Moja rada - wyjdź poza swoje emocje. Zrozum, że nie jesteś swoimi emocjami. Masz prawo ( z tego co czytam, pełne prawo ) mieć negatywne odczucia względem ojca, i tego się tak łatwo nie wyzbędziesz. Nie to jest jednak najważniejsze. Masz wyzbyć się nienawiści. A można to zrobić właśnie w ten sposób, że staniesz przed samą sobą ( dla lepszego efektu można użyć lustra ) i powiesz: " JA jestem ponad moimi emocjami. Nigdy nie zdołają mnie one opanować. Mogę się czuć źle, ale wyzbywam się nienawiści. To jest moja decyzja. "

eMiSiA - napiszę w ten sposób: mam za sobą podobne doświadczenia, nie z ojcem co prawda, ale z matką. Też miałam wtedy w sobie wiele gniewu i nienawiści, też usłyszałam wiele przykrych słów i dowiedziałam się, że jestem dla najbliższej mi osoby zawadą i przeszkodą. Bolało, i to mocno.

Najważniejsze, co mi wtedy pomogło - wyciszenie. Kiedy emocje opadły, zdałam sobie sprawę, że wieczne gryzienie się z tamtymi słowami nic nie daje. Postarałam się przywołać w pamięci dobre chwile, jakie spędzałam z matką, pozytywne momenty z dzieciństwa, wszystko, co tylko mogłam pozbierać. To pomogło mi przełamać tę pierwszą, najgorszą gorycz.

Napisałaś:



Też przez to przechodziłam, ale na dłuższą metę ciężko jest żyć tylko we własnym, małym światku. Dopiero, kiedy otworzyłam się na innych ludzi, udało mi się odkryć, że oni także mają problemy, czasem przeżywają tak trudne chwile, że moje własne kłopoty stają się przy tym malutkie. Wtedy naprawdę przestałam przywiązywać wagę do przykrych słów, jakie ktoś rzuca mi w gniewie.

Tak jest do teraz. Jeśli słyszę, że zbiera się na burzę, zwyczajnie staram się nie przywiązywać wagi do złych słów. Nie pozwalam, by mnie raniły, a jeśli jest mi naprawdę źle, zwierzam się przyjaciółce lub pamiętnikowi - to dobry sposób na przyjrzenie się swoim emocjom z zewnątrz. Wiara też mi pomaga, ale nie zamykam się w niej, nie traktuję jej jako ucieczki przed rzeczywistością, która mnie otacza. Nie można chować się w skorupce.

Z całego serca życzę Ci, żeby w Twoim życiu się poukładało, żebyś dała sobie radę z trudnościami, jakie Cię spotykają. Przede wszystkim jednak życzę Ci otwarcia na świat, na ludzi, na wszystkie piękne doświadczenia, jakie niesie każdemu życie. Trwaj w swojej wierze, czerp z niej siłę oraz pogodę ducha, i uwierz w to, że - będzie dobrze.

P.S. W trudnych chwilach moja koleżanka, mocno wierząca, sięga często do twórczości ks. Twardowskiego. Więc nie zaszkodzi też wspomnieć o tym sposobie na przełamanie złego czasu

Wiesz, co ja bym zrobiła na początku? Porozmawiała z ojcem. Jak masz go szanować, jak masz go zrozumieć, skoro nie rozmawiasz o ego uczuciach. On też się liczy i on też ma przyczyny swoich zachowań. Śwait się nie kręci wokół Ciebie i czasem trzeba wyciągnąć rękę. pewnie jak porozmawiasz z nim, sytuacja między wami się zmieni, ale jedynie wtedy kiedy będziesz próbowała go zrozumieć. A potem możesz już robić co tam Ci się żywnie podoba