Nie, nie świadczy to o tym, że wcześniej mieli nieśmiertelność daną habitualnie. Jedynie co to ludzi mogli zdobyć nieśmiertelność jedząc owoce z drzewa życia. Wg Biblii nieśmiertelność nigdy nie była cechą natury człowieka - Bóg nie stworzył człowieka nieśmiertelnym, ale pozwolił mu takim być, poprzez jedzenie z drzewa życia.

Tak, ale to już było po wygnaniu z Raju. Ludzie nie byli nieśmiertelni oczywiście, lecz nadal posiadali to "tchnienie" dane przy stwarzaniu, które dawało im długowieczność (przynajmniej, jeśli niektóre wersy interpretować dosłownie, patriarchom).

A wtedy, z powodu "synów bożych", których najwyraźniej przyciągały kobiety zawierające pierwiastek Boga, ten podjął decycję o odebraniu tego czegoś - przynajmniej, jeśli rozumieć to w miarę dosłownie.

To dlaczego mamy sluchac ludzi (oszustow?) ktorzy majacza o jakims raju, drzewie czy innym Adamie? Malpa Adam nie mogla rozmawiac z malpa Ewa.

Po pierwsze: nikt nie majaczy.
Po drugie: nikt nie oszukuje.
Po trzecie: to opowiadanie właśnie to nam przekazuje, że stworzycielem człowieka (bez odniesienia do tego w jakim stadium rozwoju) jest Bóg i On też jest dawcą duszy.
I proszę nie rzucać bezpodstawnymi oszczerstwami.

Czy to co pisze w Biblii jest podstawa czy nie? Tam pisze o takim a nie innym stopniu rozwoju.

Nie ma nic na temat stopnia rozwoju. Ani ciała, ani duszy u człowieka.
A temat jest o relacji teorii ewolucji do duszy, więc co nie tyczy się duszy będzie usunięte.

Ale drzewo życia jest metaforą literacką, nigdy nie istniało.

@szumi

dusza mogła ewoluować.

Spójrzmy jakie generuje to problemy. Podobno tylko człowiek ma duszę nieśmiertelną. Nie wnikając zatem szczegółowo w definicję człowieka to logiczne jest, że przed człowiekiem była istota, która "jeszcze" jeszcze nim nie była.

Załóżmy, że jest dusza, która ewoluuje. Ewolucja jest procesem ciągłym i powolnym

Mamy zatem problem: przy założeniu ewoluującej duszy musisz arbitralnie przyjąć jakiś moment, w którym u pierwszego osobnika dusza zyskała cechę nieśmiertelności.

Problem jest podobny do tego: kiedy dusza wstępuje do ciała. Bo jak wykazałem w innym wątku to termin "w momencie poczęcia" jest dosyć mało precyzyjny.

Owszem generuje to problemy. Ale jeśli to miałby być prawdą, to czy dla uniknięcia problemów należy z góry taką możliwość odrzucić? Nigdy. Bo powołaniem człowieka jest dążyć do prawdy. A jeśli dusza ewoluowała też, to należy to jakoś uargumentować, a nie odrzucać, bo będą problemy...

Poza tym wchodzimy w sferę działania Boga - nie wiemy, czy za momenty "przeskoków" gatunkowych odpowiada bezpośrednio Bóg - On inspiruje stworzenie do takiego działania i je udoskonala, czy dzieje się to już bez Jego szczególnej interwencji... Tak samo z duszą. Być może, że przechodząc od duszy sensytywnej do niezniszczalnej i duchowej, Bóg interweniował osobiście, bo byłoby możliwe do odczytania z tekstu biblijnego, ale może tak stworzył ten świat, że później tylko patrzył i radował się tym jak się stworzenie rozwija (oczywiście nie jest to deizm!) i samo doprowadziło do wygenerowania się duszy u zwierząt, bo Bóg tak założył przy stworzeniu i teraz tylko zwierzęta realizowały Jego plan - to też nie jest sprzeczne z tekstem biblijnym.

Zatem tego jak to się dzieje nie wiemy i nigdy na gruncie nauki się nie dowiemy,bo nie leży to w ich kompetencjach.
Ale jak najbardziej należy wybraną przez siebie opcję argumentować i czynić coraz bardziej wiarygodną.

Skoro wszystko ewoluuje to dusza także. Zresztą zachodzi tu ścisła korelacja między ciałem a duszą, czyli bardziej rozwinięte, bardziej złożone ciało, musi posiadać bardziej rozwiniętą, bardziej świadomą duszę (po prostu, dusza, duszy nierówna). Dusza ożywia ciało, czyli pełni rolę takie go silnika (wiadomo, im większy samochód tym potężniejszy silnik)
Na przestrzeni dziejów dusza ewoluowała równolegle do ewolucji ciała, jedno napędzało drugie.
Ciało jest narzędziem doświadczania duszy, bez niego dusza nie mogła by się uczyć (ewoluować), i tak, im więcej doświadczeń w ciele tym szybciej uczy się dusza, po śmierci ciała wszystkie te doświadczenia są własnością tej duszy i są przechowywane do momentu następnej inkarnacji, (czyli dusza pełni także rolę nośnika pamięci), potem dusza czeka aż wyewoluuje doskonalsze ciało które będzie mogła ożywiać a tym samym uczyć się dalej, ale już na wyższym poziomie (czyli całkiem podobnie jak promocja z klasy do klasy)

Jakieś badania za tym stoją czy po prostu chciejstwo? Dlaczego bardziej złożone ciało musi mieć bardziej świadomą duszę? Czy plezjozaur miał mniej komórek od człowieka? Czy delfin ma mniejszy mózg? Czy komar nie pije tej samej wody i nie oddycha tym samym powietrzem co człowiek?

Czy może dusze były obecne tylko w jednej gałęzi drzewa ewolucji, już od czasów jednokomórkowców - te ameby mają dusze v0.0001 alpha, a tamte nie?

Leszek Kołakowski kiedyś stwierdził coś bardzo mądrego: