Mysle ze osoby nie wierzace chca wierzyc, i wiele razy bylem zapraszany na rozne przyjatka na ktorych okazja do grzechu byla podawana na srebrnej tacy. Ale czesto odnosilem wrazenie ze mnie tam zapraszaja tylko po to bym odmowil, by mieli podstawe do myslenia ze jednak wiara jest mozliwa.

Mam kilkoro znajomych i przyjaciol niewierzacych i czesto sa to osoby najbardziej szczere, ktore nie tylko mi pokazuja moje bledy w rozumowaniu, ale tez napominaja jesli widza jakas niezgodnosc w tym co robie i tym co wyznaje.

Moja dygresja w tej sprawie:

Jezeli jest dwoje dobrych ludzi, ktorzy nie krzywdza innych, pomagaja im itd.
Jeden z nich jest katolikiem a drugi ateista, to szanuje ich obu, ale bardziej ateiste.
Bo on jest dobry mimo tego, ze (jak uwaza) smierc to koniec.
To sie nazywa brak egoizmu.

Pozdrawiam,
Grzesiek.

Troche splyciles - czlowiek ktory czyni dobro z reguly robi to z potrzeby serca a nie dla jakiegos zysku, innaczej taka ofiara nie jest do konca szczera. To ze jestesmy dobrzi powinno wynikac z glebi naszego serca a nie z kalkulacji "zimno rozumowych". Nie chce sie wypowiedac za innych katolikow ale przynajmniej u mnie dobro wyplywa z serca.

Nazwij to jak chcesz, chlodna kalkulacja, goraca kalkulacja, zimna...
I nie "tylko" ze wszgledu na kalkulacje. Powinienes byl napisac "pomimo" tej kalkulacji.

Nie bardzo rozumiem o co w tym zdaniu chodzi, moglbys przeredagowac?

Teraz zrozumialem o co Ci chodzilo. Tez nie od razu, ale zrozumialem.

Rozpatrzmy bardzo banalny przyklad dobra i zla. Rozterka, z ktora mam do czynienia prawie codziennie:
Mam sie dostac do pracy, za oknem pada deszcz. Mam wybor - albo wezme samochod, ktory przyczyni sie do zwiekszenia korkow, halasu i zatruje kawalek atmosfery - czyli (nie takie znowu banalne) zlo. Albo pojade na rowerze - zmecze sie i zmokne ale nikogo nie skrzywdze - czyli dobro.
Jesli moj rozum zwyciezy nad instynktem (niestety nie zawsze tak jest) - pojade na rowerze. Czy bedzie to spowodowane potrzeba serca? Chyba jednak swiadomoscia, ze moja wygoda sprawi, ze ktos bedzie cierpial.
Czyli wspolczucie. Jesli dla Ciebie to jest to samo, co "potrzeba serca" to sie zgadzamy, tylko inaczej to nazywamy.

Pozdrawiam,
Grzesiek.

To moze ja odpowiem na pytanie z pierwszego posta

Osobiście nie znam żadnych osób niewierzących, pomijając koleżanki z internetu... Czuję się trochę nieswojo rozmawiając z taką osoba właśnie na temat wiary..hmmm...czuję się jak istota z innej planety...nie wiem dlaczego, mówię jak jest. Czuję że do tego kogoś nie pasuję Chociaż jeśli np. rozmawiamy o rzeczach nie związanych z wiarą to wszystko jest w porządku

Ja z tego powodu, że mam swoją stronkę, http://www.polon.us że tak powiem, apologetyczno-teologiczną, mam bez przerwy do czynienia z osobami niewierzącymi. Ale nic tu się nie da uogólnić, bo są i takie, które rzeczywiście szczerze poszukują i takie, które się nie mogą nadziwić, że ktoś może wierzyć i takie, które aktywnie mi się starają przeszkodzić. Co prawda wychodzi mi to na dobre, jak myślę. Gdy bowiem ktoś zamieści na stronach porno link do mojej strony, opowiadając jakieś niestworzone historie, to nie bardzo widzę, jak to ma mnie przeszkodzić, a stronka dociera tam, gdzie inaczej by na pewno nie dotarła. Oczywiście nie jestem naiwny i wiem, że nie każdy, kto z porno strony wskoczy na moją zaraz poleci do kościoła i się zacznie spowiadać. Nawrócenie to łaska, a ja tylko informuję. Ale każdy z nas ma jakąś rolę w dziele Bożym. Nigdy nie wiadomo, jak nas Pan wykorzysta.

