Eandil nie cała opowieść (nie pamiętam fachowego określenia) ale tylko ten jeden wątek drzewa poznania który jest cześcią całości. Samo frzewo jest elementem zaistnienia całego grzechu pierworodnego, natomiast to już wykracza poza temat.

Jedno pytanie: rozumiem, że cała opowieść o drzewie, raju i wężu jest dziś traktowana metaforycznie. Na jakiej podstawie twierdzi się jednak, że grzech metaforycznych (!) pierwszych rodziców obciąża każdego człowieka od pierwszych dni istnienia, i to w całkiem realnym wymiarze?

To tak, jakby istota ludzka była paradoksalnie skażona przez własne człowieczeństwo. Bo przecież potencjał rysowania granic między dobrem a złem, możliwość popełniania błędów i uczenia się na nich, umiejętność patrzenia na siebie świadomie - dary zakazanego owocu - to coś, co ściśle wiąże się z człowieczeństwem. Coś, co według koncepcji grzechu pierworodnego nie przynależy do ludzkiej natury pierwotnie określonej przez Boga. Coś, czego... należy się wstydzić i co należy uznawać tylko za rezultat grzechu?

Na podstawie rozważań teologów apologetów, którzy bronią tej wiary na tysiące sposobów, tak mi się wydaje.

mi sie wydaje ze Bóg stworzyl drzewo poznania dobra i zla po to zeby ludzie mogli byc swiadomi, zeby byli tacy jak On, zeby mogli kochać świadomie

Mniej więcej tak samo to widzę. Ale w takim razie dlaczego to ma być postrzegane jako grzech pierworodny, który obciąża cały rodzaj ludzki? Dlaczego Kościół wpisuje w ideę człowieczeństwa jakieś dziwne poczucie winy? Przekonanie, że nasza ludzka natura jest warunkowana błędem pierwszych rodziców, grzechem, wypadkiem, potknięciem tragicznym w skutkach?

Bo to by czyniło z Boga źródło zła co kłóci się z jego naturą[/list]

Może dlatego, żeby pod presją strachu o dzieci, chrzcic niemowleta, aby nie byly potepione ?