuje w Piśmie Świętym więcej niż jeden raz, nie należy pochopnie orzekać, że zawsze dotyczy tej samej osoby. Takie rozumowanie mogłoby doprowadzić do wniosku, że Nebukadneccar (Nabuchodonozor) był Jezusem Chrystusem, ponieważ każdy z nich został nazwany "królem królów" (Dan. 2:37; Obj. 17:14), i że uczniowie Jezusa w gruncie rzeczy byli Jezusem Chrystusem, ponieważ zarówno ich, jak i Jezusa nazwano "światłem świata" (Mat. 5:14; Jana 8:12). Zawsze trzeba brać pod uwagę kontekst oraz inne miejsca w Biblii, gdzie występuje to samo określenie.
_________________
Benek
|