Wracając jeszcze do pierwszych wpisów, konkretnie Sowizdrzalka. Historia jest pełna przykładów ludzi naprawdę genialnych i głęboko wierzących. Choćby człowiek z tej opowiastki:


Ponad sto lat temu pewien student siedział w pociągu obok mężczyzny, wyglądającego na bogatego chłopa. Mężczyzna ten modlił się na różańcu, którego paciorki przesuwał między palcami.
-Panie, czy pan ciągle wierzy w takie staromodne rzeczy? - zapytał student.
- Tak, wierzę. A pan nie? - zdziwił się mężczyzna.
Student wybuchnął śmiechem i odparł:
- Nie wierzę w takie głupoty. Niech i pan przyjmie moją radę: wyrzuć pan ten różaniec przez okno a ucz się, co nauka ma dziś do powiedzenia o świecie.
- Nauka? Nie rozumiem nauki. Może pan by mi ją trochę wyjaśnił? - poprosił pokornie mężczyzna.
Student widząc łzy w oczach towarzysza podróży zrozumiał, że jest poruszony do głębi. Aby uniknąć dalszego ranienia jego uczuć powiedział:
- Proszę dać mi pański adres, a ja przyślę trochę literatury, która pomoże panu w wyjaśnieniu tych spraw.
Mężczyzna z wewnętrznej kieszeni swego płaszcza wyjął swoją kartę wizytową. Spojrzawszy na nią student spuścił głowę zawstydzony i zamilkł. Na wizytówce było napisane: „Ludwik Pasteur, Dyrektor Instytutu Badań Naukowych, Paryż”.

Pasteur, Pascal, Einstein, to nazwiska, które od razu przychodzą do głowy. A jest ich dużo, dużo więcej.

Ale wracając do tematu, ja uwielbiam dyskusje z niewierzącymi. Bo są takimi wdzięcznymi rozmówcami. Wydaje się im, że mają na wszystko odpowiedź, a wystarczy choćby ich zapytać skąd się wzięła materia. Zresztą argumentów na to, że Bóg istnieje nie brakuje, sam mam zamiar podać 20. Doszedłem już do szóstego, ale to piąty jest moim ulubionym.

To chyba G K Chesterton powiedział, że człowiek, który przestaje wierzyć w Boga nie staje się niewierzącym, ale zaczyna wierzyć w każdą niedorzeczność. I taka jest prawda. Pozdrawiam.

Tylko, że z argumentów na istnienie Boga nie wynika wcale, że ten Bóg odpowiada katolickiej wizji.....czyż nie?

Argumenty na istnienie Boga mają za zadanie wykazać tylko to, że jakaś Inteligentna Istota musi istnieć i musiała istnieć zanim powstał świat materialny. Nie zajmują się one istnieniem Judeo-chrześcijańskiego Boga. Tym raczej zająłem się w Rozważaniach o Biblii na mojej stronce. Ale filozoficzny argument, czy dowód, że Jezus musiał być Bogiem też istnieje i zapewne pojawi się kiedyś na mojej stronce. Wszystko w swoim czasie. W międzyczasie polecam Ci ostatnią część rozważań o Biblii. Pozdrawiam.

Zapomniałaś Mago, że Jezus był postacią historyczną,(nikt tego nie neguje), a On powiedział: "Ojciec, który mnie posłał, nakazał mi, co mam mówić i głosić" J 7,16

No właśnie, i tu się zgadzamy........


Odnosilam sie do konkretnych arkumentów hioba.
A to, czy Jezus był synem bożym nie jest faktem historycznym, tylko kwestią wiary. Są wszak Ci, którzy wierzą w jego istnienie a uważają go za proroka....

"Są wszak ci, którzy wierzą w Jego istnienie a uważają Go za proroka" ... i tu wychodzi cała niekonsekwncja człowieka:
- nie wiara decyduje, czy On istniał, to fakt historyczny - nikt tego nie kwestionuje,
- głosił miłość Boga, miłość bliźniego - ludzie niezależnie od wyznawanej religii, uważają miłość za najwyższą wartość,
- zapowiedział swoją ofiarę - śmierć na krzyżu - też nie jest to negowane,
- mówił, że jest Synem Boga - i to człowiek podważa... no jeśli już, to ewentualnie prorok.
Niekonsekwencja: -bo albo wszystko jest prawdą, albo wszystko kłamstwem.
Fakt, że nie było i nie ma religii, czy systemu filozoficznego, który by ośmielił się myśleć, lub głosić coś podobnego o Bogu, człowieku i świecie, powoduje, że do osoby Chrystusa nie można dokonywac żadnej analogii.
"Żaden nie wie, kto jest Ojciec, jeno Syn;"Ja i Ojciec jedno jesteśmy".