Przyjmując taki tok, każda religia, naród, grupa zawodowa jest pełna obłudy i nienawiści - w każdej grupie znajdują się osoby wzorowe, ale także postępujące nagannie.


Proszę więc podać fragmenty Pisma, gdzie Jezus jako najwyższy chrześcijański autorytet nawołuje do wartościowania czy nietolerancji. Jeżeli jakiś ksiądz wartościuje bądź nie toleruje wystawia mu złe świadectwo, ale nie sprawia że chrześcijaństwo staje się złe.


Cóż, jeżeli Twoja wiara oznaczała kolokwialne chodzenie do Kościoła... Chodzenie to za mało i nie jest to istotą wiary. Najpierw uwierzyć - potem praktykować.


Ja przykładowo bardzo prosiłem o pomoc w pewnej sprawie i Bóg mnie wysłuchał. Szczęście, zbieg okoliczności, fuks a może pomoc Boga? Niczego nie mogę wykluczyć.

Dziękuję za fajną odpowiedź.

Oo, gdyby tak wystarczyło tylko wierzyć Biblii. Oczywiście, że Jezus nie namawiał do nietolerancji (choć zdarzyło mu się nazwać kogoś psem, jeśli dobrze pamiętam, dość mocne to było).

Ale jak mówią nasi duchowni, nie ma wiary bez kościoła, w tym chodzenia do kościoła. Nie ma "wierzymy, że to jest złe", tylko że "każdy kto robi tak, albo tak zasługuje na potępienie!".

Religia zamiast dawać pokój sumienia, przynosić radość i szczęście powoduje dylematy moralne, cierpienie i stres.

Czy naprawdę pierwsi chrześcijanie byliby tak głupi, żeby brnąć w takie coś, jakie mamy teraz? Żeby oddawali życie za TAKĄ religię? Za tak pojmowanego Chrystusa?

Nie wiem, dla mnie taka forma religii wydaje się równie odległa, nierealna, egzotyczna i tania, jak trampki z Chin.

Wreszcie, bardzo się cieszę, że kogoś wreszcie Bóg wysłuchał! Mam nadzieję, że wejdzie mu to w nawyk, bo ma spore zaległości!!!!

przepraszam, chciałem "Mu" z dużej litery.....

Mógłbyś podać fragment? Ne przypominam sobie, ale może coś przeoczyłem.


Kościół nie potępia - mówi co jest niewłaściwe i z czym się nie zgadza, ale nie potępia.


Bardzo dobrze, iż powoduje dylematy. Zaczynamy dostrzegać zło w naszym postępowaniu, co z pewnością nie jest miłym uczuciem. Szczęście daje natomiast poprawa i praca nad samym sobą.


Chrystus i Jego nauka pozostała taka sama, mimo iż któryś z księży jest pedofilem itp.


Prosić możemy, ale Bóg nie jest zobligowany do spełniania naszych próśb.

Jako buddysta powinieneś wiedzieć, że to nie religie „zbawiają” (cokolwiek to znaczy) lecz wiara, to ona właśnie ma tą realną moc zbawczą, mówiąc inaczej, stajesz się „tym” w co wierzysz, reszta to tylko religijny folklor który jest zmienny, zależny od czasu, miejsca oraz ludzkiej tradycji. Piszesz, że nie podoba ci się taki Bóg:



tylko, że właśnie taki Bóg był potrzebny na tamte czasy, gdy ludzka dusza dopiero co wyszła z dziejowych pieluch, chodzi o to, że w tamtych czasach idea innego, wyższego Boga nie byłaby zrozumiana. Czy małemu dziecku wbija się do głowy filozofię, czy raczej uczy życia poprzez inną cześć ciała?
Pojecie Boga wzrasta wraz z rozwojem człowieczeństwa, chodzi o to, że każda epoka ma swojego Boga.

Zachwyciłeś się buddyzmem tylko niech ci się nie wydaje, że możesz patrzyć na inne religie z góry. Każdy z nas ma swoją własną drogę do Boga, jedni lepiej rozumieją chrześcijaństwo inni filozofie wschodnie, są to jedynie różne narzędzia prowadzące do tego samego celu, zbawienia, nirwany, oświecenia itd…
Buddyzm i Hinduizm to bardzo wymagające filozofie, wielu się nimi zachwyca ale niewielu potrafi zastosować je w swoim życiu

dzięki za odpowiedź, nie patrzę na inne religie z góry, wręcz przeciwnie! A myślisz, że dlaczego pytam o kwestie związane z potępieniem? Rozsądek podpowiada "a co jeśli się mylę?"

Trudno z dnia na dzień wyzbyć się przyzwyczajeń mentalnych, a dylematy wcale nie są fajne - i wcale nie muszą odsłaniać zła, bo zło się świetnie samo prezentuje.

"taka idea Boga była dobra w tamtych czasach"... A kto nam ma przedstawić Boga dzisiaj? Wydaje mi się, że jest tak samo nieczuły, obojętny i skory do gniewu, jak niegdyś. Może nawet bardziej.

Rozumiem, że nie jest zobligowany do spełniania ludzkich próśb. Właściwie, nie jest do niczego zobligowany. Natomiast my jesteśmy: do tego, do tamtego... Czyli znowu wracamy do problemu: róbcie sobie, co chcecie, byle tak żeby Mnie się podobało.....

zephyr7
Pytałeś czy Boga w ogóle można doświadczyć, a zatem odpowiadam. Tak, można, znam wielu ludzi którzy Go doświadczyli, wiem też że sam miałem okazje Go doświadczyć, w sposób wystarczająco namacalny, ale też i nie przesadny. Duch wieje jak chce, do mnie przyszedł tak jak tego potrzebowałem. Dla mnie zatem Buddyzm choć wartościowy system, to szukanie gdzieś tam, gdy tu mamy coś prawdziwego i kończą się wszelkie dyskusje, a zaczyna wiara i doświadczenie. Kto to ma ten sam siebie przekonywać nie musi.

Bardzo się cieszę, mam nadzieję, że kościół wróci do tego, co w tej religii uniwersalne, wyzbędzie się próżności, pychy, głupoty i wszystkie te przywary zacznie traktować jako grzech... może kiedyś w końcu...

W końcu chyba Jezus sam powiedział "strzeżcie się złych proroków"... Nie chowajcie się po forach internetowych, wyjdźcie z tym do ludzi!

Nic bardziej mylnego! My też nie jesteśmy zobligowani - "Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje." (Mt 16, 24). Sam Jezus pozostawia nam więc wybór. Nie musimy, ale jeśli chcemy ponosimy tego skutki i dokładamy starań.


Ja jestem przekonany, iż Kościół nigdy od tego nie odszedł. Moje osobiste doświadczenie jest bardzo pozytywne. Z pewnością wystąpi też czasem próżność, pycha czy głupota, ale nie są to przymioty przeważające. Dlatego daleki jestem od takich uogólnień - jednoznacznej negatywnej ocenie działania Kościoła.

Witam serdecznie.
Nie chcę zakładać nowego postu o podobnej tematyce, mam nadzieję, że nikt nie będzie miał mi złe, jeżeli wrzucę tutaj moje 3 grosze.
Zastanawiam się czy Buddyzm można połączyć z Chrześcijaństwem, i żyć zgodnie z episkopatem.
Do Kościoła nie chodzę od dawna, a kiedyś praktykowałem regularnie, i udzielam się we Wspólnocie. Nie wszystkie nakazy mi pasowały, a nie chcę żyć w obłudzie, dlatego oddaliłem się (z seksu za grzech nie uważam, i nie mam zamiaru się z niego spowiadać co tydzień).

Zainteresowałem się ostatnio Buddyzmem i zastanawiam się, nad asymilacją z tą drogą. Jednak nie w w celach religijno-obrzędowych, a filozoficzno-etycznych (może i medytacyjnych tego jeszcze nie wiem).
Wychowany od dziecka zostałem w Chrześcijaństwie i nie wyobrażam sobie zwracać się do innego Pana. Budde postrzegam bardziej jako świętego niż Boga samego w sobie.
Czuję wewnętrzną pustkę, po odejściu od KK, i chciałbym ją zastąpić po części właśnie Buddyzmem. Gdybym to napisał do Biskupa, to z pewnością nakazałby mi w pierwszym rzędzie udzielanie się w parafii, ale tego nie uczynię.
Na religii ksiądz mówił, że Bóg jest jeden i nie ważne czy to Allach, Budda, czy Jezus, ważne aby postępować zgodnie ze swoimi sumieniami.

Napisałem to, bo ciekaw jestem jak postrzegacie sprawę, czy można wierzyć w Jezusa, a żyć zgodnie z Buddyzmem, kiedy KK ma swój własny światopogląd filozoficzno-etyczny?

Zephyr7, nie rozumiem o co Ci chodzi...
Zadałeś pytanie i dostałeś odpowiedź już na samym początku.
Twoje sądy/opinie o Kościele i religii są twoimi wizjami i są twoim problemem - musisz sobie z nimi radzić, a nie mieć o nie pretensje do innych.

Ogólnie wszystko zależy od twoich intencji, od serca.
Jeśli szukasz dobra i miłości to masz szansę zarówno u Boga jak i w praktyce buddyjskiej - Jezus jest sędzią ludzkich serc, a w buddyzmie praktyka jest potężnym narzędziem kształtowania siebie samego, ale z jednoczesną absolutną odpowiedzialnością za swoje intencje, czyny i ich skutki.
Buddyści też mają piekło i to nie jedno, gdzie można łatwo trafić źle praktykując.

@Sakura
Teoretycznie jest to możliwe, ale w praktyce właściwie niewykonalne.
W Polsce są nauczyciele wyspecjalizowani w ramach nauczania swoich szkół, a żadna ze szkół nie zajmuje się godzeniem wiary w Boga z buddyzmem.
Natomiast próbując praktykując samemu narażasz się bardzo na "chorobę zen" - popadnięcie w wizje tego czym twoim zdaniem buddyzm niby jest lub nie jest, co prowadzi do zwiększenia pomieszania i ignorancji, czyli czegoś zupełnie przeciwnego od celu.
Część podstawowych nauk buddyjskich bezpośrednio podważa prawdziwość istnienia Boga w wersji teistycznej, więc ostatecznie kiedyś będziesz musiał wybrać - albo buddyzm, albo teizm.

Ogólnie naginając znaczenie słów można powiedzieć, że "duchowość" buddyjska i chrześcijańska mają punkty wspólne - zainteresuj się www.wccm.pl oraz np. nurtami mistycznymi chrześcijaństwa - poczytaj np. Jana od Krzyża i św. Teresę z Avili.

Sakura, nie jestem znawcą buddyzmu, ale moim zdaniem to raczej niewykonalne i zdecydowanie odradzam.

Mam wrażenie, choć mogę się mylić, że nie masz głębokich podstaw dotyczących chrześcijaństwa - że nie przeczytałeś nigdy Biblii ani jej poważnej części. Dlatego gorąco polecałbym przeczytanie Pisma Świętego lub choćby całego Nowego Testamentu. Sam zobaczysz, że Słowo Boże porywa i zmienia, że to ono Cię czyta.

Chrześcijaństwo nie polega na tym, że Ty wybierasz co jest dobre a co złe. Nie. Chrześcijaństwo polega na odkrywaniu co jest już dobre a co złe. To nie my wybieramy czy coś jest moralne czy nie. To coś już jest moralne lub niemoralne, dobre lub grzeszne i naszym zadaniem jest odkryć prawdę, która jest już określona przez Boga. On jest wszechwiedzącym i doskonale nas kochającym Ojcem, więc mówi nam przez Pismo Święte i Kościół co jest dobre a co złe.

Czy zastanawiałeś się kiedyś czy te Twoje wartości, które różnią się od nauczania Kościoła, są jakoś przedstawione przez Boga w Jego Słowie - w Piśmie Świętym? Czy zastanawiałeś się co sądzi o tym Bóg? Bo w przeciwieństwie do nas - on się nie myli. Czy sprawdzałeś w Piśmie Świętym? Czy rozmawiałeś z mądrymi ludźmi na tematy Twoich rozbieżności z nauczaniem Kościoła i wątpliwości? Czy dyskutowałeś z nimi? Przecież prawda nie boi się dyskusji, nie boi się argumentów, a my powinniśmy dążyć do prawdy. (Jeżeli chcesz, mogę Ci polecić w internecie osobę, którą uważam za bardzo mądrą, z którą będziesz mógł porozmawiać na tematy wątpliwości dotyczących Kościoła - o ile oczywiście uważasz Prawdę, a nie swoją opinię, za najważniejszą)

Również gorąco polecam św. Teresę z Avila oraz św. Jana od Krzyża - to wyjątkowi ludzie posiadający dar od Boga.

Co do medytacji, proponuję przeczytać książkę:
http://www.wdrodze.pl/?s=ksiazka&id=181

Niech Bóg będzie z Tobą!

hmm. nie czytałem dogłębnie dyskusji ale jedna rzecz mnie zastanawia. dlaczego Buddysta miałby bać się czegoś, co nie jest z jego wiary? tak jakbym ja bał się że zreinkarnuję w drzewko, będąc Chrześcijaninem.

Jakby próba swego rodzaju... zabezpieczenia?

Wielu z nas wychodzi, a forum to tylko jeden ze sposobów. Równie dobrze mogłeś napisać, przestańcie chodzić po ulicach, rozszerzcie horyzonty, użyjcie internetu. Gdy jedyną aktywność jaką się zna to niedzielna Msza (gdyby jeszcze przeżywana a nie do przeżycia), to nie dziwie się że tak lekką ręką ocenia się Kościół i ludzi wierzących.

A co do fałszywych proroków, to codziennie się ich strzeżemy i na tym forum i w życiu.


Kościół też nie uważa seksu za grzech i nie musisz się z niego spowiadać.

A co do takiego łączenia, ja bym się martwił raczej tym kto stanie się moim Panem, a nie tym czy tak się da. Ty podchodzisz wygodnie, to co mi pasuje, to ja sobie posklejam w całość, gorzej jak taka prowizorka się rozpadnie.

Połączyć możesz coś co ma wspólną podstawę.